Bij een chaotische tijd hoort chaotische muziek, vindt de psychedelische rockband Pond. Het nieuwe album 9 is de eerste sinds 2012 die de band zonder Kevin Parker maakte en de band klinkt energieker en agressiever dan ooit. Het is ook hun meest politieke, met onderwerpen als klimaatverandering en gentrificatie aan thuisfront Australië.

‘De hemel was bedekt met een helse oranje gloed en er dwarrelden overal stukjes as naar beneden,’ vertelt frontman Nick Allbrook. Nog voor alle huidige bosbranden in Europa stond Australië eind 2019 al in de fik. Zo’n vijf miljoen hectare aan bos- en natuurgebied is in vlammen opgegaan. ‘Het was kerstmis. Het hoorde een prachtige tijd met familie en vrienden te zijn, maar het was een tijd vol angst. Het hele land stond in de fik.’

Op het nieuwe album 9 stelt de Australische band Pond meerdere maatschappelijke kwesties aan de kaak, waaronder klimaatverandering met de hevige bosbranden als gevolg in ‘Toast’. ‘Ik was bang als een dier en boos op de wereld en mijzelf. En ook op de minister-president die midden in de crisis naar fucking Hawaii op vakantie was gegaan. Vroeger werden enorme bosbranden voorkomen door gestructureerd bossen af te laten branden. Het gebeurt nog wel eens, maar niet in lagere economische gebieden. Niemand houdt zich bezig met de bossen daar, dus het is een hoop droge stokken, je kunt erop wachten tot het vlam vat. Het is verdrietig dat we in een tijd leven dat zelf iets als Kerstmis niet meer zorgeloos is.’

Het klimaat is een onderwerp dat Nick Allbrook veel bezighoudt. ‘Het is het grootste onderwerp waar we nu mee te maken hebben. Het kleurt alles. Er valt voor de muziekindustrie niet veel te doen om klimaatverandering tegen te gaan, denk ik. Ik vind wel dat streamen een stuk rendabeler moet worden, zodat artiesten niet de hele wereld over hoeven te vliegen om met T-shirts en in plastic ingepakt vinyl hun brood te moeten verdienen.’

Voor veel van de nummers op 9 zoomde de band in op kleine dingen in hun leven, om zo iets veel groters te onthullen. Neem bijvoorbeeld ‘Gold Cup / Plastic Sole’, waarin Allbrook met de plastic zool refereert naar zijn favoriete slippers. ‘Ik heb ze al jaren en ik draag ze overal. Ze kostten een paar dollars bij de Chinese supermarkt om de hoek. Ik begon een soort gedichtje over ze te schrijven en dat zette mij aan het denken. Waar kwamen ze vandaan? En in wat voor verschrikkelijke omstandigheden zijn ze waarschijnlijk gemaakt? Ik heb al die tijd met een plastic zool onder mijn voeten gelopen die mij als het ware scheidde van de aarde. Ik had geen contact meer met de plek waar ik was.’

Het nieuwe album is hun eerste plaat sinds Beards, Wives, Denim die Pond zonder Tame Impala’s Kevin Parker heeft gemaakt. Het album klinkt een stuk chaotischer dan al hun vorige platen. Toepasselijk, aangezien veel van de nummers over de huidige staat van de wereld gaan. ‘We hebben altijd wel een bepaald idee hoe we willen dat een album gaat klinken. We gingen voor een soort no wave electronic punk, maar uiteindelijk neemt een album altijd z’n eigen vorm aan en wordt het gewoon Pond. Het buigt altijd af tot iets eigens.’

‘Ik luisterde veel naar Rage Against The Machine, The Stooges en Metallica. Muziek met veel agressie en energie. Ik wilde iets wilds maken waarbij ik een bepaalde energie naar buiten kon brengen. Ik wilde tegen dingen aan schoppen en mijn stem laten horen.’