BKS22: Razend door de onderwereld met black midi

HERE IS THE UNDISPUTED CHAMPION OF THE WORLD! BLACK! HELLFIRE! MIDI! Een diepe entertainers stem vat het luid en duidelijk vast, en Georgie Greep begint de manische gitaarriff van 953. De Two is los.

black midi valt moeilijk te vatten in een genre. Freejazzmathrockmetal - maar dan on crack? De groep uit Londen blaast hun gitaardrills door de Two op een haast gemakzuchtige manier. Mega cocky maar totaal niet verveeld. Voor dansen ben je aan het verkeerde adres, het is vrijwel onmogelijk om een beetje normaal te bewegen bij black midi.

En dat is bij uitstek de ultieme superkracht van de Zuid-Londense groep. De speedy geknepen praatzang van gitarist Geordie Greep, de wervelstorm aan basfrequenties van Cameron Picton en natuurlijk de angstaanjagende polyritmes van drummer Morgan Simspon worden opgevuld met de ondefinieerbare jazz toonladders van toetsenist Seth Evans. Simpson is altijd in beast-mode, gooit achteloos zijn drumstokken drie meter de lucht in en ramt er weer op los. Hij speelt zo hard dat zijn volledige drumstel elke vijf minuten uit elkaar valt, ondanks de aangesleepte jerrycans water en stoeptegels.

En kijk eens hoe Geordie met zijn hand over de gitaar heen vliegt, van sweeppicking tot gitaarakkoorden zonder naam. Hoe rond publieksfavoriet 'John L' direct een moshpit verschijnt die net zo snel weer verdwijnt. Gelukkig is er ook ruimte om op adem te komen, Picton brengt even wat ogenschijnlijke rust in de tent met wat een singer-songwriter achtig liedje lijkt te worden, maar black midi doet daar natuurlijk niet aan. Het publiek in Two waant zich daarmee keer op keer in een jazzlounge van de hel.