Someone: op zoek naar empathie in deze vreemde wereld Someone: op zoek naar empathie in deze vreemde wereld

Niet een, niet twee, maar zeker twintig regenboogvlaggen wapperen in de wind, in het straatje waar Tessa Rose Jackson woont op steenworpafstand van het Westerpark in Amsterdam. ‘Zie je dat studentencomplex daar?’, wijst ze. ‘Daar waren allemaal LGBTQ-vlaggen in de fik gestoken. Fucking heftig. Niemand weet waarom, maar waarschijnlijk was het een anti-gay-daad. En er zijn ook wat vlaggen van de muur gerukt bij de buren. Dat creëert een raar gevoel van onveiligheid. Het is angst verspreiden, een vorm van terrorisme. Ik was oprecht even vergeten dat er nog steeds zo gediscrimineerd wordt. Dat je gewoon fucking bang kunt zijn als je de hand van je vriendinnetje vasthoudt, terwijl je in Amsterdam over straat loopt.’

De wereld is een bizarre plek, maar probeer daar troost in te vinden. Dat is de strekking van het prachtige introverte kamerfolkalbum dat Tessa Rose Jackson (29) deze week heeft uitgebracht onder haar artiestennaam Someone. Probeer altijd empathie op te brengen voor de ander, zelfs voor de mensen die recht tegenover je lijken te staan. ‘Ik zou eigenlijk het gesprek willen voeren met zulke mensen. “Kom, ga zitten. Ben je boos? Voel je je persoonlijk bedreigd door zo’n regenboogvlag? Waarom dan?” Het is zo moeilijk, maar je móét dat gesprek voeren. Anders drijven we nog verder van elkaar af.’

De brand in het studentencomplex raakte Tessa nog eens extra ‘omdat ik min of meer ben opgevoed door de gay community’, zegt ze met een lach. ‘Met kerst zitten er geen bloedverwanten rond de tafel, maar de vrienden van mijn moeder uit de jaren zeventig. Dat is een stelletje ongeregeld, allemaal homo’s en lesbiennes. Ik ben opgevoed door twee vrouwen, een Britse en een Amerikaanse. Mijn vader, die ook homo en Brits is, was gewoon een hele goede vriend die als donor heeft geholpen. Mijn moeder is naar Amsterdam verhuisd in de jaren zeventig omdat ze zich in Londen niet op haar plek voelde, het was er lastig voor gays. Amsterdam stond erom bekend: “Hier kan álles! Free love!” Wat er hier gebeurde was een reminder: “Néé, homofobie is niet weg.”’

We kennen Tessa Rose Jackson al bijna tien jaar. Ze viel in 2013 op met springerige, aanstekelijke folkpop, en vond zichzelf een paar jaar terug opnieuw uit als Someone met een stel psychedelische indie-songs vol nerdy sci-fi-referenties. Het deze week verschenen Shapeshifter is intiemer, meer introvert: fraai gearrangeerde fluisterfolk in de hoek van Phoebe Bridgers en Elliott Smith. ‘Laura Marling vind ik ook supermooi, ik heb veel Mazzy Star geluisterd en Elliott Smith is inderdaad mijn all time hero. Hoe eenzamer het leven werd in de coronatijd, hoe meer ik de behoefte kreeg aan intieme menselijke muziek. Het is een soort therapie. Een jaar of twee geleden was ik opeens superdown. Ik ging op bed liggen, zette een koptelefoon op en luisterde Pink Moon van Nick Drake. Ik weet nog dat ik dat écht voelde. Alsof er een vriend naast me zat met zijn hand op mijn schouder. “We hoeven het er niet over te hebben, maar ik ben er voor je.”’

Dat gevoel vindt ook zijn weerslag op Shapeshifter. ‘I’m not leaving’, zingt ze tegen de vriendinnen die geplaagd worden door mentale problemen. ‘Ik ben een carer, ik wil voor mensen zorgen als ze erdoorheen zitten. Dan spreek ik af: “Ik bel je dinsdag, en dan moet jij tegen die tijd je therapeut hebben gebeld voor een afspraak.” Ik ben zelf lang een binnenvetter geweest, en hoe ouder ik word, hoe meer ik merk hoe kut dat is, hoe slecht het voor je is. Je moet dingen niet laten rotten, je moet er gewoon over praten. Dat is gelukkig echt aan het veranderen, ook tussen muzikanten. We durven het gesprek veel beter met elkaar aan te gaan. Met Instagram kun je bijvoorbeeld jezelf gek maken. Dan zit je te swipen en zie je: oh, die doet een tour. Oh, die heeft een album. Zou ik nu niet harder moeten werken? Het kan dan zo cathartisch zijn om dat uit te spreken: “Ik zag je optreden en vond je zo goed dat ik superonzeker werd.” “HUH! Maar dat voel ik bij jou ook zo!”’

Daarover gaat ook het nummer ‘Heath’, de ongezonde gedachten waar je jezelf mee kunt kwellen. ‘Ik kan mezelf soms helemaal down praten. Maar jezus, als iemand anders dat soort shit tegen me zou zeggen? Dan zou ik zeggen: “Sorry, maar tyf jij eens effe een eind op. Wat ben je voor eikel?” Waarom pik je dat soort opmerkingen dan van jezelf? Je zou je eigen beste vriend moeten zijn.’

Maar let wel: Tessa Rose Jackson heeft niet permanent een donderwolk boven haar hoofd hangen. Ze is juist een eeuwige positivo die probeert overal het beste van te maken, vertelt ze. Shapeshifter is ook geen negatieve plaat, maar troostrijk en optimistisch. Vandaar ook de cover van Bob Dylan’s burgerrechtenanthem ‘Blowin in the Wind’. ‘Als kind had ik ontzettende slaapproblemen. Ik lag altijd wakker, heb jarenlang nauwelijks geslapen en mijn grootste probleem was dat ik niet tegen stilte kon. Dan kreeg ik het weirde gevoel: de hele wereld is gestopt, en ik ben alleen overgebleven. Ik werd heel eenzaam en bangig, het werkte dan heel goed om stemmen te luisteren. Zo heb ik alle Harry Potter-luisterboeken wel vijf keer geluisterd op m’n oude Walkman, maar ook de muziek van Bob Dylan werkte heel goed. Ik werd heel rustig van ‘Blowin in the Wind’, voor mij is het het ultieme troostliedje. Maar het is óók een protestlied dat nog steeds actueel is.’

Zo schreef ze zelf het nummer ‘Empathy’ na de bestorming van het Capitool door een woedende meute pro-Trump-relschoppers. De strekking: ‘Ik ben bang dat ik mijn medeleven kwijtraak.’ ‘Ik probeer een empatisch mens te zijn, vind het belangrijk om mezelf te verplaatsen in een ander en niet te snel te judgen. Maar toen ik de tv aanzette en dit zag gebeuren dacht ik: ik snap hier echt helemaal niks van. Wie zijn die mensen? Ik heb echt geen idee wat jullie drijft. Waarom zou je überhaupt als vrouw op Trump stemmen?! Hoe werkt je hoofd dan? Ik heb een tijdje op Twitter veel pro-Trump-mensen gevolgd, en QAnon-mensen, maar snap er de ballen van. Twitter is een plek van heel veel woede, dat is echt niet goed voor mij.’

De conclusie van de plaat is uiteindelijk hoopgevender: we zijn allemaal hetzelfde, en Tessa Rose Jackson is ervan overtuigd dat we wel weer nader tot elkaar komen. ‘Dat is een soort reminder voor mezelf: blijf in andere mensen geloven, blijf kijken naar het goede in de wereld. Ik denk dat je de wereld maakt waarin je gelooft. Geloof je dat iedereen fucking asociaal is, dan ga je je ook asociaal gedragen. Maar als je gelooft dat iedereen het juiste wil doen, dan doe je zelf ook het juiste.’

Someone speelt maandag 14 september in 3voor12 Radio op 3FM, tussen 22.00 en 23.00.