Iguana Death Cult racet in een cabrio langs de afgrond Iguana Death Cult racet in een cabrio langs de afgrond

Het absurdische verhaaltje aan het begin Nude Casino is meteen tekenend voor de rest van de plaat: een patroon van gekke nachten waarin je boven jezelf uitstijgt, gevolgd door een heftige, nare comedown die alleen gesmoord kan worden op de manier die hem deed ontstaan. Als Johnny Depp in Fear and Loathing in Las Vegas race je aangeschoten op weg naar je volgende casino-avond, in een bezopen, gare sfeer van gokken en gekkigheid. Een film die begint met de quote: ‘He who makes a beast of himself gets rid of the pain of being a man.’ 

De tekst van de titletrack is dan ook geïnspireerd op absurdistische boeken. Bijvoorbeeld die van Hunter S. Thompson, de schrijver van Fear and Loathing, vertelt frontman en tekstschrijver Jeroen Reek. Maar de meeste inspiratie voor teksten kwam uit zijn eigen hoofd. Omdat hij vol zat met energie, omdat dit album er móést komen, maar voornamelijk door de therapeutische werking van het schrijven. Wat Nude Casino tekent zijn de gesprekken die Reek met zichzelf lijkt te voeren, en waarin hij zichzelf probeert te begrijpen en te troosten.

‘Ik vind het moeilijk uit te leggen waar onze muziek vandaan komt. Het meeste gebeurt vanuit een soort onderbewustzijn. Ik kan precies het gevoel oprakelen van het gevoel en de gedachtes die ik had tijdens het schrijven. Maar om het in één zin uit te leggen vind ik lastig. En daar word ik nu wel toe gedwongen omdat ik quotes moet schrijven voor de press-releases. Dat is eigenlijk heel interessant, want dan ga ik ineens m’n eigen nummer weer ontleden. Dan denk ik ineens: ‘oh ja, het is logisch’. Het begon me steeds meer te dagen dat ik mezelf probeer op te vrolijken. Heel vaak ben ik aan het uitzoeken wat me allemaal dwars zit en wat dat allemaal inhoudt, en probeer ik mezelf daarmee een soort hart onder de riem te steken. Eigenlijk ben ik daar pas sinds deze week achter. Ik was [tijdens het schrijven van de plaat] drie maanden lang helemaal gefocust, in quarantaine bijna. Iedere dag wakker worden en gelijk schrijven. Alles draaide om die plaat. Het was zenuwslopend, maar ik had zo veel energie om dit te doen. Ik had een soort hyperfocus en was continu op m’n tenen. Hij was af, we hebben geproost, en toen heb ik twee maanden geen gitaar aangeraakt.’

Tekst gaat verder onder video.

Het ging op mentaal gebied namelijk niet zo goed met Reek. Hij noemt het schrijfproces dan ook therapeutisch: ‘Sinds een maandje of drie ben ik wat beter voor mezelf aan het zorgen en ik merk dat dat al het verschil maakt. Maar ook wel na die plaat, hoor. Nadat ik die geschreven had. Dat heeft wel echt een proces in werking gezet.’

Elk liedje lijkt gewijd aan een worsteling: 'Half Frysian' gaat over slaapverlamming, 'Spasms' over tics. ‘Aan de ene kant is 'Tuesday's Lament' echt een oppepnummer, er zitten ook van die gospelhammondjes aan het einde. Aan de andere kant is het een beetje een protestnummer. Beetje Vietnam-era. Het idee is een beetje van ‘Hurricane’ gekomen, van Bob Dylan, dat ik zo vet vind omdat er veel te veel coupletten zijn, het gaat maar door. Ik heb er 5 coupletten uit kunnen persen, maar dat vond ik ook al lang zat.’

De titel zelf, Nude Casino, begon als een absurdistische woordspeling in de titel. Na een tijdje kwamen ze erachter dat het eigenlijk een pakkend metafoor is: ‘Je kan er een hele hoop gedichten aan hangen, naakt, kwetsbaar, casino, het leven. Het idee dat je af en toe een gokje wagen moet wagen. Dat je kan verliezen, dat je kan winnen.’

Deze zomer deed zich ook nog eens de perfecte kans voor om het album te laten horen in een setting die niet perfecter had gekund: op uitnodiging van Amerikaans label Innovative Leisure speelden ze twee keer in Hotel Vegas, op showcasefestival South by Southwest (SXSW). ‘Hotel Vegas is ook de plek waar Thee Oh Sees vijf avonden achter elkaar speelden. Je loopt daar echt tussen alle bands uit jouw scene. Kirin J. Callinan, die kwam ook best vaak voorbij. Toen we stonden te spelen zag ik die gozer van Parquet Courts in het publiek. Allemaal van dat soort dingen, van: "wow, waar ben ik, man?". Die muzikanten waar je al jarenlang naar luistert, daar loop je ineens tussen.’ Of ze zich al deel van die clique voelen? ‘Is dat gek om te zeggen? Maar wel een beetje. Niet dat het daarom draait, hoor. Maar ik denk dat we daar wel allemaal het besef hadden: 'we gaan meedoen. We worden serieus genomen.'’