DGTL 2022: Job Jobse zet monumentale stap DGTL 2022: Job Jobse zet monumentale stap

Hey, kijk daar! Waar? Daar, een plekje! Verhip, let’s go. Je ziet ze gaan, hele slingers aan vriendengroepen – hand in hand geknoopt – op expeditie om de laatste vrije vierkante meter dansvloer te vullen. Gaat er een jongen bier halen voor al z’n vrienden? Dan wordt er meteen een portie landjepik gespeeld. Sorry man, opgestaan is plaats vergaan. En kijk daar. Mazzelaar, die ene guy die tijdig op een betonblok net naast de tent is geklommen en nu met z’n armen staat te wapperen alsof hij verwacht dat zijn tenen ieder moment de grond zullen loslaten. Dat betonblok, dat is ZIJN betonblok.

Ja, het is de hele dag lang nogal dringen geblazen in de Frequency-tent, een doorzichtige broeikas vol planten waar non-stop kwieke house wordt gedraaid op de Paaszondag van het Amsterdamse dancefestival DGTL. De lineup hier smeekt om een zonnetje, et voila: de zon schiet vrolijk binnen bij de broeierige platen van Paquita Gordon, bij de non-stop grijnzende Rhythm Section-labelbaas Bradley Zero en vooral bij Octo Octa. We zagen de New-Yorkse over de jaren al veelvuldig voorbij vliegen – vaak samen met partner Eris Drew –, hier pakt ze solo haar moment met stevige housetunes. De schreeuwende diva’s brult ze mee terwijl ze zichzelf wat verkoeling toewappert met een plaat, en telkens weer laat ze de vonk overspringen op het publiek. Hatsa, kas in de fik. Het is niet per se haar meest gewaagde set, maar ze kan toch wel echt haar eigen ding doen.

Dan merk je ook dat DGTL zeer vakkundig de koers 20 graden naar links heeft gestuurd met nieuwe programmeur Marco Muhring aan boord. Eerdere edities hadden er op deze spot waarschijnlijk fakirhouse-acts als Damian Lazarus en Bedouin gestaan, nu zijn het de coolere namen die je ook op Dekmantel zou kunnen treffen, namen die je ook in andere clubs dan de Marktkantine op de affiches terugziet. En tuurlijk, je kunt je ook vandaag totaal onderdompelen in de bigroom knalplaten in de gigantische AMP-tent (waar o.a. Paul Kalkbrenner en de Oekraïense act Artbat staan), maar dit jaar krijgen ook de meer edgy acts een goed publiek voor hun neus. Dat is in het verleden op DGTL weleens anders geweest.

Oké, bij Anz is het om 15.00 nog tragisch rustig in de donkere Filter-loods. Zonde, want de producer uit Manchester is een mega-aanstekelijke dj die garage, 2-step en diepe basslines serveert die de kaken doen trillen, maar ook voldoende swingen om je benen in beweging te krijgen. Ze bracht drie uitstekende clubtracks uit via Hessle Audio, maar het was vooral de charmante pop-EP All Hours die haar een breder publiek bracht. En ja hoor, haar hitje ‘You Could Be’ wordt al herkend én meegebruld.

Zo wordt ook al menig tune joelend ontvangen van de Londense broers van Overmono. Die ene kennen we al als Tessela, die negen jaar geleden (!) de ontzettende clubrammer ‘Hackney Parrot’ uitbracht. Maar Overmono voelt als een níéuwe act, die louter eigen producties in de liveset propt en daarmee best eens zou kunnen uitgroeien tot de nieuwe Bicep. Ze doen soms bijna aan Underworld denken en geven dan weer knipoogjes naar Aphex Twin. Ze schuiven een emo-breakbeat onder Rosalia’s vocalen en bouwen prijsnummer ‘Bby’ uit tot epische proporties. Het is groots en emotioneel, egdy en toegankelijk tegelijkertijd. Ze kunnen nog wel een hit of twee gebruiken, maar je voelt aan alles dat het op Lowlands en Dekmantel (daar staan ze ook) ook echt gaat werken.

Dan LSDXOXO, een gast met roots in de queer scenes van New York en Berlijn met een voorliefde voor bronstige fetisj-platen en sneaky Baltimore club-edits van grote pophits. Nou, die draait–ie vandaag dus niet. Misschien maar beter ook dat-ie vandaag meer koerst op rechtdoorzee techno. Nog steeds is zijn platenkeuze bronstig en gemeen, en hij weet ook het DGTL-publiek erin mee te sleuren. Neem een plaat als ‘Elevate’, je zóú er prima op kunnen voguen (en wie weet een paar death drops wagen?), maar gewoon je vuist ballen en in de lucht pompen kan ook. De Poolse VTSS doet wél wat je eigenlijk van LSDXOXO zou verwachten: ze opent meteen met een weirde baile funk-tune (met een tekst die ongetwijfeld zo obsceen is dat je er het schaamrood van op de kaken zou krijgen als je het zou verstaan) en schakelt op naar vieze ghetto house en trance. Het is lekker cheeky, een beetje ordinair zelfs. Maar op een goede manier. Tuurlijk, dan kun je ook best eindigen met een edit van happy hardcore-bommetje ‘Hardcore Vibes’ om 20.30, de armen in de lucht alsof je Paul Elstak bent.

Dan slaat de keuzestress pas echt toe: waar sluiten we af? Bij Detroit house-icoon Moodymann, die de kas gek krijgt met zwoele house op absurd laag tempo en de mic er op z’n Moodymanns bij pakt. ‘I say waddup, dog. You say waddup, dog!’ Bij Helena Hauff, die de ene na de andere grimmige, industriële electroplaat laat klapperen in de bunker. Nee joh, bij Job Jobse natuurlijk, die als headliner in de kolossale Modular-tent staat.

Het is een thuiswedstrijd voor de man die via Trouw, De School en duizendeneen festivalgigs uitgroeide tot dé Nederlandse dj-ster in de DGTL-hoek. Maar zelfs voor hem moet dit een razend spannend moment zijn, want zo’n spot als afsluiter is toch echt een volgende stap in zijn carrière. Maar Job Jobse is klaar voor die stap. Echt hoor, slechts weinig dj’s weten zo goed hoe ze van het ene naar het andere monumentale moment moeten sturen, en de beperkte concentratiespanne van zo’n groot publiek non-stop kunnen vasthouden. Had hij in het verleden nog weleens overbekende poptunes in zijn platentas nodig om zulke festivalstages in te pakken, nu doet hij het zonder ‘Walk On Water’, ‘Café Del Mar’, ‘My Moon My Man’, zonder Underworld en zonder Depeche Mode. Zijn set is serieus, hard, op een halsbrekend 140 BPM en vol breaks. Neem ‘Two Full Moons & A Trout’, een nineties tranceplaat die openbreekt met rituele chants. De Modular slikt het als zoete koek, zeker als hij hem opvolgt met een electro-tune die in zijn break, echt waar, de speech van Morpheus uit The Matrix samplet. ‘After this there is no turning back. You take the red pill, you stay in wonderland and I show you how deep the rabbit hole goes. Goes. Goes. Goes. Goes.’ Ja, daarna kan alles. Daarna kan Job ook gewoon de herontdekte bubbling-held De Schuurman draaien, rinkelende alarmbellen door de tent laten schallen en afsluiten met een halfuur hardtrance op 142 bpm. Job Jobse, nu ook te boeken als headliner op de grootste dancefestivals.