BKS22: Nooit genoeg van 2manydj's
Masterclass dancemuziek van de Belgen
Je moet wel van heel goede huize komen, als je een festival moet afsluiten en Nick Cave als de eigenlijke headliner vlak voor je de One op slot heeft gedaan. Gelukkig hebben we in de vorm van Stephen en David Dewaele twee veteranen die absoluut niet onbekend zijn met het afbreken van een festival. Voor wie nog een beetje energie overheeft is het meer dan alleen maar ‘goed toeven’ bij 2manydj’s in de Two.
De laatste tonen van Cave zijn nog maar net uitgestorven als de broers onder luid applaus het podium opkomen. Alleen een tafel met een keur aan cd-spelers en een heel groot mengpaneel, waar het duo als een stel kinderen dat voor het eerst in de NEMO Science Museum komt aan draait, schuift en plukt. Dat zal dan het live-element zijn van deze set, want voor de rest wordt in een moordend tempo vakkundig platen aan elkaar gedraaid, te beginnen met rocker ‘Now I Wanna Be Your Dog’ van The Stooges, zodat die vibe shift van Cave naar 2manydj’s niet al te groot is.
Daarna kunnen we de duivelshoorns inwisselen voor vuisten, want ‘pompen’ krijgt hier een nieuwe dimensie. De Dewaele’s laten alle hoeken van de dance zien. Van acid tot electro, beetje pianohouse, early rave, techno en disco; als dance een checklist had, kunnen we alles afvinken. De puntgave visuals bestaan voor het grootste gedeelte uit geanimeerde platenhoezen zoals dat vroeger ook bij Radio Soulwax gebeurde. Dat scheelt een boel Shazammen. Dat kun je jammer vinden, maar hoe gaaf is het dat je in spanning kan wachten op hoe de plaat die eraan zit te komen erin wordt verwerkt?
En zo kunnen we dus zien, horen en voelen dat er veel Soulwax-remixen voorbij komen, onder andere die geweldige behandeling van Peggy Gou’s ‘I Go’ vol junglegeluidjes en kon de re-edit van de pas overleden Vangelis’ ‘Pulstar’ niet ontbreken. Die plaat is bij lange na niet het hoogtepunt van de set. Die eer komt toe aan ‘You Make Me Feel’ van Sylvester die de broers voor de Despacio-soundsystem maakten. De lampen worden op de discobol in het dak gericht en met die lange weg naar de climax, wordt al dat edgen rijkelijk beloond. Het einde zullen we dan maar snel vergeten, want met korte, verdwaalde stukjes ‘Blue Monday’ en ‘Running Up That Hill’ voelt dan net iets te gemakkelijk.