Dit is de vrijdag van Eurosonic 2020 Dit is de vrijdag van Eurosonic 2020

Weet je nog, kuduro? Een elektronische muziekvorm die via voormalig Portugese kolonie Angola overwaaide naar Europa en die een jaar of tien geleden menig festival in vuur en vlam zette. Het is energiek, en door de koloniale connecties vond er een unieke kruisbestuiving plaats tussen Afrika en Zuid-Amerika. Vaandeldragers destijds waren Buraka Som Sistema, een wilde crew met vurige dansers. Hun grootste hit ‘Kalemba (Wegue Wegue)’ werd gezongen door een zangeres die zich Pongo Love noemde, en die tegenwoordig door het leven gaat als simpelweg Pongo. De zangeres (in sportief glitterpakje) kijkt eens op de klok - half één - en constateert dat het geen zin heeft subtiel te beginnen. Haar sound is een beetje plat en schreeuwerig, en de fantasieloze kickdrum overheerst de frivole percussie er omheen.

Pongo’s band bestaat uit een toetsenist en een drummer, en even later blijkt ze ook twee danseressen bij zich te hebben, die een tikkeltje ordinair overkomen. Even schakelen hoor, dit is toch wat platter dan verwacht op basis van die super frisse single ‘Kuzola’, waarmee ze opviel in de ESNS20 tiplijstjes. Die tune is niet zo snel, eigenlijk een poppy variant op de kuduro, met een zeker cross-over potentieel. Ze zet hem op twee derde van haar set in, om het vervolgens af te maken met die vurige hit van elf jaar geleden, ‘Wegue Wegue’. Eerlijk is eerlijk, je kunt je niet aan indruk onttrekken dat die old school stijl net even wat meer vuur in de zaal brengt, al kan dat natuurlijk ook de herkenning zijn. Hoe dan ook: het kostte Pongo even, maar de stramme heupen van de industrietypes zijn dan toch echt los. Maar zo overdonderend als de groep die haar bekendheid gaf is ze niet.

Voor fans van: Buraka Som System, MIA, Tshegue, KOKOKO!

Waar zien we dit graag terug: Elk zomerfestival kan zo’n vrolijke, exotische act wel gebruiken, al is de concurrentie behoorlijk groot en zal ze moeten knokken voor haar plek.

Luister: ‘Kuzola’

In de film From Dusk Till Dawn zit langs de weg een bar die rauw is maar ook bloedrood, waar bierpullen kunnen vliegen maar het net zo goed zo zwoel wordt dat de thermometer knapt. Die bar heeft de sfeer van Iguana Death Cult. De Rotterdamse band is van de constante reuring. De vuist mag naar voren en de heupen mogen ook los. En dat gebeurt ook, laat op de avond in Groningen. Daar zet de jonge groep het publiek in een paar tellen naar de hand. Geen Hollywood en vampieren hier, maar het lage plafond van poolhal/club/café All Round. En dat past ook wonderwel. Het is vol en de zin van de band is aanstekelijk. Eind vorig jaar is de gevarieerde tweede plaat Nude Casino uitgekomen op het Innovative Leisure-label. De band wordt daarop lekker opgejaagd door de eigen onrust. De muziek is gemaakt voor de podia. De vuige garage kan opeens een surfloopje krijgen, het tropische kan omslaan in een pogo. Zanger Jeroen Reek heeft er precies de jagende stem voor. Goed dat dit internationaal is opgepikt. Next stop: Hollywood.

Voor fans van: George Clooney

Waar hopen we dit te zien: thuis en in het buitenland 

Live: Bright Lights

Eigenlijk ziet de Deense Erika de Casier eruit alsof ze de afgelopen twintig jaar heeft geskipt en regelrecht vanuit een Aaliyah videoclip 2020 in is gerold. Is niet zo gek ook: immers klinkt haar muziek óók alsof Aaliyah jarenlang de enige artiest op haar walkman was, alhoewel haar sound – bronstige R&B met likken G-funk en de plagerige, onbezonnen zwoele teksten die ook bij de vroege jaren tweeduizend passen – ook is geüpdate met een elektronisch randje waardoor ze uiteindelijk ook weer niet zóver komt te staan van mede-Scandinaviërs als Smerz en SASSY 009. Eigenlijk mist ze de onbezonnen speelsheid om een liedje als ‘Do My Thing' (‘I just wanna do my thing / … / jump around like ain’t nobody watching’) écht over te brengen, en eigenlijk is het podium op die ene drummer met z’n drumpadje hartstikke kaal, maar haar gouden songs zijn loepzuiver gezongen en, vooruit, mega cool. Niet bepaald een act die de festivals gaat bestormen, maar het überhippe Glamcult publiek zou hun gepiercete neuzen er niet voor optrekken. (MM)

Voor fans van: Aaliyah, Scandinavische electropop in het straatje SASSY 009, navelpiercings, MTV Cribs en brede heupriemen

Waar willen we dit zien: Natuurlijk is Subbacultcha hartstikke fan – want, duh – en daar kan ze gewoon lekker op repeat blijven. Een Glamcult feestje zou ook niet mis zijn – en misschien dat een leuke dj in de School een Casier liedje in de zondagsmix gooit?

Luister: Good Time

Dat Nederland een opwindende indiescene heeft is inmiddels duidelijk. The Homesick uit het Friese Dokkum bewijst vanavond een van de meest briljante bandjes te zijn met een ongekend vette show. Gitarist en zanger Elias Elgersma had op zijn negentiende al een fanbase in Mexico met Yuko Yuko en bassist en mede-zanger Jaap van der Velde ken je wellicht van Korfbal. Samen met drummer Erik Woudwijk tekenden zij vorig jaar een contract bij het befaamde Sub Pop, de thuisbasis van onder andere Beach House, Weyes Blood en ooit van Nirvana. Dat is niet vreemd, gezien het niveau waarop ze vanavond spelen. 

De drie spelen vanavond alleen nummers van de nieuwe plaat The Big Exercise, die volgende maand uitkomt. Vanaf de start van de tien minuut durende opener spelen ze een dwarse, spannende en opwindende show. Vandaag veel noiserock en hoekige post-punk. Zorgeloos bouwen ze op naar een hoogtepunt, breken dat af en zetten je vervolgens weer op het verkeerde been. Links is rechs, en boven is beneden: The Homesick doet vergeten waar je bent. Niks is wat het lijkt. Nu al heimwee naar dit optreden.  

Voor fans van: Steve French, Mozes and The First Born en Canshaker Pi

Waar gaan we dit zien: Grasnapolsky of op Best Kept Secret

Luister: Male Bonding

Dat Georgia een kind van de dansvloer is, weten we nou wel. Hoe kan het ook anders als je vader lid was van een pionierende dance-act, je slaapkamer dubbelt als studio en de platenbakken in de opslag de geschiedenis van de clubmuziek ademen? ‘Seeking Thrills’ is er een ode aan, van haar dansvloer-fähige dancepop – zoals in die ‘Mystery Of Love’-achtige baslijn in ‘Started Out’! tot in het hedonistische gedachtegoed uit de Chicago house die haar teksten uitwasemen. Gek is het dus niet dat haar show eerder de dynamiek van een hyper-samengeperste clubnacht heeft en toewerkt naar een euforisch hoogtepunt waarbij je beseft dat ‘Seeking Thrills’ toch wel minstens een handjevol gouden popsongs herbergt. Daarin zou je haar kunnen vergelijken met Robyn, maar de drum set-up (Georgia staat zo ongeveer in haar drumstel) is wel echt een onderscheidende factor, wat vooral naar voren komt in een gewaagde cover van Kate Bush’ ‘Running Up The Hill’, nu verwerkt als gouden dansvloerpop. Probeer dan nog maar eens stil te staan.

Voor fans van: Robyn, dancepop, house die over house gaat en je vrienden in de armen vliegen op de dansvloer

Waar willen we dit zien: Een laat slot op een festival als Down The Rabbit Hole 

Luister: Never Let You Go

De meeste acts komen dit weekend met lege handen naar Groningen, hopend dat dit het begin is van een internationale carrière. Meduza brengt een wereldhit mee: 'Piece Of My Heart' (Uh, da, da, da, uh, uh. Da, da, da, uh, uh). Een catchy oorwurm die bijna 500 miljoen keer werd gestreamd op Spotify en gedraaid door alle grote commerciële zenders in Nederland. Maar hoe vertaal je zo'n vrolijke UK housey meeneurietune naar een goede live-act? We zagen daar in deze zelfde zaal Lost Frequencies al eens over struikelen - die had werkelijk geen idee waar hij mee bezig was - en ook Meduza slaagt er niet in iets bevredigends op de planken te brengen. De Italianen zijn met zijn drieën en kiezen voor een soort hybride live set: dj set-up in het midden, links en rechts wat synthesizers. Maar wat heb je aan een liveset als het klinkt als een thuis in elkaar gedraaide dj-set, wat heb je aan een vocalist als zijn microfoon uit staat? Waarom trek je een shirt met gouden glitters aan als je toch in het donker staat en wat heb je aan een LED-scherm met visuals dat op de grond staat in plaats van boven je hangt. Het ziet er simpelweg uit alsof je broek op je enkels gezakt is. Nee, het is niet veel wat Meduza hier qua live-act laat zien, maar als korte dj-set voldoet het aan de lage verwachtingen die liefhebbers van dit soort mainstream dancepop noodgedwongen hebben in een wereld waarin studioproducers halsoverkop het podium op gejaagd worden. De 35 minuten set drijft op drie eigen hits: 'Lose Control' (met zangeres Becky Hill gecrusht door een op hol geslagen processor), een remix van de bombastische singer-songwriter Dermot Kennedy en die gigahit, 'Piece Of My Heart'. Ze zijn vakkundig aan elkaar gelijmd met big room club tracks waarin voortdurend van alles gebeurt, met van die sweeps die op grote mainstages matchen met het geluid van de co2 kanonnen. Nee, onze harten steel je daar niet mee, ook geen klein stukje.

Voor fans van: Lost Frequencies, Rudimental, Marshmello

Waar zouden we dit graag zien: Nergens, maar het zou zomaar kunnen dat Pinkpop er in trapt en dit in de tent neerzet. 

Luister: Piece Of My Heart 

Fulco Ottervanger lijkt me het type dat met alle plezier urenlang op zijn zolder aan een prachtig gedetailleerd kasteel van Jenga-steentjes kan bouwen. Inclusief grootse Jenga-poort, kleine Jenga-kanteeltjes, en waarom ook niet: een paar Jenga-draken. Om er vervolgens weer een geweldig genoegen in te vinden een voor een de steentjes onderaan weg te trekken totdat de godganse boel weer in elkaar sodemietert. Ja, nogal kneuterig, maar tegelijkertijd te gek. Fulco heeft ook alvast een lijflied bij dit geknutsel: ‘Een beetje verfrommeld. Te lang in een kamer gerommeld.’ 

Fulco dus, een Nederlander die in Gent wordt gezien als Zeer Gewaardeerde Jazzmuzikant. Hij is lid van De Beren Gieren en BeraadGeslagen, officieel stadscomponist en daarnaast heeft hij dus dit hobbyprojectje met Nederlandstalige popliedjes. Ze klinken in eerste instantie een stuk minder serieus, maar vergis je niet: ze zitten geweldig in elkaar. Neem ‘Mama’, een Lennon-esque pianoballade die opeens uit elkaar brokkelt. Via zijn samplepad laat hij een jongedame ‘abstract zeg!’ mompelen, waarop hij een klaterende drumsolo roffelt… om daarna gewoon weer dat steengoede refrein in te zetten. ‘Zo, hebben we dat ook weer gehad.’ Hij wordt geflankeerd door een bassist en die drummachine dus. Heel kneuterig en charmant. Je zou hem een volledige band gunnen waarmee hij die gekte nog verder kan uitbouwen, maar tegelijkertijd heeft die drummachine ook juist zijn charme. En dat de stroom opeens uitvalt? Je zou hem er bijna van verdenken dat hij zelf expres tegen de stekker schopt. Gewoon om te ontregelen. (TP)

Voor fans van: de geniaal verbijsterende humorhits van jaren tachtig-band MAM (zoek maar op!).

Waar willen we dit zien: hij staat op Grasnapolsky, Motel Mozaique en Here Comes The Summer.

Luister: live in 3voor12 Radio

Die Au/Ra, die heeft gewoon al een track met een kwart miljard streams op Spotify: ‘Darkside’. En wat te denken van ‘Panic Room’ dat in de gewone en in de CamelPhat-versie opgeteld 100 miljoen plays heeft. Vorig jaar stond ze gewoon op Pinkpop, ook niet het kleinste festival. Is de Antiguaans-Duitse zangeres het stadium Eurosonic dan niet allang voorbij? Volgens het publiek nog niet, want dat laat zich mondjesmaat zien in de Stadsschouwburg. Degenen die wel komen opdraven, zien geen optreden dat jaren later nog wordt gememoreerd. De zangeres is ‘supersick’ en dat is aan haar stem te horen. Ze zingt dan ook vaak corrigerend met haar hand op haar hals. Toch is ze enthousiast aan het zwieren met haar kleren en haar twee lange staarten: Jamie Stenzel is een opvallende stripverschijning. Niet voor niets is ze fan van het Japanse Ghibli. De tiener wordt in haar electropop bijgestaan door twee bandleden die de songs vol warme synths en bassen stoppen. Dat doen ze professioneel genoeg om die grote festivals te pleasen, maar het is allemaal best degelijk. De hitjes zijn er al maar met een supersicke zangeres kunnen die de Eurosonic-gig ook niet redden.

Voor fans van: hitlijstvriendelijke electropoppers

Waar hopen we dit te zien: gewoon nog een keer op Pinkpop

Luister: Panic Room 

Alle aandacht gaat altijd uit naar de nummer één. Dus het gaat dit weekend veel over Celeste, die bovenaan staat in de BBC Sound of 2020. Maar op stek vier is Joy Crookes geëindigd, een belofte die ook in Groningen is neergestreken. De Londense met een Bengaalse moeder en Ierse vader debuteerde in 2017 al op 17-jarige leeftijd en is nu een paar singles en EP’s verder. Ze staat in Huize Maas met drie mannelijke bandleden. De zangeres maakt neosoul van het keurige soort. Qua stem is ze een timide Amy Winehouse: Joy Crookes is niet van de uithalen. En ook niet van het gevaar. De songs en de belofte kunnen haar al snel een volle zaal op North Sea Jazz opleveren, maar dan wel voor publiek dat graag binnen de lijntjes kleurt. Crookes mag soms meer van zich afbijten. Ook richting de bandleden die maar al te graag hun momentje pakken met een dieptepunt voor de bluessolo die nog net niet met ogen dicht wordt gespeeld. Zo’n man verdient de zweep. Joy Crookes is een aangename podiumpersoonlijkheid. Een lentebries die over het podium komt waaien. Maar het zijn de stormen die een dag later worden besproken. (NP)

Voor fans van: early Amy Winehouse, Lauryn Hill

Waar hopen we dit te zien: North Sea Jazz

Luister: Mother May I Sleep With Danger?

Als je ook hard ging op Warhaus, de erg geslaagde solo-uitspatting van Balthazar-man Maarten Devoldere, dan moet je haast wel benieuwd zijn naar Sylvie Kreusch. De Vlaamse was veel meer dan de backingvocaliste, ze was jarenlang de muze en vriendin van Devoldere, en trad op plaat en zeker ook live nadrukkelijk op de voorgrond. Excusez de lullige intro, maar de daaropvolgende relatiebreuk is vast een muzikale zegening. Nu is daar solodebuut BADA BING! BADA BOOM!, een EP vol dramatische, soulvolle pop met voldoende klasse om de kapitalen achterwege te laten. Kokomo, een club in een voormalige bioscoop naast de Grote Markt, past haar als een gelakte handschoen.

Kreusch neemt nu zelf zangeressen mee. Plus twee drummers, waarvan één met djembés, conga's en koebel, een gitarist en een zangeres heeft nog een blokfluit en hobo mee. Het resultaat krijgt, dankzij drumcomputer en conga's, een stevige drive en hangt wat in oriëntaalse sferen. Kreusch bezweert ook met haar dans, wilde slangachtige, wervelende bewegingen in een soort halve djellaba meets regenponcho. Erg dansbaar, vindt Groningen ook. Ze heeft al best enige buzz mee, maar het is Kreusch wat teveel. Ze kijkt even verstoord naar de bar, besluit het niet te accepteren en snelt het publiek in. Bam, daar is alle aandacht, en nog meer als ze de ingang van de kooi vindt. Eefje de Visser kijkt glimlachend toe. Ze windt het publiek nu definitief om vingers met die act en even uitdagende nachtclubtrack. Terug on stage trekt ze een jongen en meisje het podium op die volledig meegaan in een uitzinnige dans op het, dankzij de razende conga's, opzwepende 'Please To Devon'. 

Volle, en uiteindelijk ook uitzinnige bak. Niet gek. Maar het voelt alsof ze nog net niet genoeg echt goed materiaal heeft voor 45 minuten. Wel voor een dampend half uur in de club. Aangezien drie bandleden vanavond voor de eerste keer meespelen, geloven wij dat er nog rek zit in de set, die rap van gekooid vogeltje tot dominante dompteur ging. (IG)

Voor fans van: Warhaus, zwoele, licht dramatische elektronische pop in nachtclubsferen.

Waar willen we dit zien: Dit zou perfect werken op Motel Mozaïque (stond ze al!), Welcome To The Village (al geboekt, gaat dat zien!), Grasnapolsky en (wellicht bij een volgende ronde) dan DTRH, BKS of Lowlands.

Luister: Flaunt, it, try it! (live) 

De gitaarbands vallen de laatste tijd weer als rijpe appelen uit de boom in Engeland, en Eurosonic is elk jaar een prachtige etalage vol verse oogst. Vorig jaar vielen vooral Fontaines DC, Sports Team en The Murder Capital op. In hun kielzog zien we hier nu Squid, een band uit Brighton, die kustplaats net onder de hoofdstad. Het mooie is: muzikaal heeft Squid minder gemeen met de straigtforward postpunk van die andere bands dan je op het eerste gehoor denkt. Ja, ze hebben zo nu en dan de drive, je zou er zelfs collectief op heen en weer kunnen springen, maar Squid gooit het concept gitaarband net zo gemakkelijk overboord. Soms halverwege een nummer, zoals in winner ‘Houseplants’, een liedje over de onmogelijke zoektocht naar woonruimte in het peperdure Londen. Net als je lekker gaat op de Parquet Courts-achtige groove, leggen ze het liedje ineens een halve minuut lam voor een minimalistisch intermezzo. Ineens voelt Squid als een experimentele jazz-band met een blazerssectie. Een moment eerder regeert de koebel en zijn ze het Engelse antwoord op LCD Soundsystem, maar Squid in te delen als dansbare gitaarband zou ook niet correct zijn. Zeker in de eerste helft van de set vergeten ze wel eens to the point te komen, voelen de instrumentwissels wel eens overdone, maar Squid speelt zijn rol als grensverlegger met verve en wint de originaliteitsprijs. (AdV)

Voor fans van: Parquet Courts, black midi, Fountains DC, LCD Soundsystem

Waar willen we dit zien: Elk zichzelf respecterende alternatieve festival wil Squid ongetwijfeld vastleggen als het spannendste nieuwe speeltje van het jaar.

Luister: Houseplants

Simon Graupner is de frontman van de Duitse indieband Still Trees. Onder de naam Shelter Boy maakt hij solo dromerige indierockliedjes met een romantisch tintje. Pingelende gitaartjes met een stem die doet denken aan de kreunende zang van King Krule. De liedjes zijn leuk, vooral het idyllische ‘Pale Ocean Child’. Het zit allemaal goed in elkaar, maar Shelter Boy charmeert vanavond vooral met lullige charme en een lollige band. Vanaf het moment dat de muziek start, danst zijn toetsenist al glijdend met tamboerijn achter zijn keyboard. Even later ligt de gitarist op de grond. Ja, als Shelter Boy een ding bewijst is het dat Graupner en zijn band van nerdy muzikanten je laat dansen (DK)

Voor fans van: King Krule, Mac DeMarco en Beach House 

Waar willen we dit zien: Op Down The Rabbit Hole of tijdens het Nijmeegse Valkhof Festival 

Luister: Pale Ocean Child

Het is hartstikke druk in de kerk, en toch staat er tweeënhalve meter voor Westermans neus helemaal niemand. Alsof iemand met een gigantische passer een cirkel trok, en de vloer daarbinnen lava is. En de komende veertig minuten zal hij niemand over die streep trekken. Het zegt veel over hoe afstandelijk de show is van deze Britse zanger en zijn band, en hij doet helemaal niks om dat echt wel welwillende (en aanvankelijk muisstille!) publiek binnen te hengelen. 

Echt zonde, want zijn muziek is juist zo wonderlijk mooi. Dankzij zijn tedere fluweelzachte stem, de drumcomputerproducties van houseproducer Bullion (verantwoordelijk voor die geinige dansvloervuller ‘Blue Pedro’) en galmende gitaar doet het allemaal erg denken aan Arthur Russell, en daar is precies niks mis mee. En dan heeft hij ook nog eens een paar geweldige nummers, met ‘Easy Money’ en ‘Confirmation’ als uitschieters. Zo blijkt maar weer dat dat niet altijd genoeg is. (TP)

Voor fans van: Arthur Russell en grijze muizen.

Waar willen we dit zien: meh.

Luister: Confirmation

Of er nog Engelse sprekers in de zaal zijn? Wannes Capelle kijkt vragend het zaaltje rond. ‘Eentje maar? Oke, goed. Denk maar gewoon: geweldige lyrics als Bob Dylan, maar, uh, geen idee waar hij het over heeft!’ Goed, als internationale boeker sta je er inderdaad even op je hoofd te krabben, maar ook als kaaskop moet je af en toe ook maar even schuin over de taalbarrière heenkijken. Vergis je niet: in België is het Zesde Metaal met zijn poëtisch ingestoken liedjes een Grote Band, het soort dat een forse show op Rock Werchter aan kan. Ook in dit kleine zaaltje kun je je prima voorstellen hoe Wannes Capelle in België een flink veld met zich mee weet te laten zingen - zelfs het onbeschonken boekerspubliek waagt zich eraan! - en met fijne arrangementen - meerdere gitaren, een pedalsteel, koortjes, hoppakee - kunnen ze ook een intieme sfeer opwekken. Ja, dan komt zo'n song als 'Ier Bie Oes', dat flink uitpakt in de refreinen, ook binnen. En 'Ouder Komen' ("Is er hier iemand toevallig onlangs nog ouder geworden?"), dat lijkt er ook flink in te hakken. Goed, een voetbalveld zal er wel niet in zitten in Nederland, maar Het Zesde Metaal heeft wel degelijk de songs die ook in Nederland een zee van lichtjes op een intiem veldje kan verwekken. (MM)

Voor fans van: Broeder Dieleman, dialectpop en taalpuzzels

Waar willen we dit zien: Grasnapolsky, Into The Great Wide Open, bij Menjo de Penjo thuis en muziekfestivals voor de literati zoals Crossing Border

Luister: Ier Bie Oes

Zwangere Guy is nerveus vanavond. ‘Blijkbaar is dit een event van de industrie en laat ik die nou net haten.’ Nergens voor nodig. De Belgische rapper toont zijn kwetsbare kant, maar weet ook de halve zaal te slopen. ‘Breek die fucking muur open!’ Ja, wat Jorik zegt, doe je. Ook als hij spreekt, houd je gewoon je mond. Tot driemaals toe moet hij wachten om een nummer op te dragen. Dit lukt niet; er wordt gekletst en het is te persoonlijk. In ruil daarvoor krijgen we een intieme versie van ‘Grijze Zone’, waarmee hij de hele zaal stil sust. Prachtig. ‘Iedereen wilt water maar ze zagen als het drupt. Een kraan kan ik nog maken wat ik haat dat is de druk.’ Komt toch elke keer weer binnen. 

Na een oprechte eerste helft is de Brusselse rapper klaar om Simplon kapot te maken. ‘Nog twee liedjes en dan beginnen we aan de sloopsessie!’ Wanneer ‘R.A.F.’ - met die ijskoude beat -  wordt ingezet mogen we loco. Dat lukt nog niet helemaal. Geen probleem, bij ‘U Ma Is U Pa’ gaat het echt goed los. Zwangere Guy is krankzinnig. Zwangere Guy is oprecht. Zwangere Guy is openhartig. Zwangere Guy haat rechtse mensen, Vlaams Belang en racisten. Ondertussen heeft hij de liefde gevonden voor het publiek.  ‘Boek me alsjeblieft, ik houd van jullie.’ Ok, nog een keer ‘R.A.F.’ nadat blijkt dat er nog twee minuten over zijn - die hij eigenlijk verspilt door te lang te praten. Deert niet, hij doet het gewoon. Want Zwangere Guy mag alles. (DK)

Voor fans van: Kendrick Lamar, Winne, Run The Jewels en Hef.

Waar willen we dit zien: Woo-Hah, Lowlands

Luister: Grijze Zone

Toen hij als twintiger voor het eerst de rij van de Berghain overwon en de iconische nachttempel betrad, viel voor de queer saxofonist Bendik Giske alles op zijn plek. Dus maakt hij sindsdien spannende minimal, wonderlijke watervallen van arpeggio’s en klaterende notenregens die alsmaar doorgaan zonder adempauze. Superknap: dankzij de circular breathing techniek, het geklapper van de kleppen én keelzang klinkt hij in zijn eentje als een klein orkest. Oke, als je het verhaal van Bendik Giske zo hoort en de muziek er vervolgens bij opzet, klinkt het nogal als een contrast. Dit heeft toch niets met techno te maken?! Maar op het podium vallen die puzzelstukjes direct in elkaar. Bendik staat in hoge hakken op het podium, met daarboven een rok en een strak shirtje. En hij beweegt alsof hij in trance raakt, laat ondertussen zijn sax gillen en maakt van zijn composities welhaast een fysieke ervaring zoals de beste clubnachten dat ook zijn. Muzikaal is het nog niet zo onderscheidend als bijvoorbeeld Colin Stetson (daar lijkt het wel heel erg op), op het podium is hij nog veel overweldigender. (TP)

Voor fans van: Colin Stetson.

Waar willen we dit zien: hij staat 6 februari in De School, je zou dit ook best op Rewire willen zien, of op de concertavond van Dekmantel.

Luister: Adjust

Niet één maar twee Europese MMETA Awards wint Naaz vanavond - ook nog de publieksprijs. En als dank mag ze meteen daarna in de Schouwburg haar kunsten vertonen voor het stelletje zoutzakken dat zich media en boekers noemt. Maar haar wraak is zoet. Al is de meezingfactor bijna nul, ze werkt zich in het stof. En ja hoor, uiteindelijk zwaait iedereen braaf mee met Words.

Het was de afgelopen jaren schier onmogelijk Naaz te ontlopen. De Koerdisch-Nederlandse zangeres is zo mediageniek als de neten natuurlijk, maar was in het begin nogal een kwebbelaarster onstage. En net op de momenten dat het moest gebeuren op buitenlandse showcases, haperde ze. Maar vanavond gaat alles wonderwel perfect. Is het de adrenaline van de gewonnen prijzen, is het de theatrale setting? Naaz is in haar element, verleidelijker dan ooit, en haar band geeft haar net dat ruwe randje dat nog ontbrak. En inmiddels heeft ze zoveel ervaring dat wat in dat hoofd zat in dat slaapkamertje, er nu ook uit komt in een perfect geregisseerde show. Naaz, we zijn trots op je. (MV)

Voor fans van: verleidelijke pop met Instagram-fähige poses

Waar hopen we dit te zien: de tent van Pinkpop, ze is er nu klaar voor.

Luister: Words

Een capo op de eerste fret, twee akkoorden en de waarheid. Meer heeft de Zweedse folkzangeres Anna Leone niet nodig om je nekhaartjes recht overeind te doen staan en het vocht uit je traanklieren te masseren. Maar dat wisten we al, want vorig jaar speelde ze ook al op Eurosonic. Ze hield er een shitload boekingen aan over in heel Europa, kreeg vandaag de talentenprijs bij de ETEP Awards in haar handen geduwd, en verder... niets. Ze bracht geen enkel liedje uit, en op het podium laat ze horen waarom. Haar nieuwe songs gaan over je verloren voelen, verlangen naar de nacht en een hart dat in tweeën werd gebroken. Natuurlijk. Van dat rudimentaire gitaarspel moet ze het niet hebben, het is echt die stem, slechts nauwelijks harder dan een fluister en toch met voldoende dynamiek om je een halfuur te beroeren. Meer dan dat en het wordt een beetje saaitjes, maar Anna Leone is zoveel beter dan de meeste koffiehuis-tokkelfolkies. Tijd voor een volgende stap, dus laat dat album maar komen. (TP)

Voor fans van: tokkelfolk, latte art en middagdutjes.

Waar willen we dit zien: ze speelde al eens op ITGWO, een festival als Stille Nacht zou natuurlijk perfect zijn voor Anna Leone.

Luister: live op Eurosonic 2019

Je kunt deze week in Groningen talenten zien uit zo'n beetje elk Europese land, van Finland naar Spanje, van Italië tot Oekraïne. Maar hoe je het ook wendt of keert, de artiesten die de meeste aandacht krijgen, komen toch weer gewoon uit Engeland. If you can't beat them, join them, moet Deense Winnie Raeder gedacht hebben. Zij verhuisde naar Londen en werd daar ontdekt in het koffiezaakje waar ze werkte. Dat is nog niet zo heel lang geleden, en ze lijkt zelf nog een beetje beduusd van alle aandacht. Zo ook vanavond, waar de prachtige Lutherse kerk volloopt voor haar tamelijk basale liedjes. Winnie begeleidt zichzelf op akoestische gitaar, afgewisseld met het spel van een zeer bescheiden pianist. Het draait hier duidelijk om de stem, die vol en een beetje donker is. Het voelt allemaal naturel, niet al te doordacht, nog in de eerste fase van ontwikkeling. Puur, kun je ook zeggen. Het oogt wel nogal stijfjes en nerveus, maar dat is waarschijnlijk het gebrek aan ervaring. Net als een flink deel van het publiek de biezen pakt op weg naar de volgende onontdekte parel, zet Winnie Raeder haar sterkste troef in: single ‘Don’t You Dare’, veruit haar beste liedje. Als ze haar hele set naar dit niveau weet op te trekken, kan het wel wat worden. (AdV)

Voor fans van: First Aid Kit, Tamino 

Waar zouden we dit graag zien: Ze zong al op Great Wide Open en een festival dat Under The Skin heet. Dat is wat het is: onder-je-huid-muziek, terug naar de basis en recht uit het hart.

Luister: Don’t You Dare