Dit is de woensdag van Eurosonic 2020 Dit is de woensdag van Eurosonic 2020

Ergens wringt het wel, Yīn Yīn. Als Joan Franka in 2012 al eigenlijk geen indianentooi mocht dragen op het Eurovisie Songfestival, kan het Maastrischte Yīn Yīn in ‘woke’ 2020 dan wel het podium oplopen in Thaise Kimono’s? En als het ‘exotische’ Altın Gün al ‘een handig symbool om het lidmaatschap van de elite aan te tonen’ is, is de Thaise funk van Yīn Yīn dan wel oké om op te dansen? Het zijn de vragen die aan het begin van de set opborrelen in het hoofd, zoals de Fata Morgana van het Maastrichtse vijftal langzaam haar rondjes dobbert in Oosterse stereotyperingen.

Maar dan toch, steeds meer en meer, blijken de voeten minder woke dan het hoofd. Yīn Yīn schroeft het tempo op en de funk maakt plaats voor de disco. Hiermee krijgt de band met elke track meer een eigen geluid en de zaal reageert met draaiende handjes, hupsende knotjes en zwetende dansers. De stereotypes verdwijnen langzaam uit de set en dan zou je je bijna gaan afvragen of een beetje cultural appropriation eigenlijk wel zo erg is. Yīn Yīn is na Jungle By Night, Altın Gün en The Mauskovic Dance Band ongetwijfeld het volgende 'exotisch' dansbare exportproduct van Nederland en dat is zonder teveel denken gewoon mega leuk. (KK)

Voor fans van: Altın Gün, Khruangbin en Bintang biertjes.

Waar hopen we dit te zien: Afgaande op Down The Rabbit Hole directeur Ide Koffeman's enthousiaste blik na de show zetten wij in op een mooi slot in de Teddy Widder.

Luister: Dis̄ kô Dis̄ kô

Ai ai ai, we stand corrected. Dachten we nog dat Blanche de sneuste stop van de Eurosonic Songfestival-route zou blijken, bij Conchita Wurst is het zo mogelijk nog sneuer gesteld. De Oostenrijkse dragqueen met een weelderige baard die in 2014 het Songfestival won met de lekker bombastische ballad ‘Rise Like A Phoenix’ heeft geprobeerd zichzelf opnieuw uit te vinden als dancepopicoon. Hij heeft zijn lange lokken afgeschoren, de weelderige baard is gebleven en hij draagt een mooi bloemenpak. Maar bij aanvang staat er nog geen 100 man binnen. En hoop je nog dat het langzaam maar zeker wat voller druppelt? Het tegendeel is waar. Op z’n best flirt zijn nieuwe sound met hedendaagse disco van Hercules & Love Affair en Hot Chip, maar vaker komt–ie in de buurt bij de millenniumfunk van Backstreet Boys met dito danspassen (doe de robot!). De feniks herrijst niet glorieus uit zijn as, maar blijft lekker in de asbak zitten. Zou dit nachtmerriescenario dan ook aan onze Duncan Laurence zijn beschoren, wanneer hij over vijf jaar nog eens op Eurosonic staat? (TP)

Voor fans van: Hercules & Love Affair

Waar hopen we dit te zien: een Upcoming.nl-lijstje met de 7 iconische Songfestival-winnaars die je nooit gaat vergeten.

Luister: ‘Hit Me’

Zijn al deze psychedelische funksongs nou gemaakt door een stel oer-Zwitsers, of zijn ze stiekem van een opgedoken Soundway Records-compilatie geplukt? Het zeskoppige L’Éclair klinkt in ieder geval alsof ze vuistdiep in de seventies zitten – ergens tussen pulserende kraut en psychedelische afrorock – maar van Cubaanse percussie en een likje disco zijn ze duidelijk ook niet vies. Daarbovenop zien ze er ook nog eens uit als een stel vredelievende stoners die zo uit een fotoboek van je ouders hadden kunnen wandelen – type analoog – maar spélen dat ze kunnen! Die gitarist shredt alsof z’n vingers in de zevende versnelling zitten. Live spint de band hun songs uit tot dansbare jams vol meanderende synths en klateren de conga’s en bongo’s tegen een stuwende krautgroove aan tot een freakend einde. Niet echt een luchtig briesje, wél een gehoopte verschijning in een warme festivalzomer. Nu dansen, gek! (MM)

Voor fans van: Kruanghbin, The Mauskovic Dance Band, wijde broekspijpen en Soundway Records.

Waar willen we het zien: Misschien een zonnig eilandfestival als Into The Great Wide Open of een mooie plek op het Utrechtse Footprints.

Luister: Sisi La Fami

Een swingend dansje, een flauwe hiphoptune, een kickboksopvoering, een schijtlollige seventiesballad met de hook ‘There’s a party in my pussy’, een musicalstukje met choreo... het had de bonte avond op je middelbare school kunnen zijn. Maar dat is het niet, het is Catastrophe, een stel hoog van de toren blazende Parisiennes. Een avant-gardecollectief, vinden ze zelf. Tja, zulke weirde shit zie je ook op Eurosonic. Hoort er een beetje bij, is ook lachen tussen al die serieuze postpunk en singersoftwriters. Heb je weer wat te vertellen op de zoveelste netwerkborrel. In het spectrum van weirde shit is Catastrophe ook wel weer een beetje suf. Muzikaal zitten ze op de beste momenten in de hoek van de yacht rock en watjesdisco, zoals er een hele berg aan Franse acts is die een hedendaagse draai geven aan de jaren ’70. Het mooiste moment: ze hebben een wijnglas vol papiertjes, waar mensen uit het publiek hun angsten op konden schrijven. Een voor een eten ze alle briefjes op. Haha, what the fuck. (TP)

Voor fans van: Bonte avonden en wtf-momentjes.

Waar hopen we dit te zien: nou, nergens?

Luister: hedendaags Too Slow to Disco-kraker Maintenant ou Jamais

Zou-ie al duizelig worden, die elastieken bassist? De hele tijd schroeft hij zijn nek in het rond zodat zijn lange lokken veranderen in een menselijke helikopter. Het is een sensationele band om te ervaren, dat Conjurer. In het Roadburn-circuit worden ze onthaald als een van de spannendste nieuwe metalacts die er op dit moment uit de UK komen. En deze vier mannen hebben een kaleidoscopische kennis van de zwaarste metalen, die ze maar al te graag in hun nummers etaleren. Dus zak je het ene moment weg in een traag moeras van sludge, om het volgende op je bek te worden geslagen met een salvo van blastbeats en tremolopicking. En dan weer zoekt Conjurer melodieuze verstilling op. In de meeste hoeken blinken ze uit, maar af en toe zou het lekker zijn als ze wat meer honkvast zouden blijven.Toch is Conjurer meestal verpletterend als een bulldozer. (TP)

Voor fans van: Zware metalen.

Waar hopen we dit te zien: Roadburn, en daar staan ze ook.

Luister: ‘Choke’ is verstikkend vet

‘Tuurlijk opent mijn vader deuren, maar je moet goed genoeg zijn om ze open te houden.’ Aldus Eli Hewson, zanger van Inhaler en zoon van Paul Hewson. Juist ja, Bono. Dé Bono. Dat het in Huize Maas drie kwartier voor de show al ramvol staat, zal ongetwijfeld iets met de Ierse U2-legende te maken hebben. Het moet voor de aanwezige U2-fans dan ook prachtig zijn dat Eli Hewson zowel vocaal als fysiek behoorlijk wat trekjes van zijn vader heeft geërfd.

Maar genoeg over deze nogal aanwezige afwezige. Het gaat natuurlijk om één ding: Is Inhaler goed genoeg om die deuren open te houden? Ja, toch wel. Erg smaakvol is het lang niet altijd en Huize Maas heeft echt niet dezelfde galm als de Johan Cruijff-Arena nodig, maar Inhaler heeft aan een half dozijn leukere rockliedjes dan pak’m beet Nothing But Thieves genoeg in huis om binnen no-time door te stromen naar een uitverkochte Paradiso of het tweede Pinkpop-podium. My Honest Face is zelfs zo’n goede setafsluiter dat Bono even wordt vergeten. Of ze van de stempel ‘de band van de zoon van’ af gaan komen is de vraag, maar met die open deuren gaat het wel goedkomen. (KK)

Voor fans van: Nothing But Thieves, The 1975 en natuurlijk U2.

Waar hopen we dit te zien: Donderdagavond speelt Inhaler een uitverkochteshow in de Oude Zaal van De Melkweg. Veel kleiner zullen de zalen daarna niet zijn. Wij zetten in op Pinkpop's tweede podium. 

Luister: My Honest Face

Jezus. Waar te beginnen bij een band zo genadeloos strak, los, verslavend, hard, mooi, spannend, pijnlijk en cool als Black Country, New Road? Bij de connecties en gelijkenissen met Black Midi? Kan, want die zijn er zeker. Maar BCNR is meer dan dat. Diverser. Spannender. Grootster. Nee, beter te beginnen bij de klezmer-jam aan het begin van de show, waarmee ze de opgehypete ESNS bezoekers zo fijn op het verkeerde been zetten. Een voorbode van wat Black Country, New Road de volgende 45 minuten gaat zijn: verrassend, raar, maar ongelooflijk goed. 

Van de referenties aan Charlie XCX, Kanye West, Scott Walker, Kurt Vile en Phoebe Bridgers tot de uithalen van zanger Isaac Wood, alles komt keihard binnen en valt prachtig op zijn plek. Ja, Isaac Wood’s manier van zingen is bij vlagen mega irritant. Maar ook mega verslavend. En man, luister eens naar die tweede helft van Sunglasses. Beter gaat een liedje dit jaar niet worden. Een liveshow waarschijnlijk ook niet. (KK)

Check de 3FM-sessie

Voor fans van: Black Midi en The Microphones’ The Glow pt. 2.

Waar hopen we dit te zien: Op dat ene filmpje op mijn telefoon dat ik na dit weekend aan al mijn vrienden ga laten zien. Of gewoon op het bospodium van Into The Great Wide Open.

Luister: Sunglasses.

Je kunt je zo voorstellen hoe de negentienjarige Arlo Parks begon als schuchtere deelneemster van poetry circles, om zich vervolgens bewust te worden van haar eigen zijdezachte stemgeluid. Haar fijngevoelige teksten - over zelftwijfel en mentale problemen, maar altijd met een sprankje hoop - zou je zo in een boekje kunnen printen, en ze vlijt haar woorden tegen smaakvolle soulpop met hiphopritmes, hier en daar een psychedelische gitaarsolo en zelfs een smooth rapblokje tijdens ‘Super Sad Generation’. Vooral mooi is het gestripte ‘Angel’s Song’, waarin de bas en de drums wegvallen. Ze draagt het op aan een dierbare vriend(in), om diegene uit een diep dal te trekken. Een hoopvol nummer is het, en wanneer ze ‘Well, fuck, I love you,’ zingt, kun je je alleen maar voorstellen dat zo’n teder liedje een boel mensen door een slechte dag heen kan duwen. (MM)

Voor fans van: Jazzy soulpop anno 2020 à la Loyle Carner en Tom Misch.

Waar hopen we dit te zien: Vanuit een charmant festival als Motel Mozaique of bij ITGWO zou ze door kunnen groeien naar een plek op North Sea Jazz  of misschien Down The Rabbit Hole.

Luister: Angel's Song

‘Sam Fender and Lewis Capaldi? I think it’s mass murder of art and culture.’ Hehe, eindelijk iemand die het begrijpt. Syd Minsky-Sargeant – nog maar een snotjochie – doet al heel wat gepeperde uitspraken in de Britse pers, waar zijn Working Men’s Club al als revelatie wordt onthaald. Zo’n dondersteen is Minsky-Sargeant ook on stage. Meteen al een portie vloeken als de drumcomputer hapert, drie minuten later het shirt uit en nog eens drie minuten later hangt-ie al over het hekje in de gezichten vooraan te brullen. Hoppakee! Goede kans dat je die twee gitaristen herkent trouwens, de ene zit in Drenge en de ander in Moonlandingz.

Maar het belangrijkste bandlid van Working Men’s Club is natuurlijk de drumcomputer. Die is zowel het geheime wapen als de grote zwakte van de band. Het onderscheidt ze van al die Britse post-punk en new wave acts die deze week naar Groningen tuigen, en het maakt de groove zo bedwelmend dat je er fysiek in kan gaan hangen. Maar je levert er wel weer een portie dynamiek voor in. Ach, bij prijssong ‘Teeth’ ben je dat wel weer vergeten, een tune die klinkt als LCD Soundsystem on speed. En natuurlijk met cowbell. (TP)

Voor fans van: LCD Soundsystem, Suicide en allerhande hoekige post-punk.

Waar hopen we dit te zien: ergens in de nacht in die kleinste Best Kept Secret-tent zou leuk zijn, of in de Bolder natuurlijk.

Luister: Teeth

Vraag je je af waarom oorwurm ‘City Lights’ zich vanavond zo makkelijk in je schedelpan nestelt? Met dat nummer deed de Belgische Ellie Delvaux alias Blanche in 2017 mee met het Eurovisie Songfestival in Kiev. Het is best een fraai liedje - ze werd er dan ook vierde mee! - en nu komt er een album aan met producers van Tom Odell en Chairlift. Maar helaas, dit piepjonge schuchtere meisje is nog niet bepaald klaar voor zo’n groot podium als de Stadsschouwburg. De zaal is nog niet eens half gevuld, zij klampt zich zeker het eerste gedeelte van de set nogal muizig vast aan haar micstand en dat ene meeklapmomentje? Dat slaat binnen 3 seconden keihard dood. Ai. Toch is er wel wat te zeggen voor een charmante pianoballad als ‘Stubborn’ en de meer housey liedjes. Maar van de Eurosonic Songfestival-route (Duncan Laurence en Conchita Wurst spelen ook nog vanavond, zin in!) is Blanche toch echt de minste. ‘Nul points!’ (TP)

Voor fans van: Florence + The Machine en het Songfestival.

Waar hopen we dit te zien: een Upcoming.nl-lijstje met de 213 Songfestival-deelnemers die je geheid vergeten was.

Luister: City Lights

Weer zo'n snotneus die gewoon ontzettend leuke muziek maakt. De Britse Alfie Templeman is pas zestien en heeft al een aardig repertoirtje opgebouwd. Zijn muziek hangt ergens tussen de vrolijkheid van Vampire Weekend, de loomheid van Mac DeMarco en de psychedelica van Tame Impala.

Het motto van Alfie lijkt 'geen poespas maar spelen'. De eerste paar liedjes kijkt hij schuchter naar zijn gitaar en maakt hij maar weinig oogcontact met het publiek. De liedjes worden in ruil daarvoor wel retestrak gespeeld. Zo gooit–ie er even een lekkere psychedelische gitaarsolo in, en is die dikke vette discogroove tegen het einde van de set ook niet mis. Als de zanger dan halverwege de set het publiek trakteert op een glimlach, flauwe grapjes en vrolijke bedankjes, komt de rest van zijn band ook losser, en wordt de show nog leuker en beter. Goed, hij blijft vooral naar zijn gitaar turen, maar weet in ieder geval heel goed wat hij doet. En dat doet–ie uitstekend. (DK)

Voor fans van: Mac DeMarco, Vampire Weekend, Declan McKenna en eigenlijk alles wat in de buurt van frisse indierock komt.

Waar hopen we dit te zien: De India op Lowlands of een boeking rond zonsondergang op Down The Rabbit Hole. 

Luister: Used To Love

De openingsspot in de altijd magische Vera is op woensdagavond voor de Ierse Sinead O’Brien (niet te verwarren met Nothing Compares To You-O’Connor natuurlijk). De poëet en performer uit Limerick is een Vera-band pur sang, en al helemaal als je erbij vertelt dat ze releaset bij Speedy Wunderground, label van o.a. Kate Tempest, Squid en black midi. Ze komt met gesproken teksten, twintig pedalen en een drummer die elke slag probeert een nieuwe scheur in zijn ride te slaan. Maar dan wel smaakvol en beheerst natuurlijk. Het levert een spannend plaatje én een mega kenmerkend geluid op. Neem bijvoorbeeld 'Taking On Time', de single waarmee Sinead O’Brien afsluit. Steeds herhalend spreekt ze over de frames, walls en lines waardoor ze beweegt, het publiek steeds dieper en dieper sleurend in abstracte gedachtes. Verwarrend? Ja. Maar ook megacool en enorm dansbaar. Praatzang is nu natuurlijk mega hip op de Britse eilanden. Maar geforceerd hip? Dat is Sinead O’Brien het minst van allemaal. (KK)

Check de 3FM-sessie

Voor fans van: Dry Cleaning, Sonic Youth, Speedy Wunderground

Waar hopen we dit te zien: Een late spot in een kleine tent op een festival als Loose Ends, Misty Fields of misschien wel Best Kept Secret.

Luister: Taking On Time

Het Britse duo Ash Lorenz en Louis O’Bryen van Sorry lijkt er niet veel zin in te hebben, kijkend naar hun stoïcijnse blikken. Maar laat je niet misleiden. Ondersteund door een backingband van effectenpanelen vol bliepjes op Lorenz' stem, een drummer die uitgeput is na ieder nummer en een bassist die niet bang is om ook atonaal saxofonist te zijn, is Sorry de ware indietrip. Fantastisch hoe strak ze van het ene naar het andere ritme en melodie springen, maar toch de focus weten te houden. De ene keer is het lekker grungy, dan weer komt er een flinke groove langs en voordat je het weet belandt je in een soort artsy mindfuck van vocale effecten en een band op sneltreinvaart. Sorry is een band met aardig wat moodswings, maar komt altijd weer op zijn pootjes terecht. (DK)

Voor fans van: Die hele stroming nieuwe postpunk bandjes uit Engeland, maar ook fans van The Kills zijn hier zeer blij mee.

Waar hopen we dit te zien: Down The Rabbit Hole of Loose Ends.

Luister: Jealous Guy