PP18: Pearl Jam is nog altijd het wachten waard PP18: Pearl Jam is nog altijd het wachten waard

Pearl Jam heeft een geschiedenis met het festival. Een paar jaar geleden werd de debuutshow uit 1992 nog uitgeroepen tot absolute hoogtepunt van veertig jaar Pinkpop. Nu, precies een jaar voor het 50-jarig jubileum, staan ze er eindelijk weer. Sinds hun laatste keer in 2000 is het niet opgehouden met gonzen. Soms ook aangewakkerd door festivalbaas Jan Smeets. Een paar keer hintte hij dat het echt ging gebeuren, telkens gebeurde het toch weer niet. Tot nu. En omdat het nog vroeg in de toer is, zijn fans van over de hele wereld ingevlogen. Er wapperen Amerikaanse vlaggen, je ziet nerveuze Duitsers met oude tourshirts, een groep Britten is al de hele dag aan het toewerken naar de onvermijdelijke twee en een halfuur durende climax.

Pearl Jam is zo'n headliner die altijd wat extra spanning met zich meebrengt. Je weet namelijk nooit helemaal wat je krijgt. Natuurlijk komen de hits van hun monumentale trio Ten, Vs. en Vitalogy langs. Natuurlijk brult het veld ‘Jeremy’ mee. Maar Pearl Jam is ook zo’n band die voor een tour een hele berg nummers heeft klaarliggen, en per show bekijkt wat op de setlist terechtkomt. Tijdens de show houden fans elkaar live op de hoogte. Er hoeven maar een paar seconden gespeeld te worden, of het wordt al het internet opgeslingerd.

HET CONCERT:
Pearl Jam, Main Stage, zondag 16 juni

HET PUBLIEK:
Verwacht iets fantastisch.

WAS HET GOED:
Het was het (achttien jaar!) wachten waard. 

HET NUMMER:
Het zijn er veel, maar toch, op Pinkpop die daverende 'Rockin' in the Free World' horen is toch iets bijzonders. 

(Tekst gaat door onder de video en foto)

Devote fans zijn prettig, maar het is vooral de band zelf die die cultstatus in stand houdt. Vanavond laten ze weer zien hoe eenvoudig dat gaat. Ze zijn simpelweg heel erg goed in wat ze doen, en van al hun tijdgenoten blijkt hun variant van grunge de meest houdbare. Vergelijk Pearl Jam maar met Nirvana. De laatste toen veel urgenter door het scherpere punkgeluid. Pearl Jam mikte veel meer op de onderbuik met gitaarsolo’s en melodieën uit de jaren zeventig. Maar dan wel met de woede van jeugdig Seattle begin jaren negentig. Neem ‘Corduroy’ uit de opening. Vedder tiert over de roem die hem in het begin van zijn carrière overviel, waarna Mike McCready met een gierende solo het nummer laat opstijgen.

Het is dat je af en toe het lossere vel van Vedders onderarmen onder het Tivoli-shirt ziet uitbungelen, veel andere aanwijzingen dat ze inmiddels vijftigers zijn, zijn er niet. Het ene moment razen ze als een jonge metalband, het andere moment nemen ze even gas terug met een ballad. Stiekem zijn die ballads nog altijd het mooist, juist omdat de band zo goed is in zijn spierballen tonen. Maar zo’n ‘Daughter’, over een kind dat achterblijft op school en mishandeld wordt door haar ouders, daarin wordt het best duidelijk hoe makkelijk de band verhalen vertelt en hoe losjes ze dat kunnen. Je weet dat ze het vaker doen, en toch voelt het weer als een verrassing als ze er Fugazi en alweer een stukje Pink Floyd infietsen. Op papier is het kitsch, en toch valt het op zijn plek als het hele veld ‘Hey, teacher! Leave those kids alone’ scandeert.

HET MOMENT
Dikke kans dat Pearl Jam dit weekend de enige headliner is zonder vlammenwerpers, zonder confetti, zonder catwalk. En toch valt nog te bezien of er een show is waar twee en een halfuur zo snel voorbij vliegen. En er zullen vast nog bands komen die oproepen tot een toekomst waar het homohuwelijk overal geaccepteerd is, vrouwen dezelfde rechten als mannen genieten, racisme verleden tijd is. Maar zo overtuigend als Vedder het vandaag in ‘Rockin' In The Free World’ doet, gebeurt het vast niet. Opeens geloven 72.000 Pinkpopbezoekers dat het allemaal echt gaat gebeuren. Het moet wel, je voelde dat toch ook net? Wie had dat gedacht, bij dat nummer.

Volg Pinkpop op de voet in het dossier