Vic Willems loopt met twee koppen thee zijn huiskamer binnen en nestelt zich comfortabel onder een fleecedeken op de bank. Het is februari, de maand dat Vic ieder jaar niet zo lekker in zijn vel zit. Hij schreef er zelfs een liedje over, ‘Februari’ dat op zijn net verschenen debuutalbum staat. ‘Ik heb nu niet zo’n hele grote dip. Meestal is die mentaal, maar nu was ik de eerste anderhalve week gewoon ziek. En als je lichaam het niet doet, heb je niet echt tijd om je zorgen te maken over hoe je je mentaal voelt. Ik ben nu gewoon heel blij dat ik kan bewegen en slikken,’ zegt de voormalige student psychologie. Het werd verdacht toen ik na vijf keer ieder jaar in februari een dip had. Dat kan vast iets te maken met het weer. Vanuit de psychologie heb je er wel diagnoses voor. Seasonal Affective Disorder, oftewel SAD, noemen ze dat. Ik voldoe niet aan alle eisen, maar het zijn wel altijd precies die weken in februari dat het even niet zo lekker gaat.’
Naast zijn eigen muziek staat hij ook regelmatig aan de zijkant als co-writer in de studio. ‘Toevallig deze week had ik twee sessies. Maandag zat ik met Linde Schöne in de studio. Ze was bij een optreden van mij en dat vond ze heel tof,’ vertelt hij. ‘Ik vind het heel leuk om al mijn vooroordelen over iemands genre of de persoon die achter de artiest schuilt achter mij te laten. Om gewoon puur in te zoomen op het ambacht van het schrijven en te kijken of je in iemands stijl en manier van vertellen kan inleven.’
Zijn eigen liedjes kleurt Vic in met elektronische en folk elementen die samen voor een intieme sfeer zorgen. Die intimiteit zit niet alleen in de muziek, maar ook in de teksten die voor veel mensen een wereld van herkenning zijn. Niet iets waar Vic perse naar zocht toen hij de liedjes schreef voor zijn debuut: ‘Ik houd heel erg van muziek en kunst die het universele bij elkaar brengt. Dus het zit wel in mijn achterhoofd. Maar het komt bij mij op de tweede plaats. Ik wil kijken hoe ik mij voel en daar iets moois over schrijven. Het herkenbare voor de luisteraar mag er dan zeker zijn.’
Vic Willems won De Grote Prijs van Nederland in 2016, bracht drie ep’s uit, en was dit jaar één van de hoogtepunten op Noorderslag. Vandaag brengt hij zijn debuutalbum Doemdenker/Wonderkind uit via Excelsior Recordings. Op dat debuut bezingt hij de donkere kant van het leven zonder de hoop te verliezen: ‘De dood is ook gewoon een onderdeel van het leven. De plaat probeert dat gewoon te laten zijn zoals het is.’
Wie wil ik zijn?
Het is niet altijd makkelijk voor de zanger om zo openhartig te zijn, maar de afgelopen vijf jaar heeft hij ontdekt dat mensen echt wel luisteren naar wat hij te zeggen heeft. ‘Iedereen denkt altijd heel uniek te zijn. Dat hij gedachten heeft die niemand anders heeft. Maar tot het moment dat je het uitspreekt weet je dat helemaal niet,’ zegt Vic. ‘Als ik schrijf probeer ik op te schrijven wat ik dan voel. Soms begin ik te twijfelen of ik wel iets kan zeggen of wil delen. Maar ik heb de afgelopen jaren gemerkt dat mensen het echt wel interessant vinden wat ik te melden heb. Puur omdat mensen het niet overal horen.’
Op Doemdenker/Wonderkindzingt hij over hoe hij het leven ervaart, maar ook de dood komt langs. Op het ontroerende tweeluik ‘Zondagnacht’ en ‘Het Hoort Erbij’ confronteert hij de luisteraar met de dood. ‘’Zondagnacht’ gaat over een persoonlijke situatie die nog steeds gaande is en hoe je gedachten in zo’n situatie alle kanten opschieten. Het is eigenlijk een drieluik met ‘We Hebben Nog Even’ van mijn vorige ep. Die nummers komen uit dezelfde periode,’ legt hij uit. Het album gaat vooral over je plek vinden op de wereld. ‘Welke ruimte neem ik in? Hoe ben ik? Wie wil ik zijn, en hoe verhoudt zich dat tussen de mensen en de dingen om mij heen? Er gebeuren non-stop dingen. Het is voor mij een zoektocht hoe ik daar mee omga en misschien anders zou willen doen. Dat hele proces staat centraal in veel van de nummers.’
Vic durft toe te geven dat hij best een doemdenker kan zijn. ‘Je kan niet doen alsof alles alleen maar leuk is. Je kan ontkennen of zeggen dat iets je niet raakt, maar op een bepaald moment haalt dat je in,’ zegt hij. ‘Ik had daar vroeger zelf wel moeite mee. Het is fijn als je leert die knop om te zetten. Verdriet is eigenlijk een hele belangrijke emotie. Het helpt mij om het uit te ademen en erover te schrijven voor verwerking. Dat klinkt gelijk therapeutisch, maar het is gewoon een natuurlijke manier waarin je emoties door je heen vloeien. Je kan dat wel tegenwerken - en je kan erin blijven hangen - maar erkennen en laten zijn helpt.’