In 1970 keek Pinkpop al buiten de landgrenzen. Dat leverde de boeking van de Engelse Keef Hartley op. De line-up was verder volledig Nederlands. Dat was niet de opzet. Psychedelische Engelse rockband The Gun had afgezegd, net als het eveneens uit Engeland afkomstige Yes, oorspronkelijk bedoeld als afsluiter. De progressieve rockband had op dat moment een debuut uitgebracht. Yes had nog niet de status die de band later zou krijgen, maar toch: Yes én The Gun én Keef Hartley, dat zou veel ambitie weergeven. Het was een aardig dikke worst geweest om Nederlanders uit het hele land naar het verre Limburg te krijgen. In 1970 was Pinkpop een regionaal succes, zoals vooraf was bedacht. Daar kwam een jaar later al verandering in. Jan Smeets: ‘Vanaf 1971 ging het met het aanzien van Pinkpop heel snel.’
De 16.000 bezoekers die dat jaar het dubbele betaalden (vijf gulden!), kregen onder andere Fleetwood Mac voor hun neus. De band was omarmd door Nederland. ‘Oh Well (Part 1)’ stond in 1969 vier weken op 1 en was de eerste Alarmschijf ooit. Nummers als ‘Need Your Love So Bad’, ‘Albatross’ en ‘The Green Mahalishi (With the two prong crown)’ waren ook flinke hits. Dus ja, deze band wilde je op je festival hebben. En Pinkpop had ‘m. Smeets: ‘Volgens mij was het Cyriel van den Hemel die Fleetwood Mac destijds aanbood. Ik had destijds ook al contact met Leon Ramakers over bandjes, maar hij was het niet. Het gekke, er staat geen handtekening op het contract. Wel het bedrag: 2.000 Pond. Een betere deal kan je niet maken. Onvoorstelbaar.’