Babs breekt hokjesdenken af met kleurrijke rap Babs breekt hokjesdenken af met kleurrijke rap

Een maatschappijkritische boodschap gegoten in dansbare kleurrijke hiphop, dat is de formule van de Leidse rapper Babs. Op haar debuut EP Ruimtevrees maakt ze korte metten met hokjesdenken, racisme en seksisme. Dat klinkt als een nogal zwaarmoedige plaat, maar niets is minder waar. De Leidse rapt haar vlijmscherpe teksten over vrolijke beats die zich in je hersenpan nestelen en je achterlaten met een big smile.  ‘Ik wil het vrolijk houden. Dat het je ook motiveert om er over na te denken. In plaats van dat je denkt: “Oh god, wat is dit droevig”’, legt Babs uit. 

Eén van die dingen waar de rapper he-le-maal klaar mee is zijn mensen die er maar niet aan kunnen wennen dat er ook non-binaire personen bestaan. Op de catchy single ‘Die/Hun’ spreekt ze zich er kritisch over uit: ‘Niet iedereen is zo binair als formules in je GR, GR’. ‘Er is zoveel woede rondom dit thema,’ vertelt de rapper. ‘Er zijn mensen die zeggen: “Laten we ze maar gewoon ‘het’ noemen.” Dat vind ik echt onmenselijk en respectloos.’

Het thema rondom genderdiversiteit en -identiteit raakt haar persoonlijk. Ze heeft zich nooit kunnen vinden in het plaatje dat de maatschappij schetst van vrouwen, maar toch voelt ze zich echt een vrouw. Op de basisschool was ze het enige meisje op voetbal en werd ze bestempeld als ‘jongensmeisje’. ‘Dat vond ik altijd heel stom. Ik was een meisje! Vroeger dacht ik altijd dat ik een topje moest aantrekken, met decolleté. Om te bewijzen dat ik een vrouw ben. Maar voor mij is ‘vrouw zijn’ een gevoel.’ 

Tegenwoordig trekt de Leidse gewoon aan wat ze zelf wil en is ze trots op wie ze is. ‘Vermijd ‘t Verwachte’ gaat over die druk van buitenaf, om het goed te doen of om in een bepaald plaatje te passen. Maar dat dat helemaal niet nodig is. ‘Het is echt een ode aan jezelf. Jezelf zijn is iets moois. Ik ben gewoon mezelf en dat is zo’n fantastisch gevoel!’
 

Als half-Surinaamse vrouwelijke queer rapper wil Babs met haar muziek meer diversiteit brengen binnen de Nederlandse hiphop. ‘Toen ik klein was vond ik Fergie en Missy Elliot heel vet, omdat zij vrouwelijke rappers zijn in een mannenwereld. Ik had meteen zoiets van, dat stoere, wat ik in mij voel, dat zie ik ook bij hen.’ Maar in Nederland vond ze weinig vrouwelijke voorbeelden. Dat is ook niet zo gek, want de Nederlandse hiphop industrie is nogal een mannenwereld. Ze zijn er wel hoor, die vrouwelijke rappers. Neem bijvoorbeeld de Amsterdamse Latifah die miljoenen streams op haar naam heeft staan met haar vurige tracks of de harde raps van Niva. Maar het aantal is schaars en daarnaast mikken veel vrouwen in de scene meer op groovy R&B dan rappen. Zoals Lauwtje en Ella John. Queer artiesten zijn al helemaal een zeldzame vondst. Acts zoals het provocerende queer rap duo LIONSTORM bevestigt als uitzondering de regel. En dat gebrek aan diversiteit is Babs een doorn in het oog. ‘Het is een door mannen gedomineerde wereld, dat houdt zich in stand tot er tegengas komt. Maar dat tegengas komt maar niet. Ik hoop dat ik dat een beetje kan geven.’

Het voorbeeld dat ze zelf vroeger miste, wil ze nu voor anderen zijn. ‘Ik wil dat mensen mijn muziek luisteren en dat ik iemand ben in wie ze zichzelf kunnen herkennen. Iemand zei tegen me: “Hey, Babs, ik heb het heel moeilijk gehad de laatste tijd. Door jou voel ik me eigenlijk beter. Je hebt me echt geholpen.” Nou, dat is echt onwerkelijk, dat is het mooiste wat je kan bereiken’, glundert de rapper. ‘Maar mijn muziek is blijkbaar ook wel eens gedraaid in een 65+ spin-klas. Dat is dan niet per se de doelgroep, maar is wel echt hilarisch. Dat is het voordeel van die dansbaarheid: dat het komt op plekken waar je niet zo snel zo’n boodschap verwacht.’