Piepjonge buzzbands en grote beloftes: London Calling heeft zichzelf hervonden Piepjonge buzzbands en grote beloftes: London Calling heeft zichzelf hervonden

Wanneer Yungblud zijn laatste nummer instart, staat boven City Calm Down uit Melbourne in een gordijn van nevel al klaar om het estafettestokje over te nemen. Dan is er ineens een gigantische leeftijdskloof te zien in het publiek. De jongelingen vegen beneden de tranen van geluk nog van hun fluorescerend roze shirts, terwijl boven de gemiddelde leeftijd makkelijk de veertig aantikt. Dit is ondanks de instroom van jonge Yungbludfans toch kenmerkend voor de transformaties die London Calling ondergaat: de hippelingen blijven steeds vaker thuis, of sparen hun geld en ontdekkingsdrang liever op voor Best Kept Secret of Down The Rabbit Hole, festivals die London Calling op de hielen volgen en naast nieuwe ontdekkingen ook grotere headliners aan kunnen trekken. Wat blijft er dan over? De oude garde die London Calling al jaren steevast in hun agenda gegrift heeft staan en de mensen die voor specifieke acts komen opdraven.

De vrijdag van London Calling wordt eigenlijk volledig in z’n staande gehouden door vrouwelijk geweld: de een na de andere badass vrouw betreedt het podium. Te beginnen met de garageband Melkbelly uit Chicago die de bovenzaal klaarstoomt voor wat er de rest van de avond volgt. Of ook de Deense band Velvet Volume, die het stokje van Melkbelly overneemt. De drie zusjes Nataja, Noa en Naomi Lachmi stappen glimlachend en glitterend het podium op, om het vervolgens genadeloos in de hens te steken. Ze veroveren het podium, brullen, lonken naar elkaar en battelen met elkaar op hun gitaren.

Hoe anders is de energie van Stella Donnelly, de Australische songwriter die in haar eentje in de bovenzaal op het podium staat, in een sixties mod-jurkje met elektrische gitaar om de hals. Ze vertelt de verhalen achter haar liedjes met een brede glimlach en de timing van een stand-up comedian: over de gierige baas van je oude kutbaantje, of familiekerstvieringen waarbij je aardig moet doen tegen die ene racistische oom. In haar folkrockliedjes hoor je diezelfde droogkomische humor, een hoop herkenbare observaties en een scherpe, heldere stem. Indrukwekkend hoe Donnelly van die komische songs kan schakelen naar een serieus moment. Ze kondigt aan dat haar volgende nummer over seksueel misbruik gaat, de vreselijke gebeurtenis die een vriendin van haar overkwam en hoe afwijzend daarop in haar omgeving werd gereageerd. Een man in het publiek doet er lacherig over, maar die wordt door Stella direct van repliek gediend: 'Sorry, maar dit soort dingen gebeuren, dus we moeten het hier nou eenmaal over hebben. Luister je? Mooi zo.' 'Boys Will Be Boys' is teder en krachtig tegelijk, een withete aanklacht tegen de man die haar vriendin traumatiseerde, en de mensen die excuses maakten voor zijn daad. Aan het einde van het nummer slaakt ze een kleine zucht van opluchting, en schudt ze de zwaarte weer van zich af. Daarop volgt het luidste en langste applaus van het hele festival.

Aan het eind van de avond staan er twee bands in de bovenzaal die juist makkelijk de grote hal hadden kunnen vullen. Hoewel, voor Bodega is het wel dringen, maar na drie nummers is het publiek voor de helft ook weer verdwenen. De New Yorkse artpunkband heeft sterke banden met Parquet Courts, en met zo'n aanbeveling krijg je die kleine zaal wel vol, maar dat weegt helaas niet op tegen de bedwelmende hitte. Aan de band ligt het niet, want die is hartstikke leuk. Zes olijke figuren staan op het podium uitgebreid te springen en te dansen – zelfs de drummer zit niet op een kruk, maar staat achter haar drumstel om mee te kunnen hupsen met de band. Met gedeelde vocalen (een jongen op gitaar, een meisje met tamboerijn en sample pads) en flinke scheuten kraut, post-punk, en vrolijke New Yorkse pop-art attitude.

Maar echt duwen, dringen en zweten is het pas bij Snapped Ankles. De rij staat tot onderaan de trap voor deze Londense band, en begrijpelijk, want dit moet je zien. Vier mannen in bizarre kostuums – alsof Chewbacca in een moeras is gevallen – spelen een groovy mix van postpunk, krautrock, dancepunk en gestoorde chaos. Door de rook en felgroene lichtflitsen zie je geen hand voor ogen, alleen grote, harige schimmen met gitaren en het griezelige rode lampje in het oog van de toetsenist. De muziek is al even verwarrend: een onophoudelijke draaikolk van donkere dansbare ritmes en onverstaanbaar echoënde stemmen. Absurd en fascinerend, en voor het eerst in Nederland te zien op London Calling. Maar na deze show moeten er haast wel meer volgen. Is er niet nog een plekje in de X-Ray op Lowlands voor deze monsters?