Je zou kunnen stellen dat de band Dry Cleaning van zijn momentum beroofd is. Ze waren er helemaal klaar voor. 2020 moest hun jaar worden. Ze hadden een prachtige EP uit, met daarop een fascinerend crush-verklaring aan de Engelse prinses Meghan Markle. Ze speelden op ESNS, later dat jaar zou hun debuut verschijnen. Ze pasten bovendien op het eerste gezicht uitstekend in de golf Britse postpunkbands met praatzang. En toen kwam de pandemie en lag alles stil.
Weg waren alle kansen om festivals te veroveren. Maar er was één wezenlijk kenmerk van de band Dry Cleaning dat hen onderscheidde van andere postpunksensaties en dat hen bij uitstek geschikt maakte om te floreren in de lockdown: de delivery van Florence Shaw. Waar de meeste postpunk zangers hun teksten declameren, of zelfs schreeuwen, doet Shaw het tegenovergestelde: ze observeert ijzig kalm. ‘Het is het geluid van mijn eigen stem in mijn hoofd’, zegt Florence Shaw. En nee, niet ‘stemmen in mijn hoofd’, Dry Cleaning is geen psychose, maar de doodnormale dromerige gedachten in jezelf, die we allemaal kennen. De enige stem die nog overbleef toen alles stil werd.
Debuteren in een pandemie is niet slim, maar op de een of andere manier werkte het wel voor Dry Cleaning, een Britse postpunkband die net even anders in elkaar zit dan je op het eerste gezicht denkt. Kort na hun debuut kwam al een tweede album, en dit weekend speelt Dry Cleaning op Le Guess Who.
Schildpad
Neem bijvoorbeeld 'Gary Ashby', een van de beste nummers op de tweede plaat. Google leert je dat er een Amerikaanse honkballer genaamd Gary Ashby is, en een personage in de horrorfilm 13hrs, maar de hoofdrolspeler uit het liedje van Dry Cleaning is… een schildpad. 'Kennen jullie dat fenomeen in Nederland ook? Bij ons in Engeland zie je wel eens briefjes hangen op lantaarnpalen van mensen die hun huisdier kwijt zijn. Op een dag zag ik zo'n briefje hangen… niet van een hond of een poes, maar dan een schildpad. Have you seen Gary? Die briefjes hebben altijd iets prachtig tragisch, omdat je er nooit achter zult komen of Gary ooit gevonden wordt.'
Ze gaat verder: 'Het deed me denken aan een gebeurtenis uit mijn eigen jeugd. Ik had ooit cavia's, en die zaten in een ren in de tuin. 's Avonds moesten ze naar binnen, maar op een dag vergat mijn moeder dat. Gewoon, bezoek over de vloer, te gezellig, even vergeten. De volgende ochtend waren ze opgegeten door een vos.'
'Nee! Dat meen je niet! Wat vreselijk!', roept Nick Buxton uit. Hij is de drummer van Dry Cleaning en zit naast zijn frontvrouw. 'Dit heb je er nooit bij verteld!' 'Ja, ik besefte pas achteraf dat die herinnering het liedje gekleurd heeft. Mijn moeder kon wel door de grond zakken. Ze voelde zich zo vreselijk schuldig. Ik weet nog dat ik niet boos op haar was, maar wel intens verdrietig.'
'Vossen zijn overal in Londen', zegt Buxton. 'Je kunt geen zak afval buiten laten staan zonder dat ze toeslaan. Het zijn schattige beesten, maar ze zien er vaak ziek uit in de stad. Dun haar bij hun staart, een bruinige, soms zelfs grijze vacht in plaats van het felle oranje dat we kennen op het platteland waar ik ontgroeide.'
Het is logisch dat Nick Buxton er bij zit vandaag en dat Flo de interviews niet in haar eentje doet. Nick vertegenwoordigt vijftig procent van de band, te weten: de band. Want zo voelt het als je naar Dry Cleaning kijkt. Zo komen ze ook het podium op: drie potige mannen die intense muziek beginnen te spelen, en dan pas de zangeres. 'In het begin van onze carrière, toen we ons geen eigen geluidsman konden veroorloven, vonden technici van de zalen waar we speelden ons vaak lastig', zegt Buxton. 'Vaak ging het goed hoor, maar eens in de zoveel tijd was er een die zei: je kunt niet zomaar een beetje zacht praten in de microfoon, je moet over de muziek heen.' Shaw: 'Maar ik heb nooit de behoefte gevoeld de strijd aan te gaan met de band. Dit is wat wij doen.'
Schaamhaar
Dat is voor argeloos passerend publiek verwarrend, maar het is wél de kracht van Dry Cleaning. Het is ook dapper dat ze het live stug doorzetten. Je ziet het vaak misgaan bij rappers met een introverte, psychedelische flow. Staan ze op het podium, dan voelen ze zich ineens geroepen door de turn-up. En misschien speelt ook hier het ontbreken van live-mogelijkheden wel een positieve rol in de loopbaan van Dry Cleaning. Feit is dat het momentum helemaal niet verdween. Die contrastrijke maar in de basis introverte observatiemuziek kwam juist bovendrijven, en het debuutalbum van de band haalde de top 5 in de Engelse album charts.
'Ik weet, het is raar om te zeggen, maar de pandemie heeft ons goed gedaan', zegt Nick Buxton. 'Vooropgesteld, covid was een ramp, en ook in mijn persoonlijke leven hebben zich tragedies afgespeeld, maar voor de band was het alleen maar goed.'
'Dat klopt', zegt Florence Shaw. 'Begin 2020 ging alles supersnel. We tekenden een deal, gingen touren, gaven interviews. We hadden helemaal geen tijd meer om te reflecteren op wat er allemaal gebeurde en na te denken wat voor band we nou eigenlijk wilden zijn.' Buxton: 'We kwamen tot stilstand, maar hebben daarna meteen doorgewerkt aan album nummer twee.'
'Niet meteen hoor', zegt Shaw. 'Net als iedereen was ik in eerste instantie murw. Ik wist totaal niet meer waar ik over moest schrijven, terwijl om me heen juist extreem veel absurde dingen gebeurden die het beschrijven waard waren. Je hoefde de tv maar aan te zetten of uit het raam te kijken. Ik moest daar even de knop voor omzetten.'
Maar dat lukte, en nu is vlak voor Le Guess Who? het tweede album Stumpwork uit, met onder meer een schitterend meeslepende ode aan Flo's goede vriendin Anna, die als fotograaf naar de Noordpool trok om ijsberen en smeltende ijskappen vast te leggen. En - ook een vermelding waard - met een van de meest fascinerende hoezen in tijden: een zeepblok op de tegels van een douche, met daarop in prachtig krullend schaamhaar (of vooruit, laat het baardhaar zijn) de titel van het album. 'Haha, awkward hè', zegt Buxton. 'Het is gemaakt door een ontwerpersduo genaamd Rottingdean Bazaar, dat vooral bekend is in de modewereld maar ook voor ons de videoclip van 'Scartchcartd Lanyard' maakte. Het is eigenlijk voor het eerst dat we zoiets belangrijks als artwork uitbesteden, en we waren allemaal dolenthousiast toen we het ontwerp voor het eerst zagen. En als je het gatefold vinyl in handen hebt zul je zien dat het ontwerp tot in perfectie uitgevoerd is. Het is echt briljant gedaan. Heerlijk om te kunnen zeggen over je eigen album, maar we hebben het niet zelf gemaakt dus het mag!'