Meezingen, zweten en ademloos luisteren, het kon allemaal op de vrijdag van Down The Rabbit Hole. Dit zijn onze hoogtepunten van de eerste dag, met Squid en Gabriels als favorieten én een pikant telefoongesprek.

7. Jungle By Night

© Bibian Bingen / 3voor12

‘Precies dit gevoel hebben we gemist.’ Trombonist Ko Zandvliet spreekt het publiek wat twijfelend toe. De negenkoppige band uit Amsterdam staat er om bekend een festival totaal op z’n kop te kunnen keren met hun aanstekelijke mix van jazz, funk en dance, maar het zonovergoten veld voor de Hotot heeft vandaag wat moeite om op te warmen. Na twee jaar coronaslaap is er behoefte aan een collectieve peper in het collectieve onderste, één die special guest Jungle By Night even niet lijkt te kunnen vinden. 

Maar dan breekt het halverwege toch helemaal open. Is het die vliegensvlugge djembesolo? Die jazzy trompetsolo dan? Of breekt de zon gewoon nog even extra hard door? Met wat aanmoediging vanaf het podium (over hoe mooi het is om op dezelfde te frequentie zitten enzo) is in elk geval de geest uit de fles. Het veld reageert steeds uitbundiger en onbeschaamder op de afro-dancebeats die hun kant op geblazen worden, terwijl de Korg synthesizer - het gloednieuwe tiende bandlid - de ruimte opeist die het verdient. Precies dit hebben we inderdáád gemist. Wanneer de band hun buiging neemt is Down The Rabbit Hole klaarwakker. (BE)

 

6. Molchat Doma

© Matthijs Mekking / 3voor12

Hoe is het mogelijk. Uitgerekend in het jaar van de oorlog in Oekraïne staat er voor het eerst een band uit Belarus op de line-up van Down The Rabbit Hole. Kan dat dan nog wel, vraag je je misschien af? Nou, het wave trio uit Minsk was in elk geval een stuk duidelijker dan Nina Kraviz: ze veroordeelden de Russische invasie en doneerden een deel van hun gage aan het Rode Kruis. Gelukkig maar, want deze show hadden we niet willen missen. 

Dus wat zien we hier precies? Drie in het zwarte gestoken mannen, fel wit verlicht van achteren, die galmende synth wave in de eigen taal zingen. Ze werden een cultfenomeen op TikTok (en dat bracht ze vermoedelijk ook hier), maar wie verder kijkt ziet een band die de angsten en frustraties toont van het juk waar dictator Lukashenko zijn volk mee opzadelt. Een fascinerende clash van beleving, want de fans op Down The Rabbit Hole vliegen er hier bij Molchat Doma in alsof het de Spaanse feestband La Pegatina is. Is dat ‘fout’? Begrijpen ze het niet? Laten we het zo concluderen: deze Belarussen hebben hun meest duistere gedachten verpakt in verdomd dansbare liedjes. (AdV)

5. HAIM

© Bibian Bingen / 3voor12

‘Eh, hallo, wiens telefoon gaat daar af? Kan iemand hem uitzetten? Dit is een concert,’ vraagt HAIM frontvrouw Danielle. Het blijkt de telefoon van zus Este te zijn, en ze zet haar telefoon op de luidspreker. Het blijkt Jarvis te zijn. Jarvis! Cocker! Ze hebben elkaar gisteren ontmoet op Rock Werchter en nu doet ie hier op het podium een booty call. Geintje natuurlijk, een net iets te uitvoerig geintje bovendien, en daardoor juist weer leuk. Het is de aanloop naar ‘3 AM’, een indie r&b pastiche over … inderdaad een booty call. 

Zo gebeurt er de hele tijd van alles bij de vrolijke zussen Haim die tijdens de lockdown nog alle drie, met hun ouders, opdoken in de nieuwste Paul Thomas Anderson film. Alle Summergirls mogen op de schouders, Este trekt gekke bekken alsof ze in een grindcoreband zit, Danielle switcht naar het drumstel. Het wordt er een beetje rommelig van, maar gek genoeg gaat dat niet ten koste van de show maar maakt het de HAIMs juist likeable. De dames hebben inmiddels een heel arsenaal aan sterke songs, waarin ze old school 70s pop à la Fleetwood Mac een gelikte moderne feel geven, en afsluiter ‘The Steps’ is de beste van allemaal. ‘Wie gaat er vannacht mee skinny dippen? Drie uur?’ (AdV)

4. S10

© Matthijs Mekking / 3voor12

S10, geheel in het wit, lijkt uit de hemel neergedaald om uiteindelijk zachtjes op het podium van Down The Rabbit Hole te landen. Ze kijkt vertederd naar het publiek alsof ze ondertussen aan haar eerste verliefdheid denkt. Stien den Hollander oogt comfortabel op het podium, met achter haar twee bandleden op gitaar/toetsen en, het meest prominent, de electronica. Het drietal zorgt voor een sterke, dynamische tocht. S10 durft veel rust te pakken en haar heldere zang duidelijk te laten horen.

Halverwege neemt ze nog meer gas terug met de pianoklanken van ‘Handen Van Mijn Moeder’ en het nieuwe ‘Soms’ dat in november op de nieuwe plaat zal verschijnen. Het is een nummer met subtiele gitaar en stapvoetse bas waarin ze zich kwetsbaar toont: “Ik ben ook nog maar een kind”. Ze vertelt dat eenzaamheid soms fijn kan zijn: “Het is veel erger geweest.” Vervolgens kunnen de handen in de lucht. ‘Zonder Gezicht’ doet ze zonder een gastbijdrage van Froukje maar met een breakbeat-uiteinde. Alle mobieltjes gaan de lucht in bij het Songfestival-meezingmoment. Aan het slot van ‘Adem Je In’ wordt ook nog even electronitsch uitgehaald. Dat past haar prima. Douze points, minstens. (NP)

3. L'Impératrice

© Matthijs Mekking / 3voor12

Zes bonzende hartjes op de rand van het podium. Zo begint het optreden van L’Imperatrice. De Franse discoband heeft in Nederland nooit een radiohit gehad, maar aan het aantal meezingers te zien luistert een hoop mensen tijdens het werk naar FIP Radio. De band begint subtiel, met woozy discopop, die opvallend veel rust op synths. Je hoort in hun geluid discomeester Cerrone natuurlijk, en door die synth bass ook Imagination, allebei Frans discogoud.

Zangeres Flore Benguigui is een lust voor oog en oor, en toch trekt ze niet altijd alle aandacht naar zich toe. Dat doet ze bewust: haar vocals zijn subtiel en liggen diep, de nadruk ligt steeds op de synths en de grooves, die naarmate het uur vordert steeds wat dikker aangezet worden. Dan stapt de drummer achter zijn kit vandaan voor een frivool gitaarduel met danspasjes. De invalbassist heeft niet alleen zijn noten, maar ook zijn moves ingestudeerd. Terug naar de drums, four to the floor. Aftoppen met hitie 'Agitations Tropicales': de heupen zijn los, de hartjes gloeien. (AdV)

2. Gabriels

© Bibian Bingen / 3voor12

Wie Jacob Lusk hoort zingen, zal zijn stemgeluid nooit meer vergeten. Voor velen zál het de eerste keer zijn dat ze de grote Amerikaan zien, met nog maar een paar EP’s en nummers uit. de Gabriels-frontman doet vaak aan AHNONI denken, maar dan gedoopt in een bad van gospel en soul. In 2011 deed hij nog mee aan American Idol, maar nadat hij jaren later producers Ari Balouzian en Ryan Hope trof, werd Gabriels geboren. Puur omdat de drie, die samen aan een soundtrack moesten werken, matchten. De nachtclubsfeer is tijdens het optreden ook meteen aanwezig, driekoppige achtergrondzang inbegrepen.

Gabriels lonkt graag naar het oude Hollywood, met strijkers en een zweem van verlangen naar vervlogen tijden. Maar Gabriels is ook van de energie. De gospel swingt en Motown wordt ook aangetikt. Lusk is de showman die alleen door stil te staan een golf van applaus kan oogsten. Tijdens het sterke ‘Love And Hate In A Different Time’ wordt zijn gewaad met veel theater verwijderd en blijft zijn stralend witte pak over. Bij de ballad verslapt de aandacht even, maar met de catchy piano-hook uitsmijter ‘One And Only’ is iedereen weer volledig bij de les. De tent is ingepakt door deze wonderlijke ster die z’n plek helemaal heeft gevonden. (NP)

1. Squid

© Bibian Bingen / 3voor12

Squid verheft de Fuzzy Lop tot een overweldigend postpunkparadijs, met drummer/zanger/frontman Ollie Judge als onaantastbare cultleider. Soms onderkoeld, maar meestal gillend of krijsend slingert hij teksten over vervreemding, angst en alles wat dystopisch is de zaal in. ‘Cause it’s warm in the summer, and snowy in February’: vanuit de mond van een gek krijgen juist de meest basale observaties een manisch randje. En dat terwijl het vijftal uit Brighton tussen tracks door juist een hele lieve indruk maakt. ‘Are you coming from Gabriels? He’s great,’ klinkt het zachtmoedig, terwijl het contrast tussen de twee artiesten niet groter kan.

De kracht van Squid zit hem in hun onvoorspelbaarheid. Halverwege de set een opbouw van ambient en noise van vijf minuten!? Prima. Vervolgens aan komen zetten met een Floating Points-achtige gesyncopeerde synthbeat. Doen! Ondertussen vliegen de quirky gitaarmelodiën en stuwende punkritmes je om de oren. Oh, en ze hebben een cornet. Als hun muziek op debuutalbum Bright Green Field al klonk alsof het niet te gek kon, heb je Squid nog niet live gezien. ‘Open wide, we got everything, everything that you like’, zingt Judge op ‘Pamphlets’. Hij hoeft het niet eens te vragen; Down The Rabbit Hole eet al lang uit hun hand. (BE)

 

DTRH22: Headliner Disclosure heeft er nog steeds niets van begrepen

© Matthijs Mekking / 3voor12

‘Where your focus goes, your energy flows!,’ schalt de stem van Amerikaan Eric Thomas over het veld. De broertjes Howard en Guy Lawrence hebben duidelijk een abonnement op de podcast van de Amerikaanse motivational speaker, want ze sampleden hem ook al in hun vroege hit ‘When A Fire Starts To Burn’. Het is dus een signature sound voor de twee Engelsen, en om eerlijk te zijn is het nogal cheesy. Het is een soort schijndiepgang, die moet verhullen dat hun liveset platter dan plat is. >>> lees verder