Twee zussen op het podium, dat kennen we nou wel. Been there, done that. Twee broers: even magisch als gedoemd tot ontploffen. Maar een vader-dochter act, die zien we niet zo vaak. Een van de afsluiters van DGTL komend weekend is zo’n zeldzaamheid: Detroit techno kolos Robert Hood met zijn dochter Lyric.

Wie ooit wel eens op Dekmantel Festival geweest is, weet dat de kleine Boiler Room achterop het terrein de meest intense tent op het festival is. Of tent, eigenlijk is het een kleine koepel van golfplaten, die expres zo klein van opzet is dat het er altijd vol is, dat iedereen zich er verdringt om nog dichter bij de dj te kunnen staan. Er zijn mensen vlak voor de dj, links, rechts en - het meest intimiderend - pal erachter. Een hek is er niet, dus je kunt dj artiest letterlijk aanraken. Het werkt, want op video komt die plek broeierig en hype over. Maar probeer je eens voor te stellen dat je 17 bent. Een jaar geleden ben je af en toe eens met je vader - een Detroit techno kolos - mee de studio in gegaan. En nu sta je daar, met niets om je achter te verschuilen.

Zo ging het met Lyric Hood, dochter van Robert Hood, een dj en producer die al vanaf begin jaren negentig in de voorhoede meedraait. ‘Ze was vreselijk zenuwachtig die dag in de Boiler Room’, zegt Robert. ‘Dat snapte ik natuurlijk heel goed. De mensen staan daar zo dicht bovenop je, en Lyric is een perfectionist, ze wil alles goed doen of niet. Ik heb gezegd: luister, probeer te genieten. Je gaat dingen fout doen, maar dat geeft helemaal niks. Ik leer ook nog elke dag. Probeer elk moment in je op te nemen.’ Het werd een van de meest memorabele momenten van die Dekmantel editie. Hood sr en Hood jr draaiden hun eigen epische gospelhouse met de aardse geilheid van Lil Louis’ ‘French Kiss’ en de pure techno van Gary Back. En toen was er geen weg meer terug.

‘Ik was nog niet zo lang daarvoor begonnen met draaien’, vertelt Lyric. ‘Ik heb natuurlijk altijd geweten dat mijn vader een dj was, dat hij zijn brood verdiende met muziek. Maar echt beseffen wat hij deed, begon ik pas te doen toen ik zelf achter de draaitafels plaatsnam.’ Waar veel zwarte Amerikaanse zangers hun carrière begonnen zijn in het koor van de kerk, begon daar voor Lyric haar dj-carrière. ‘Een idee kwam van de koordirigent’, zegt ze. ‘Zij vroeg me. We begonnen met het liedje ‘Let It Be Known’, een soort christelijke technosong. Niet lang daarna draaide ik op mijn eigen sweet sixteen. Wat ik de dag draaide? Van alles dat op dat moment populair was, in elk geval Beyonce. Ik moet nog ergens een mixtape hebben van die set. Op een dag zal ik hem uitbrengen.’

Lyric, grappige naam als je bedenkt dat vader Hood vooral bekend is van instrumentale producties. Sterker nog: Robert Hood wordt gezien als de godfather van de minimal techno, dankzij het baanbrekende album Minimal Nation uit 1994, messcherpe techno die van alle opsmuk ontdaan is. Het was een belangrijke periode voor de techno, want na de wittebroodsjaren in de jaren tachtig ontstaan begin jaren negentig allerlei nieuwe richtingen, en Hood wordt een pionier van deze kale, ontmenselijkte versie van techno. Maar tegenwoordig, nu hij met zijn dochter het duo Floorplan vormt, is tekst ineens belangrijker dan ooit. Floorplan is namelijk een gospelact. ‘We hebben het gehad over minimalisme, over futurisme, over ruimtevaart, nu wordt het tijd om weer in te checken bij de Heilige Geest’, zegt hij, zonder een spoortje ironie. Want Hood meent het. Floorplan is er om het woord van God op de dansvloer te verspreiden. ‘We zijn vergeten hoe het is om elkaar lief te hebben, en wat het is dat ons in contact brengt met God.’

Dat komt niet helemaal uit het niets. In een interview in 2012 op 3voor12 toonde hij zich al een diep gelovig man, die zijn instrumentale producties inzette om mensen de apocalyptische staat van zijn stad te laten horen. Detroit dus, bakermat van de techno, maar ook een shithole vol verlaten gebouwen, drugsproblemen en ganggeweld. Hij woonde er toen al niet meer, want hij verhuisde terug naar Alabama, in het diepe zuiden. Zijn familie komt er oorspronkelijk vandaan, en Hood bouwde er een huis tussen de katoenplantages die ooit door slaven aangelegd waren. Dochter Lyric groeide er op. ‘Het was een andere tijd, 2012, het Obama tijdperk’, zegt Hood. ‘Toen Trump een paar jaar later aan de macht kwam, overviel mij een groot gevoel van angst. Niet voor mezelf of voor mijn vrouw, maar voor mijn dochter. Zij moet opgroeien in een wereld waarin white supremacy oprukt. Ik heb tot God gebeden, en hij stelde me gerust. Vrees niet, zei hij, je dochter wordt beschermd door het bloed van Jezus.’

Misschien is het wel daarom dat Floorplan wel om teksten draait, dat de boodschap explicieter geworden is. De tijd vraagt erom. En ondanks dat het misschien een totale mismatch lijkt - gospel en de technowereld - is Floorplan een groot succes geworden. De naam bestond al langer, maar in 2016 verscheen een debuutalbum van het verse duo, getiteld Victorious. Tracks als ‘Never Grow Old’ en ‘We Magnify His Name’ werden euforische dansvloerhits waarvan de betekenis niemand ontgaan kan zijn. ‘Het leek inderdaad nergens op te slaan’, zegt Hood. ‘Maar uiteindelijk komt house en disco natuurlijk wel gewoon uit de gospel. Een tijdje terug maakten we een remix voor Barbara Tucker, ‘Beautiful People’. De tekst van die song raakte ons. Liefde is het ontbrekende ingredient.’

En dus gaan vader en dochter nu samen op pad, de hele wereld over. Een behoorlijk risico, zowel voor haar als voor hem. Voor haar omdat het nu eenmaal doodeng is om ineens voor volle clubs te draaien terwijl je pas net komt kijken. Voor hem omdat zijn reputatie op het spel staat. Maar Robert Hood was wel toe aan een risico, vertelt hij. Het werd eigenlijk ook een soort redding voor hem, want hij was al een tijdje op zoek naar een nieuwe impuls voor zijn carrière, die na 25 jaar toch een beetje in een sleur begon te raken. Hoe houd je het interessant? Wat is de nieuwe prikkel?

Dat die kwam van het meisje dat hij al meenam naar de club toen ze nog een baby was, had hij zelf totaal niet zien aankomen. Door haar ogen ziet hij weer de immense energie die een club kan overbrengen, dat fenomeen dat hij zelf al honderden keren zag. Hij leerde haar een ruimte te lezen als je binnen komt. Zijn de mensen klaar voor een adrenaline shot? Hebben ze het heet? Zijn ze klaar om naar huis te gaan? Hoe kunnen we ze vers water geven? ’Mijn moeder ging zelfs nog met mijn vader mee naar de club toen ze zwanger van me was’, zegt Lyric. ‘Ik zeg dus altijd: ik ging al naar de club voor ik geboren werd. Mijn vader heeft het me al vroeg laten zien, hij heeft me altijd goed begeleid. Je kunt met muziek mensen verbinden, maar er zijn ook lelijke, gevaarlijke kanten aan het nachtleven, zei hij altijd. Ons doel is een helder licht te laten schijnen in de nacht.’

DGTL vindt plaats van 19 tot en met 21 april. Drie nachten, twee dagen op de NDSM werf en in Shelter.