Funksensatie Khruangbin bracht vorige week derde album Mordechai uit, waar de band voor het eerst vocalen op de voorgrond zet. Eva Koreman sprak gitarist Mark en drummer Donald temidden van de lockdown over het album, de vergankelijkheid van het bestaan en het mooie verhaal van de albumtitel.

Waarom het album zo heet? Mordechai? Het heeft wel iets weg van een fabeltje, zo eentje met een moraal-van-het-verhaal. De band zat middenin een internationale tour, en het drukke schema was ze aan het uitbranden. Vooral frontvrouw Laura had er last van. Tot ze ene Mordechai ontmoette. Hij gaf haar levensadvies, iets over de weg ernaartoe en de bestemming. Toegegeven, niet per se baanbrekend advies, maar wel gegeven op het juiste moment en de juiste tijd. ‘Eigenlijk is dit het verhaal van een mens die een ander ziet, en een hand biedt zodat de ander zich eraan omhoog kan trekken’, legt drummer Donald Johnson uit. ‘Het somt op wat we allemaal moeten doen in deze tijd: op elkaar passen en goed zorgen voor je naasten.’

Goed, naastenliefde dus. Een begrip waar de band uit Houston wel mee bekend is. Ze verdienden hun sporen in de huisband van een kerk, eentje die zich specialiseerde in de daklozengemeenschap. Er liepen veel mensen rond probeerde een oude verslaving het hoofd te bieden. Dat de sfeer er intens was, is nog op z’n zachtst gezegd. Bovendien: de muziek die ze er voor de diensten leerden, van schitterende gospelsongs tot funk en blues, bracht ze de basis bij voor Khruangbin. Alhoewel de invloed van Thaise en Iraanse funkbands natuurlijk al net zo belangrijk was.

Ondertussen zit de trio uit Houston alweer aan het derde album. Waar hun psychedelische funk altijd volledig instrumentaal was, slaat de band nu een nieuwe weg in. Op Mordechai staan voor het eerst vocalen op de voorgrond, en dat voelt als een stap voorwaarts. Eva Koreman sprak de gitarist Mark en de drummer Donald begin mei, toen de lockdown nog volop gaande was. En het lijkt een raar toeval: het album gaat vooral over het hier en nu (‘Time (You And I)’), en de vergankelijkheid van het mens zijn (So We Won’t Forget). ‘Dat gebeurde eigenlijk zonder opzet’, vertelt Donald. ‘Gisteren was ik een stuk aan het rennen en luisterde ik het gehele album nog een keer, en veel van de lyrics voelden profetisch aan. Vooral ‘Time (You and I)’. Ik vroeg mijn vrouw onlangs nog wat voor dag het was, alsof ik een kind was: geen agenda of drukke schema’s. En stiekem voelde dat best fijn, ik heb de tijd om nieuwe dingen te ontdekken en uit te zoeken.’ ‘Ja, dat heb ik ook’, vervolgt Mark. ‘Zo ben ik ben ineens helemaal in het programmeren van oude drummachines gedoken.’

Die interesse in oude drummachines is opvallend, want een drummachine hebben we nog nooit gehoord in de organische muziek van Khruangbin: het is altijd Donald Johnson met alleen een hihat, een kick en een snare. ‘Eigenlijk heb ik gewoon niet meer nodig’, vertelt Donald. ‘Ik had eerst wel wat toms, maar die bespeelde ik niet. Eigenlijk stonden die er altijd voor niets, dus heb ik ze maar weggehaald en gehouden wat ik echt nodig heb. Anders zou ik die weer elke keer moeten stemmen en vervoeren, het is gewoon onnodig.’ Mark: ‘Je moet het gewoon simpel houden. Ik heb bijvoorbeeld ook maar één gitaar. Mensen denken vaak dat ik een hele grote gitarenverzameling heb, maar stiekem hou ik helemaal niet van gitaren. Alleen van de mijne.’ En die drummachine, horen we die binnenkort in de muziek van Khruangbin terug? Mark ziet het nu nog niet gebeuren: ‘Als het ooit gebeurt zou het een hele oude, stoffige drummachine moeten zijn met een enorm specifieke sound. En er is sowieso één voorwaarde: het moet makkelijk stuk kunnen gaan op tour, je moet er niet op kunnen vertrouwen’, grapt hij. 

En net zoals die drummachine makkelijk stuk moet kunnen gaan, spreekt Mark uitgebreid over de vergankelijkheid van het mens zijn. Op 'Time (You And I') zingen ze zelfs: ‘We're all in this world / Promises won't last’. Op ‘If There Is No Question’: ‘That's life / If we had more time / We could live forever’.

Mark: ‘Ik hou van kunst die vergankelijk is. Het concept van die mandala’s die in het zand gemaakt worden, die er een moment zijn maar daarna weggevaagd worden, vind ik prachtig. Er zijn wat keyboards die gebruikt zijn voor het maken van dit album, maar dat zijn keyboards uit een tijd dat je niets kon opslaan. En zoals het album vertelt over dingen opschrijven zodat je die niet vergeet (‘So We Won’t Forget’), moesten wij ook de settings van het keyboard opschrijven zodat we het de volgende keer goed konden opstellen. Maar net zoals al het andere: het is impermanent, alles veranderd. Het enige constante in het universum is verandering, en dat is angstaanjagend.’