Een hologram filmen op een livestream, werkt dat? En kan een cartoonfiguur ook een hologram zijn? Het antwoord op deze vragen is: ja. Het levende (of nou ja: virtueel levend) bewijs wordt geleverd door Elton John, een van de gasten van Gorillaz’ optreden vanuit de LH2 studio’s in Londen. Net als twee weken terug bij Dua Lipa is Sir Elton niet zelf van de partij, maar de leukste verrassing is dat de iconische songwriter zijn opwachting maakt als strip. Elton achter een gigantische roze vleugel, gekleurde sterrenbril op. Hij spiegelt met Damon Albarn, die in de studio ook achter een piano gekropen is, en die een Elton-bril met palmboompjes opgezet heeft. Het is een van de vele slimme momentjes in dik een uur Gorillaz live.
Kracht en zwakte
De focus ligt vanavond op Song Machine, de reeks die Gorillaz dit hele jaar uitrolde. Vanaf begin dit jaar verschenen er steeds afleveringen, waarin een andere song centraal stond. Dat leidde tot een album in november, dat natuurlijk weer tjokvol staat met gastsamenwerkingen. Dat is de kracht van Gorillaz, maar soms ook de zwakte. De kracht: natuurlijk is het vet om Damon Albarn te horen zingen met The Cure’s Robert Smith. De iconische zanger is er ook echt bij vanavond. Sterker nog: hij verschijnt als allereerste in beeld, in close-up. ‘Strange days we’re living in’, zingt hij. En dat zijn het. Ook de feature van Beck - hij is er als hologram - is heel geslaagd. Maar het heeft soms ook iets geforceerds. Zo leent New Order’s Peter Hook zijn signature basgeluid uit, terwijl Gorillaz natuurlijk zelf prima muzikanten heeft. In hetzelfde liedje ook nog Georgia met haar digitale percussie, terwijl het podium al vol staat met percussionisten.
Als één band in staat moet zijn iets bijzonders te bieden met een livestream concert, dan is het Gorillaz. De band van Damon Albarn oefent immers al jaren met technische snufjes en bevindt zich al vanaf het begin deels in een virtueel universum. En zeg nou zelf: hoe groot is de kans dat Robert Smith daadwerkelijk meegaat op wereldtour?
Maar goed, dat is nu eenmaal het concept van Gorillaz, en het is een deel van de verrassing bij een concert als dit: wie is er echt bij, hoe lossen ze de rest op? Toch is het laatste deel van het concert muzikaal het sterkst. De band schuift in elkaar tot op een paar vierkante meter, kerstboom erbij, en dan is het tijd voor oude hits als ‘Demon Days’, ‘Last Living Soul’ en ‘Clint Eastwood’. Nu pas komen die zes geweldige backing vocalisten écht tot hun recht. En eerlijk is eerlijk: nu pas horen we de écht goede liedjes, want die zijn niet heel talrijk op het nieuwe album.
Juiste vibe
Zo zie je maar, ook met al dat technische vernuft draait het toch gewoon om de songs. En ook om het live-gevoel. Een volledig virtuele wereld, dat zou helemaal niet interessant zijn. Dat begrijpt de band zelf ook. De verrassing is juist dat het er ook ‘echt’ uitziet. Daar is ook over nagedacht. Zo doet Damon Albarn de groetjes aan zijn ouders, hoor je de crewleden (120 man!) in de lege hal steeds heel enthousiast juichen tussen de nummers door, verschijnt af en toe een cameraman in beeld en zie je roadies rennen om kabels recht te leggen. Ontwapenend momentje in de toegift als Albarn op zijn Omnicord laat zien dat het begin van ‘Clint Eastwood’ gewoon onder het demoknopje van zijn instrument zat. Maar de grootste glimlach is voor het chaotische optreden met punkduo Slaves en rapper slowthai, die vrolijk in het rond stuiteren tussen de knipperlichten. Ja, Gorillaz had de juiste vibe te pakken, met een concert dat die 15 euro wel waard was.