Fan voor een dag: Met Michiel naar Weezer Fan voor een dag: Met Michiel naar Weezer

‘Ik kom er nu aan, ik moest nog even een interview doen met de gitarist. Ik zie je zo, rechts naast de front of house.’ Gelukkig, mijn date is er. Wat zou ik zonder hem moeten bij een Weezer concert. Wat heb ik überhaupt te zoeken bij een Weezer concert, zou je ook kunnen vragen. Weezer, die band met die fantastische nerdpopklassieker uit de jaren negentig. The Blue Album, een plaat vol aanstekelijke liedjes geïnspireerd door de Beach Boys, The Turtles en al die andere melodieuze jaren zestig deuntjes, maar tegelijk ook echt fris en nieuw binnen de jaren negentig alternative. Daarover geen discussie met mij. Maar wat er de laatste jaren allemaal voor drek langs kwam uit kamp Weezer, ongelofelijk. De ene na de andere plaat vol lompe hooks, mislukte r&b-experimenten, veertigers-nostalgie naar jonge meisjes, foute covers.

Daar is Michiel Veenstra, de bevlogen ex-3FM collega en tegenwoordig grote roerganger van Kink. Hij is vermoedelijk de grootste Weezerfan van Nederland. Hij zag de band zes keer eerder. Dat klinkt als weinig, maar daar moet je dan wel bij bedenken dat Weezer de afgelopen twintig jaar maar drie keer in Nederland speelde. ‘En dan vragen ze ook nog eens standaard te veel geld’, zegt Michiel Veenstra. ‘Zestig euro, wie betaalt dat nou? Alleen echte fans natuurlijk, zo krijg je geen nieuwe aanwas.’ Nee, bedenk ik me, maar dat betekent wel dat er vanavond alleen maar echte liefhebbers in de zaal staan, en dat is goed. Geen toevallige concertgangers die maar gewoon een kaartje gekocht hebben. Wat blijkt: die fanatieke fans blijken vooral de eerste twee platen te willen horen. ‘Ik heb het net nog gevraagd aan gitarist Brian Bell gevraagd. Waarom spelen jullie zo weinig nieuwe liedjes? Ik heb de setlists zitten bekijken: gemiddeld zeven Blue Album, vier Pinkerton, vier covers en een of twee liedjes uit de laatste vijftien jaar. Waarom? Popular demand.’

Ok, dat is alvast een ding waar ik me geen zorgen om hoef te maken. ‘Biertje?’, zegt Michiel terwijl hij zich al omdraait richting bar. Waarom ook niet, het is tenslotte maandag. ‘Wat is het juiste moment om naar voren te dringen? Nu hè?’ Even later staan we mooi in het midden en vraag ik Michiel wat nu precies de magie van de band is, los van de ‘perfecte hooks’ en ‘gouden melodieën’. ‘Nou ja, de perfecte hooks en gouden melodieën dus’, lacht hij, terwijl hij uit een zakje relikwieën pakt uit het Green Album tijdperk: plectrums. Hij begint ze te verdelen onder de Weezerfans, die een twinkeling in hun ogen krijgen alsof het een gemummificeerde xtc-pil uit de summer of love is. Een plectrum! Van Weezer! ‘Het komt uit net zo’n zakje waar pillen in zitten, haha!’

Dat klassieke eerste album, daar is dus weinig discussie over. Die was er wel over Pinkerton, dat in eerste instantie afgedroogd werd in de pers. Neergesabeld, compleet de grond in getrapt. Zo hard dat Weezer zelf er ook niet meer in geloofde. ‘Toen Weezer in 2001 in de Melkweg speelde sloegen ze het album helemaal over. Het was een heel eerlijk album, en Rivers Cuomo schaamde zich nadien voor alles wat ie geschreven had. Zo staat er een liedje op over een brief van een achttienjarige fan uit Japan - ze was in het echt veertien - waar hij als obsessieve creep aan ruikt en likt en fantaseert hoe zij zichzelf aanraakt. Maar een paar jaar later hebben verschillende media opnieuw recensies geschreven om het album te rehabiliteren. Het is een cult classic geworden, en de blauwdruk van de emorock. Bands als Fall Out Boy en My Chemical Romance zijn er heel erg door geïnspireerd.’

‘Ik ben een beetje zenuwachtig’, zegt Michiel Veenstra, die toch nog wat verder naar voren wil. ‘Dit is de derde keer dat ik in mijn eentje naar Weezer ga. Het liefst ga ik met mijn vrouw, maar die heeft haar elleboog gebroken.’ En dat is niet handig bij een Weezer-show, zo blijkt, want die dien je vooraan mee te maken. Het is even voor tien uur als Weezer aftrapt met een fragmentje uit Happy Days en hun doorbraakhit ‘Buddy Holly’, en daarna meteen nog twee liedjes van het debuut. Wat me meteen opvalt - naast de perfecte hooks en gouden melodieën - is hoe stevig Weezer eigenlijk speelt, met een hardrock feel. Dat geldt zowel voor de ritmegitaar als voor de solo’s, en het is duidelijk een van de geheime wapens van de Weezer-sound.

Michiel Veenstra verkeert inmiddels in een totale staat van euforie. Zijn Weezer-shirt is drijfnat van het zweet. Weezer zet het liedje in dat mijn hoogtepunt van de avond zal blijken: ‘The Good Life’, een proto-emonummer van de Pinkerton plaat. Echt een geweldige meezinger over een miserabele man die zich oud en krakkemikkig voelt (Cuomo kampte in die tijd met allerlei lichamelijke en mentale kwalen), en die terug verlangt naar de zorgeloze jaren ervoor. Michiel sleept me de moshpit in - want ja, die is er. Het is de aardigste, vrolijkste moshpit waar ik ooit in gestaan heb, en toch heb ik een moment later ruzie met een meisje - sorry: vrouw - op de eerste rij omdat ik een paar keer met een zwiep tegen haar aan geduwd wordt. Ze zal toch niet voor het eerst vooraan staan bij een concert, en ze ziet er bovendien wel uit alsof ze tegen een stootje kan, maar ze staat van zich af te snauwen en haar vriend begint ellebogen uit te delen aan iedereen die binnen haar aura komt. ‘Bepaalt toch de sfeer een beetje negatief hè’, zegt een mede-mosher. ‘Ik durf niet meer te springen’, knipoogt hij, voordat hij verder springt.

De echte grote klassieker blijkt ‘Say It Ain’t So’, de ‘Don’t Look Back In Anger’ van Weezer. Ze spelen hem als laatste van de reguliere set, voor de cheesy barbershop cultural appropriation versie van ‘Buddy Holly’ en de Toto-cover. ‘Say It Ain’t So’ is het hoogtepunt van de set, met die rare dynamiek van een neuzelig gezongen couplet en dan de volle uithaal in het refrein. Overal om me heen gaan de armen recht de lucht in, inclusief die van Michiel. Even later loopt Rivers naar de zijkant van het podium en zingt hij een minuut lang hand in hand met een fan, die staat te glimmen.

Dan is het klaar. Eigenlijk best kort, maar voor mij als niet die-hard eigenlijk precies lang genoeg. Michiel Veenstra is inmiddels weer weg gestuiterd en ik maak mijn napraatje met fan Lisa, sinds twaalf jaar devoot volger. ‘Ik kom voor de eerste twee albums en de covers, dus ik ben wel aan mijn trekken gekomen. Ik probeer altijd zoveel mogelijk mensen mee te slepen om te laten zien wat Weezer echt is. Ze staan ergens achteraan, maar ze zijn er wel.’ Ik vraag haar wat haar favoriete nummer van vanavond, en we kunnen elkaar als enthousiaste fans high fiven, want ze noemt ook ‘The Good Life’. 'Toen ik zeventien was zei ik tegen mijn moeder dat ik dat liedje op mijn begrafenis wilde horen’, zegt ze. ‘Wel een beetje gek misschien, want het gaat over lekker rondneuken, dus mijn moeder vroeg zich af of ze me wel goed opgevoed had.’ Ik grijp in mijn zak en geef haar de magische Green Album plectrum. ‘Je mag hem hebben’, zegt ik. ‘Ik ben toch maar fan voor een dag.’

1. Buddy Holly
2. Surf Wax America
3. My Name Is Jonas
4. Beverly Hills
5. Pork And Beans
6. Holiday
7. Island In The Sun
8. Perfect Situation
9. Hash Pipe
10. Feels Like Summer
11. Undone - The Sweater Song
12. Happy Together (The Turtles cover)
13. Pink Triangle
14. Take On Me (A-Ha cover)
15. The Good Life
16. El Scorch
17. Everybody Wants To Rule The World (Tears For Fears cover)
18. Say It Ain’t So

————

19. Buddy Holly (barbershop version)
20. Why Bother?
21. Africa (Toto cover)