Op vrijdag is het weercijfer 3, er valt non-stop regen en het is zo’n beetje de slechtste nazomerdag die je je kunt voorstellen. Wat doe je dan? Dan loop je gewoon in je duikpak met snorkel rond, dans je in je meest kleurrijke space-poncho of doe je gewoon een heel kort broekje aan. Hoe minder kleding, hoe minder er nat kan worden, toch? Ben je toch vergeten je poncho mee te nemen? Dan is er gratis eentje te krijgen bij de bar.
Die kleurrijke gekkigheid is wat Into The Woods al jaren zo leuk maakt. In de afgelopen acht jaar is het festival in het Amersfoortse bos uitgegroeid tot een kleurrijke kermis met in ieder hoekje wat te beleven, nog meer officieuze podia dan officiële. Hier staat een tent waar paaldansers hun billen schudden op moombathon en reggae, daar een taco-tent met een afdakje waar oldschool hiphop wordt gedraaid en even verderop twee rails met badkuipen waarin je tegen elkaar kan strijden. Ja, zo bizar is het allemaal. De afgelopen editie is – met twee keer 10.000 man – in een zucht en een scheet uitverkocht, hoewel er last-minute wegens het kutweer natuurlijk een paar honderd kaartjes voor bodemprijzen op Ticketswap staan.
Oh, en vergis je niet, naast die gekkigheid heeft Into The Woods vooral ook een uitstekend ‘officieel’ danceprogramma: ‘het Beukenbos’ als mainstage met knaltechno en op vrijdag Awakenings-knaller Cari Lakebusch als headliner, een vrolijkere house-stage tussen de klimmuren (waar je daadwerkelijk kunt klauteren!), en dan is er nog een stage met wat donkerdere, serieuzere sound. Daar valt op vrijdag vooral Stimming op, de Duitser die zijn melancholische platen vol belletjes en piano traag over elkaar schuift met een uitstekend gevoel voor timing en geduld. Soms durft hij helemaal stil te vallen in een intense break, dan weer laat hij een bedwelmende Oosterse toetsensolo horen.