Zondagochtend, midden op de Wallen in Amsterdam, 21 oktober. Tijdens Amsterdam Dance Event dus, en op de de plek waar iedereen zonder inspiratie z’n vrijgezellenweekend komt opdrinken. Niet gek dus dat een raver in een gouden glitterlegging op het plein een paar dronken Britten kruist, en de eerste veegwagen met zwaailicht langsrijdt om de puinhoop van afgelopen avond op te ruimen. Nicolás Jaar heeft er allemaal geen boodschap aan. Hij is al een week als een monnik bezig met een bijzonder project. Elke dag begint hij om zeven uur ’s ochtends met componeren voor het bijna drie honderd jaar oude orgel. Hij is in de weer met speakers, waarmee hij specifieke frequenties laat botsen op hoeken van de gewelven, zoekend naar welke tonen het best resoneren in het gebouw.
Voor wie Nicolás Jaar kent van zijn opzwepende dj-sets en shows op festivals als Lentekabinet, Lowlands en Down The Rabbit Hole, is het wellicht een verrassing hoe theoretisch hij te werk gaat, en hoe hij betekenis giet in zijn grotendeels instrumentale muziek. In zijn werk valt veel meer te ontdekken dan simpelweg mooie melodieën en samples, als hij zelf maar aangeeft wat het precies is wat je hoort. De opening van Sirens, een plaat die sowieso al overloopt van de duidelijke verwijzingen, bijvoorbeeld. Wat geruis en gerinkel klinkt er als je goed luistert. Een wapperende Amerikaanse vlag en een spiegel die kapot valt, vertelt hij Eva. Die spiegel is eigenlijk het hele startpunt geweest voor het hele project waar hij nu diep in zit. In 2017 stapte hij tijdens zijn tour een kerk binnen, en zag hij een gebroken spiegel op de grond liggen. ‘Mirrors still reflect if they break’ schreef hij bij de foto die hij op Instagram plaatste, het mantra dat de rode draad was door zijn nieuwste album. Een poos later werd hij gevraagd of hij een speciaal project wilde doen om te vieren dat er al vierhonderd jaar concerten worden gegeven in een Amsterdamse kerk: De Oude Kerk, waar de spiegel in scherven lag.
In de reportage hoor je exclusieve fragmenten van de compositie die op 11 mei tijdens galadiner Playing the Cathedral in premiere gaat. Trage orgelklanken, vaak maar enkele noten over elkaar heen, met veel galm en effecten. Onvergelijkbaar met wat hij eerder maakte. Het is niet goedkoop om er bij te zijn: €5000,- voor een tafel van acht personen is het minimum, maar dan krijg je er ook nog een concert van minimal musicpionier Philip Glass bij, en een diner van een sterrenchef. Bovendien is het misschien wel de enige keer dat de compositie ooit te horen is. Maar als je meer Nicolas Jaar wil: hoe stellig hij ook was tijdens zijn wandeling met Eva, Rewire heeft volgende week nóg een wereldpremière van de producer. Op het Haagse festival gaat hij voor het eerst optreden met zijn nieuwe achtkoppige band. Meteen twee keer op een avond, en de dag ervoor doet hij een hybride dj-set zoals we al langer van hem kennen. Wat minder exclusief, maar wel een stuk toegankelijker.