Left of the Dial, vernoemd naar een nummer van The Replacements, is een Rotterdams undergroundfestival voor postpunk, noiserock, indiebands en allerlei aanverwante acts. Het komt uit de koker van Rotown en vindt plaats op locaties in de hele stad. Het programma bestaat voornamelijk uit Nederlandse en Britse bands, en het festival groeide dit jaar van twee naar drie dagen.
Na alle lockdowns verlangen we naar bier en chaos. Het Rotterdamse showcasefestival Left of The Dial beantwoordt dit in overvloed met ouderwets scheurende gitaren, een overvol heel-lastig-kiezen programma en zelfs wat echt gemosh. Dit zijn de grote hoogtepunten van het driedaagsfestival dat zich specialiseert in postpunk en noiserock.
1. Global Charming
Het nummer: office hell wil je mee naar kantoor nemen om keihard op te zetten op de maandagochtend
Zangeres Sara van Global Charming luidt de gewenste chaos van de eerste avond, na wat extra vertraging door geluidsproblemen, goed in door haar frustratie letterlijk te vertalen in het openen met een luide kreet. De Amsterdamse band lijkt tijdens corona zeker niet te zijn gestopt met repeteren en is alleen nog maar beter geworden. Het postpunk-kwartet laat het nummer ‘office hell’ bijna voelbaar awkward klinken, als een gesprek met een collega op de maandagmorgen, maar dan met steengoede muzikale begeleiding. Je zou bijna willen dat je ze mee kon nemen naar die saaie meeting. (Stéphanie van Dee)
2. The Cool Greenhouse
Het nummer: Alexa!
Met een volle zaal, een rij voor de deur en een hele mob aan fotografen op de eerste rij is duidelijk dat er al een hype is rondom de Londense band The Cool Greenhouse. Ze speelden vorige week in Utrecht en Nijmegen, en nu twee shows tijdens Left of the Dial. De reacties en ontvangst zijn vrij overweldigend geweest, vertelt de band. Tot hun grote verbazing hebben ze hier zelfs hotelovernachtingen en avondeten aangeboden gekregen (en dat zijn ze in Engeland niet gewend). Ze hebben satirische, actuele en maatschappijkritische teksten, en ook tussen de nummers door hebben ze het over Margaret Thatcher, het minimum loon, ontsnapte papegaaien en 4chan. Het nummer waarbij het publiek, inclusief de mensen die niet meer in de zaal pasten en nog buiten staan, helemaal los gaat is “Alexa!”. Over, je raadt het al, de bekendste Alexa van de 21e eeuw. (Marieke Hulzinga)
3. Private Banking
Het nummer: private banking is verfrissend dansbare poëzie
Na de set van Global Charming kunnen we gelijk doorschuiven naar het kleinere podium rechts, voor het allereerste optreden van het nieuwe Private Banking. In de wandelgangen voor de show al meerdere malen genoemd als nieuwkomer met hoge verwachtingen, en dat die verwachtingen zo hoog waren kon ook niet anders met bandleden van o.a. Canshaker Pi (Ruben van Weegberg) en Euroboy en Rats on Rafts (Doortje Hiddema). Het klinkt serieuzer dan hun andere projecten, en inclusief drumcomputer doet het wel denken aan het hippe coole broertje van The Strokes. (SvD)
4. Baby’s Berserk
Het nummer: ‘I hate you, I hate you, I hate you’ wil je meeschreeuwen tot je erbij neervalt (of iedereen gevlucht is), What I Mean is ook top
Er valt gelijk iets op aan Lieselot, Mano en Silia on stage. Want buiten de magnifiek dansbare combinatie van duistere no-wave vocals en spacey synths is ook hun totale look er eentje om van te houden. Lieselot, die tevens succesvol een eigen modelabel runt, steelt op dit podium met haar korte blonde boblijn en blauwe jurk de show, als coole moderne versie van Nico van de Velvet Underground. Ik ben verkocht. (SvD)
5. Bull
Het nummer: Bedroom Floor
De zaterdagmiddag begint al goed met de mellow en vrolijke sound van Bull, het Yorkse vijftal dat inmiddels al ruim een maand op tour is door Engeland en Europa. De band heeft een perfecte balans gevonden tussen dromerige bedroom pop en indierock met een randje. Er is altijd wel een verrassing bij een Bull-show, een blokfluit, een gitaarsolo die je van je sokken blaast, Tom de zanger die iedereen ‘Happy Christmas’ wenst tijdens de nummers door. De eindeloze trukendoos van Bull maakt ze een fantastische live act die je niet wil missen. (MH)
6. Charlie and the Lesbians
Het nummer: ‘Hating my life’ geeft zoveel energie dat je na het nummer live te horen je waarschijnlijk het leven toch een ietwat hoger cijfer meegeeft
Als Charlie, Mees, Noor en Soesja je iets geven is het altijd: alles. Deze avond geeft de Eindhovense garagerockact het publiek dus precies waar zij voor komen, en meer. In Perron, voor de meeste mensen bekend als techno-club, wordt gesprongen, gegild en gezweet. De toiletjuffrouw zegt achteraf dat ze dit stiekem misschien nog wel leuker vindt dan de dj’s. ‘Dit gaat met zoveel passie.’ (SvD)
7. Tramhaus
Het nummer: 'Karen' klinkt als de spuug die meekomt met haar rant naar de manager, scherp, strak en niet meer te stoppen
Deze band is vernoemd naar de plek om de hoek waar je een pita kaas kunt halen (voor velen de eerste keer in anderhalf jaar). Ze mogen in hun hometown Rotown afsluiten. En dat doen ze op volle kracht. Het Rotterdams-eigen talent van onder anderen Pig Frenzy, Nagasaki Swim en Vulva ontstond in de pandemie, speelde hun eerste show pas toen het net weer mocht (je weet wel, toen alles heel even open was) en toch zijn ze nu eigenlijk al niet meer te missen. (SvD)
8. Mandrake Handshake
Het nummer: Hypersoic Super-Asterid
Mandrake Handshake, een groep afkomstig uit Engeland, bestaat uit acht verschillende karakters die het hele podium vullen. Het is allereerst al een feest voor het oog: de bandleden dragen glitters, sjaaltjes, baretten en je vaders beste foute jaren zeventig-shirt. Qua instrumenten weet de band ook uit te pakken, zo komen er onder andere een dwarsfluit, saxofoon en sambaballen langs die de funky psychedelisch sound helemaal afmaken. Hét moment van de show: de gitarist die struikelt, op zijn rug valt maar toch door blijft spelen. Dat is doorzettingsvermogen. De show eindigt met een heus crescendo waarbij de voetjes van de vloer komen. (MH)
9. Vala
Het nummer: ‘She’ll play heck’ is precies gevoelig genoeg
Terwijl de hardere bands van dit jaar qua vocals bijna aan spoken word doen denken, gaat de rustigere kant van de familie weer langzaam terug naar de ouderwets melancholische melodie. Zo ook Vala, die lekker op tijd en net na het eten al in Rotown staat met hun Noisey gitaarpop. Geen Mac DeMarco-verhaaltje maar iets wat goed zou klinken in een nineties tienerfilm. Inclusief wit slaapshirt en nog niet gekamde kruin bezingt Joe zijn liefdesleven. En dan dus in die vibe van de ‘alleen op je rug op bed in de slaapkamer’-scène, na de break up. Om maar heel precies te zijn. (SvD)
10. LUMER
Het nummer: ‘another day at the zoo’, aangekondigd met een vies doch charmant Brits accent, zet je totaal op het verkeerde been
De postpunk van deze groep uit Yorkshire is niet per se mega origineel maar de uitvoering is precies zoals het moet; direct herkenbaar, arrogant en soms net een beetje uit de toon. Soms zetten de teksten je even op het verkeerde been, zoals in het nummer ‘a day at the zoo’. Die klinkt dus níét als een gezellig kinderuitje. De band begint strak in het pak. Door de look en de meer prominente keyboard sound voelt het vrij new wave-y aan. Halverwege wordt de stemming ruiger en het geluid meer opzwepend. Het jasje van de zanger verdwijnt, snaren gaan kapot, de toetsen worden aan de kant gezet om ruimte te maken voor meer chaos en bombarie op het podium. De band weet dezelfde soort energie en controle neer te zetten als bands zoals shame of IDLES. Zeker een band om in de gaten te houden. Een grotere zaal en later tijdstip op de avond hadden het misschien allemaal nog net iets beter gemaakt. (SvD en MH)
11. Tiña
Het nummer: 'I feel fine' is wat mij betreft de 2021 indie karaoke hit
Mijn eerste show van Tiña was tijdens een keiharde lockdown via een livestream rechtstreeks vanuit Moth Club in Londen, waarna ik direct hun plaat kocht. Die ken ik ondertussen uit mijn hoofd. Toch was ik van tevoren een beetje benieuwd of ik hardop mee durfde te zingen met teksten als ‘dicks in the sky, vagina’s in my mind’. Maar gelukkig, op het moment dat Josh zijn eerste noten inzet en heen en weer begint te wiegen in zijn roze outfit, ben ik mijn terughoudendheid al vergeten. Zoals hij zou zeggen; ‘It's all a lie yeah everything you learn is all a big lie.’ Tiña wil dus dat je je er niets van aantrekt en gewoon meedoet. (SvD)
12. Unschooling
Het nummer: ‘Social Chameleon’ is de muzikale belichaming van lachen om een stomme grap van je tante, en heerlijk herkenbaar
Voor fans van onder andere Women en Preoccupations is de show van Unschooling een feestje. De Franse band’s hoekige abstracte geluid voelt wat manisch, maar zeker niet frivool of overdreven. Halverwege een nummer gaan ze soms opeens een hele andere kant op, van cryptisch naar optimistisch in een paar heerlijke tellen. Dat houdt het heel spannend en de moeite waard om bij de les te blijven tot het einde. (SvD)
13. Legss
Het nummer: Local God
Nog zo’n Britse verrassing: Legss. De band heeft een superstrakke sound - je ziet en hoort dat de bandleden live heel goed op elkaar zijn ingespeeld. Het gebeurt meerdere keren dat een nummer rustig begint en de band opeens van 0 naar 100 gaat in een paar seconden. Het is lastig om nou precies uit te leggen wat voor soort muziek de band maakt: sommige nummers bevatten spoken word, strakke drum en gitaar partijen, maar ook andere special effects en geluiden komen langs. Het is een band die het zeker niet op ‘safe’ speelt, de volle 100 procent geeft op het podium en het publiek in een waas achterlaat. (MH)
14. Kalaallit nunaat
Het nummer: ‘Television’ herinnert je eraan dat mensen op tv 2x zo alles zijn als jij en je daarom maar beter binnen kan blijven
Nog een naam die net als Private Banking eerder al enthousiast door mede-bezoekers werd geroepen, maar nogal slecht googlebaar is. Met als band titel de inheemse naam voor Groenland verwacht je niet het noisegeweld dat dit trio uit Rotterdam (met o.a. Jasper van Kieff) produceert. Maar met de bijna A Place to Bury Strangers-achtige vuige, rauwe sfeer hebben zij het in zich menig zwetend zaaltje te vullen. (SvD)