Die beschuldigingen zijn natuurlijk niet nieuw. Al sinds 1993 kleeft het woord ‘pedofiel’ aan Michael Jackson, toen de zanger door Jordie Chandler en zijn vader Evan beschuldigd werd van kindermisbruik. Jackson schikte de zaak voor bijna twintig miljoen dollar, omdat zijn advocaten hem dat aangeraden hadden. Het Jackson-kamp noemt dat tegenwoordig ‘het slechtste advies dat ooit iemand in de muziekindustrie gegeven heeft’, want sindsdien voelt ie schuldig. En toch werd ie in 2005 - toen het wel tot een rechtszaak kwam - vrijgesproken. Dat kwam onder meer door de getuigenis van Wade Robson, een van de twee hoofdrolspelers van de film Leaving Neverland. Nu verklaart hij dat Jackson hem misbruikt heeft, maar toen verklaarde hij onder ede het tegenovergestelde. Hoe serieus moeten we die draai nemen? ‘Totaal niet!’, haasten fans en erfgenamen van Michael Jackson te zeggen.
Er wordt vanuit de achterban van Michael Jackson vreselijk veel geroepen over deze film, en vooral over Wade Robson. Hij zou het doen voor het geld, hij is ongeloofwaardig. Het is niet moeilijk verstrikt te raken in de verhalen die ze de wereld in helpen. Want als Michael Jackson ‘schuldig’ voelt door die schikking in 1993, dan voelt Wade Robson een ‘geldwolf’ op basis van die 1,5 miljard dollar schadevergoeding die hij zou hebben gevraagd, toch? En dan is er nog John Branca, een loyale man die drie decennia naast Michael Jackson stond. Die verklaarde in 2013 dat Wade Robson een baan bij Cirque Du Soleil misgelopen zou hebben, een sleutelpositie bij een Michael Jackson productie. Fishy, toch? Zie hier een gepeperde brief die The Estate stuurde aan HBO en Channel 4.
Gewapend met kritische vragen ging ik er voor zitten, de vier uur durende film van Dan Reed. Want voor mij was het nog bepaald geen uitgemaakte zaak dat Wade Robson en James Safechuck de waarheid vertelden. De fanatieke fans hebben het kleine filmtheater vlakbij King’s Cross niet weten te vinden, maar het is dan ook een besloten vertoning voor de Britse pers. En hoewel de programmaleider van Channel 4 vooraf aan de film nog wat kritische woorden wijdt aan de genadeloze laster die de hoofdrolspelers ten deel valt, is het verder eigenlijk een alles-behalve hype-gebeurtenis. En na afloop klinkt er totaal geen scepsis. Het is met Leaving Neverland heel simpel: er zijn critici van de film, en er zijn mensen die de film gezien hebben. De film is niet sensatiezoekerig, niet schreeuwerig, maar neemt juist alle tijd om te doen wat de critici van de film niet willen: luisteren naar de slachtoffers.
Tekst gaat verder onder afbeelding.
