Blood Orange toert alleen maar als hij er écht zin in heeft Blood Orange toert alleen maar als hij er écht zin in heeft

Het is ergens halverwege de avond dat de zaal echt om gaat. De twee buitengewone achtergrondzangers claimen vol het spotlight, de saxofonist gooit er een razende solo uit, de drummer is zo snel dat je twijfelt of het geen drumcomputer is en de rest van de band heeft moeite niet met het publiek mee te dansen. En Dev Hynes, Blood Orange zelf? Die staat links op het podium en verstopt achter zijn vleugel, de band nog verder op te zwepen door glunderend met zijn bandana te zwaaien.

Een paar uur eerder wordt er in de Melkweg nog keihard gewerkt. Terwijl een hoogwerker nog wat door de lege zaal rijdt, staat de band meer te repeteren dan te soundchecken. Er wordt ingezoomd op details. Als Hynes tijdens het spelen merkt dat het wel goed zit, legt hij het stil en begint band aan het volgende nummer. Net als lijkt dat ‘Saint’ helemaal goed gaat, loopt ‘ie naar de toetsenist. Dat outro van amper twintig seconden. Dat moet nog een paar keer opnieuw. ‘Sorry, maar ik heb de melodie al vijf jaar in mijn hoofd. Het moet precies zó.’

Het is veelzeggend voor Hynes' manier van werken. Zijn albums neemt hij voor een groot deel in zijn eentje op. Ook al worden bijna alle instrumenten vanavond door andere muzikanten gespeeld, op zijn albums doet-ie ze bijna allemaal zelf. Je zou denken dat iemand die zo veel zelf inspeelt op zijn albums, moeite heeft met het overdragen naar andere muzikanten. Het herhalen van het ‘Saint’-outro bij de soundcheck leek er een goed voorbeeld van. Hynes schiet zelf in lach als het er iets later in zijn kleedkamer over gaat. ‘Wacht, nee, nee nee. Haha!’ Ondertussen worstelt hij met zijn trui. Leren vest uit. Trui uit, toch niet uit. En uiteindelijk een arm en schouder onder de trui uit. ‘Ik vertelde mijn toetsenist dat ik het nummer in de tijd van Cupid Deluxe (het tweede Blood Orange album, uit 2014 red.) schreef. Maar het staat pas op het nieuwe album, omdat de melodie zo tricky voor me is. Ik heb een miljoen versies opgenomen sindsdien. Het is zo moeilijk voor me, dat ik hem moet blijven oefenen. Dat wilde ik daarstraks dus ook.’

Het beeld van de repetitie staat bijna haaks op hoe zijn Negro Swan klinkt. Op zijn laatste Blood Orange album klinkt Hynes losser dan ooit. Zijn muziek zit altijd al vol met verwijzingen naar luchtige 80's r&b, maar nu laat hij het echt ademen. Luister eens naar het outro van ‘Hope’ en laat je niet afleiden door het prachtige monoloog over liefde en twijfel dat Diddy op eigen initiatief opstuurde en zo op het album belandde. Als bedje daaronder gebeurt iets wat minstens zo mooi is: na de broeierige r&b ervoor klinkt opeens alleen nog een jazzy piano, met melodieën die over elkaar buitelen, bij elkaar komen, uit elkaar brokkelen en zich moeiteloos om de flarden zang heen wikkelen. Alsof Hynes wat afwezig, half achterover achter de piano zat en reageerde op zijn eigen opnames. ’Menselijk’ noemt hij het zelf, om lachend toe te voegen dat dat eigenlijk zo cheesy is dat je het ook wel ‘levendig’ mag noemen. Het album zit vol dat soort momenten waar het klinkt alsof het ter plekke pas ontstaat

Het brein van anderen
Soms ontstonden melodieën ook echt ter plekke. 'Op zijn Marvin Gayes' noemt hij dat. Gewoon de microfoon aanzetten, en al zingend kijken waar het schip strandt. Het levert soms mooie dingen op. Dat is de truc van het hele album. Veel van wat te horen is, zijn de eerste takes. Drums blijven onveranderd, losjes ingespeelde toetsen zijn altijd hetzelfde gebleven. ‘Niet te veel nadenken, mijn instinct volgen. Ik ben sowieso goed in dingen afmaken. Daarom is er telkens weer een album, haha. Ook al ben ik bezig met soundtracks, een dansvoorstelling, film ik mijn eigen video’s en werk ik nog aan albums van andere mensen. Ik werk lijstjes af. Dat gevoel kan heel snel komen: in de ochtend kan ik druk bezig zijn en ’s avonds bedenk ik me dat het album toch al klaar is. Zodra ik merk dat veranderingen geen verschil maken, doe ik er een strik om heen.' 

'Maar als niks lukt’ en hij maakt een wegwerpgebaar, ‘dan leg ik het weg. Een jaar later lukt het vast wel. Of ik laat het aan vrienden horen. Zo ontstaan de meeste features eigenlijk. Zij horen het en verzinnen ter plekke iets. Opeens is er dan een nummer. ‘Best To You' was bijvoorbeeld een instrumental dat ik bijna had weggegooid, tot Empress Of het toevallig hoorde en een melodie verzon. Of ‘Runnin’ op de laatste plaat, met Georgia Anne Muldrow. Dat nummer bestond al. Vrij simpel, dezelfde akkoorden keer op keer herhaald. Maar toen bedacht zij een tekst en vocalen. Het gevoel veranderde, het sentiment veranderde. Het was een compleet nieuw ding. Ik houd van dat soort dingen. Het idee van het brein van iemand anders gebruiken. Dat dat dan het nummer een kant op stuurt, in plaats van dat ik er zelf obsessief mee bezig ga.’

Met teksten is het het tegenovergestelde. Woorden zijn een obsessie. Taal, woordenspel, gevoelens uitdrukken. Het lukte hem nog niet eerder zo goed als op Negro Swan. De teksten zijn hyper persoonlijk: Hynes zingt bijvoorbeeld over zijn jeugd waarin hij als zwarte queer jongen vaak in elkaar geslagen werd, tot het ziekenhuis aan toe. Het album gaat over niet kunnen zijn wie je bent, je als minderheid nooit uitbundig kunnen gedragen. En de eenzaamheid die dat met zich mee brengt. Zo makkelijk en open als Hynes praat over zijn muziek, zo ongemakkelijk wordt hij als het gesprek langzaam richting tekst beweegt. ‘Ik zie het allemaal als dagboekhoofdstukken. De laatste plaat gaat over wat ik allemaal dacht in de laatste twee jaar. Misschien is het dat ik er voor mijn gevoel nog midden in zit, want ik kan er niet echt over praten. Daarom zing ik maar’, en hij lacht de net te lange stilte weg.