In 2000 werd een idee bedacht waardoor het Pinkpop-landschap voorgoed veranderde. Opeens liep een groot deel van het publiek met een roze hoedje op. De verantwoordelijke: Norbert Mirani, destijds marketeer van Nieuwe Revu. Hij vertelt over de historie van het nu legendarische hoofddeksel.
‘Eigenlijk begon het ermee dat ik zag dat de hoedjes van LL Cool J en Run DMC terug kwamen in het straatbeeld. Ik werkte destijds voor de Nieuwe Revu en was veel bezig met merkanalyse. De experience economy kreeg voet aan de grond. Pinkpop had elk jaar een andere poster, maar dat voegt niets toe. Je moet in de herinnering blijven. Iets blijvends meegeven. Maar je wilt ook iets toevoegen aan de vreugde. Mensen willen samen een festival beleven. Al die dingen spookten rond en toen kwam ik op het idee: wat als ik een Pinkpop-hoedje maak? Misschien slaat het wel aan.’
‘Ik vroeg me af of ik het alleen wilde doen of met partners. Een samenwerking met Amnesty International leek me logisch. Zij hadden stands op Pinkpop. Ik vroeg of ze de hoedjes te koop aan wilden bieden. Daar hadden ze wel oren naar. Ik wilde er nog een partner bij. De Postbank vond het meteen een leuk idee. Samen met ons deden zij de voorfinanciering. Amnesty hoefde niets te doen. Ze kregen alles bij de stands afgeleverd. De hoedjes waren dat jaar echt nét op tijd klaar.’
‘Ik was er dat jaar niet eens bij. Ik was thuis en zette de tv aan. Het was de eerste keer dat Krezip optrad. Dat optreden is later in de videoclip van ‘I Would Stay’ gekomen. Ik keek rond en dacht: ja, volgens mij zijn ze allemaal wel uitverkocht.’
‘We hebben er bewust voor gekozen om de drie logo’s op de bovenkant te zetten. Het Pinkpop-publiek was destijds best kritisch. Die wilden zeker niet als lopende reclamezuil rondlopen. Maar de camera’s filmen wel van boven. Dus bekijk je het veld van de zijkant, dan zie je Pinkpop. Bekijk je het van boven, dan zie je de partners.’
‘Ik ben het jaar daarop voor het eerst naar Pinkpop gegaan om het met eigen ogen te zien. Het was weer een succes. Maar ik zal me ook altijd herinneren hoe bloedheet het was. Ik kwam niet roze terug, maar rood als een tomaat.’
(De tekst gaat onder de video verder)