Een van de leukste Nederlandse releases van het moment is de nieuwe plaat van Someone: vrolijke psychpopsongs met een knipoog, waarin je haar liefde terughoort voor de ruimte en alles dat ermee te maken heeft.

‘Het is hier echt een teringzooi’, grinnikt Tessa Rose Jackson alias Someone terwijl ze uit haar bomvolle thuisstudio stapt, de woonkamer in. Het eerste dat opvalt in die woonkamer: de grafische prints aan de muren, die ze zelf ontwierp voor haar project Someone. Het zijn grappige, haast cartooneske prints, waarin geometrische vormen als satellieten door de ruimte zweven. Tijdens haar shows laat ze die op haar band projecteren, waardoor het lijkt alsof ze door het sterrenstelsel zweven. Even verderop in de kamer hangt een Japanse Star Wars-poster, aan de linkerkant nog een poster van een sci-fi uit de jaren vijftig. ‘Sci-fi is ook een béétje een dingetje’, grijnst ze.

Haar liedjes zijn er wel vaker door geïnspireerd: ‘Forget Forgive’ ontstond tijdens een manische nacht in de studio nadat ze de film Her had gekeken. ‘Braver Times’ is vanzelfsprekend geïnspireerd door Aldous Huxley’s dystopische sci-fi klassieker ('het mooiste, vetste boek dat er is!'), waarin de staat zijn inwoners kunstmatig gelukkig houdt. Pure hersenspoeling natuurlijk, en de verleidelijke fluisterzang waarmee ze haar publiek toesust is dan ook één van de directe referenties naar dat boek. ‘Cause every day, every day is another illusion / On the road, on the road, we're all moving down’, zingt ze. Ondertussen hoor je suizende synths en geluidseffecten die klinken als opstijgende rakketten. ‘Ik vind de beeldspraak van de ruimte heel leuk’, vertelt ze. ‘Het is het grootste wat er is, en ik schrijf juist graag liedjes over het kleinste wat er is. Persoonlijke gebeurtenissen, kleine emoties. Dat contrast moet je ook terug horen in de klanken van het album. Groot versus klein, mellow versus drive.’

© Timo Pisart / 3voor12

Haar debuutalbum als Someone, ORBIT II, staat dan ook vol met weidse popliedjes met een knipoog. Daarin bundelt ze haar voorliefde voor psychedelische muziek van Tame Impala tot Air en weirdo-indie à la Vampire Weekend met een eigen hang naar catchy melodieën. ‘Dat is de popindoctrinatie van The Beatles en The Beach Boys’, zegt ze. ‘Ik hou ervan als elke zin en elk lijntje een functie heeft. Voor mij moet het blijven hangen. Vroeger bekeek ik heel veel lezingen van Paul McCartney, hij zei altijd dat The Beatles niks opschreven. Als ze het niet konden onthouden, dan was het niet goed genoeg. Dat probeer ik ook aan te houden. Ook uit een soort zelfbehoud: als ik het niet onthoud, dan was het hem gewoon niet.’

Die eigenwijze catchiness was al volop aanwezig op haar vorige plaat uit 2013. Someone is immers niet haar eerste project. Onder haar eigen naam debuteerde Tessa Rose Jackson als twintigjarige met vrolijke folkpop in de lijn van The Lumineers. Ze boekte er haar eerste successen mee. ‘Heel chill, hoor. Maar eigenlijk was het gewoon geluk. De timing was goed, het lag lekker in de markt.’ Tegelijkertijd dwong het haar ook in een keurslijf, vertelt ze. ‘Je ontwikkelt je zo snel op die leeftijd. Ik begon allerlei nieuwe muziek te luisteren: psychedelische muziek, maar ook Elliott Smith en Sufjan Stevens, en dan vooral de raardere platen. Doordat ik me muzikaal aan het verbreden was, sloeg ik dicht. Ik werd heel erg verdrietig van het idee dat ik geen rare muziek mocht maken. Alsof ik een product was, en niets wat ik maakte paste bij dat product. Totaal beklemmend. Achteraf was het zo’n belangrijke periode, maar het was verschrikkelijk.’

Even stopte ze compleet met muziek maken. Dat ze weer begonnen is, heeft ze te danken aan de grafische kunst die ze nu nog steeds maakt voor Someone. ‘Toen ik daarmee begon te kloten waren er nul verwachtingen, niemand wist wat ik deed. Zo vrij en lekker. Ik dacht: dit moet terug in de muziek.’ Het shoegazeliedje ‘Forget Forgive’ gaat over die zoektocht. ‘Echt, jesus christ, dat ik me daar doorheen heb gesleept. Ik moest mezelf vergeven dat het eerder niet was gelukt, en mezelf vertellen dat ik toch door mocht gaan.’

Muziek maken is nu weer een full time job, ook omdat ze al jaren flink veel werk verzet in de reclamemuziek. ‘De laatste tijd ben ik ook meer bezig met filmmuziek. Nummers voor de nieuwe film van Antoinette Beumer, bijvoorbeeld. Die dingen zijn iets aparts, hoor. Dat zie ik echt als mijn vak, maar ik vind het ook gewoon leuk om te doen.’ Het is immers ontzettend grappig om je muziek te horen in een Turkish Airlines reclame met Dr. Oz. ‘Ik heb ook een keer een heel crappy Vöslauer-reclame gedaan, maar niemand had mij verteld dat Keira Knightley in de reclame zat. Holy shit, zo lijp! Je moet het niet zo serieus nemen. Je hebt mensen die er heel veel meningen over hebben, maar het is een hele fijne leerschool.’

Ook door haar soloproject leert ze nu veel nieuwe lessen. Af en toe de teugels uit handen geven, bijvoorbeeld. De manier waarop de brug in ‘You Live In My Phone’ keihard uit de bocht vliegt, dat had ze nooit gedaan, ware het niet voor haar toetsenist Darius. ‘Ik had een soort dromerig Tame Impala-stukje in mijn hoofd, hij ging de hele tijd allemaal duistere shit maken. Zo frustrerend. Toen vertelde hij dat hij iemand voor zich zag die in die brug zjuuuupp in zijn telefoon wordt gezogen, en dacht ik: ja, vet, dat is het.’ Het is een ontwikkeling, legt ze uit. ‘Bij een soloproject voel je toch de behoefte om het te definiëren. Zeker omdat ik hiervoor een traject had. Ik wilde duidelijk maken dat het helemaal anders zou worden, dat moest even. Maar nu heb ik eindelijk het gevoel dat mensen het snappen. En dat loslaten, dat is creatief zoveel interessanter.’

Met Someone wil ze zichzelf toestaan om gedaanteverwisselingen te doorstaan. Vandaar ook die naam. Nooit meer wil ze het het idee hebben in zo’n keurslijf te zitten. 'Daar ging het mis: zodra er verwachting was, toen lukte het niet meer. Het moet echt uit een interne drive komen. Ik schrijf ook áltijd autobiografisch, het is een soort therapie. Maar het is nooit echt heavy, het blijft een bolstering voor mezelf. ‘Pull It Together’, bijvoorbeeld. Wat zeg je? Een midquarterlifecrisis? Haha, ja. Als je zeventien bent, denk je: mensen van 25 snappen echt wel hoe het zit. Nou, echt niet hoor. Ik heb echt géén idee!’