Met zijn vuist omhoog op de eerste rij bij zijn eigen bands. Dat was Bidi van Drongelen, de booker en manager van onder meer Vanderbuyst en The Devil’s Blood die afgelopen weekend onverwacht overleed. En daarmee valt een geliefde persoonlijkheid uit de Nederlandse muziekwereld weg. 'Hij was niet achter de schermen, iedereen kende hem.'

‘Iedereen die Bidi kende, weet hoe het ging. Hij belde, en je had drie opties: niet opnemen, opnemen en direct zeggen dat het kort moest, of er de tijd voor nemen. Koos je voor dat laatste, dan was je zo een half uur verder.’ Aldus Frank Kimenai van Lexicon Bookings (o.a. traumahelikopter, Death Alley). Het is inderdaad exemplarisch voor Bidi van Drongelen, een spraakwaterval met een heavy metalhart, die bekend stond om zijn enthousiasme en zijn mening over van alles en nog wat. 

‘Ik leerde Bidi kennen toen ik begin van deze eeuw in Tilburg kwam wonen’, zegt Kimenai. ‘We zijn altijd met hetzelfde bezig geweest: boeken, managen. We zijn vrij snel samen gaan werken op shows van bands als Pelican en Today Is the Day. Toen ik later bij Incubate ging werken heb ik regelmatig bands van hem geboekt. Bidi was altijd zonder enige vorm van cynisme bezig bands te boeken, in een wereld waarin cynisme juist vaak overheerst. Hij was ook vaak met opkomende, jonge bands bezig. Ik herinner me dat hij me ooit verweet: Frank, jij boekt alleen de goede bands bij mij. Ja natuurlijk, antwoordde ik dan, ik ben een programmeur, ik ben op zoek naar bands die het verschil maken. Wat hij bedoelde was natuurlijk dat hij veel jonge bands ook een kans wilde gunnen. Dat deed hij met superveel enthousiasme en oprechtheid. En met oeverloos gelul.’

Van Drongelen runde zijn eigen bedrijf Bidi Bookings vanaf 2002, met onder zijn hoede naast Vanderbuyst en The Devil’s Blood ook onder andere het Belgische Bliksem en de geheel vrouwelijke death metal band Sisters Of Suffocation. Al begon het bij een band uit Oss genaamd Astrosoniq. De band bestond uit Marcel van de Vondervoort en Ron van Herpen, twee ervaren muzikanten die muziek maken weliswaar als hobby zagen, maar wel artistieke ambities haalden. Bidi werd als een soort derde lid bij de band gehaald, maar niet als muzikant. ‘Bidi moest de muziek aan de man brengen. Dat klinkt misschien tegenstrijdig: ik wilde heel bewust geen prof worden om geen compromissen te hoeven doen, maar Bidi verkocht je muziek op net zo’n compromisloze manier als wij het speelden. Overigens ben ik denk ik de enige van wie ie accepteerde dat ik geen prof wilde worden. Tegen ieder ander zei ie altijd: kom op, alles opzij, ga ervoor!’

‘Dat frustreerde hem soms’, zegt Walter Hoeijmakers van Roadburn, al jaren een goede vriend van Bidi. ‘Bij The Devil’s Blood zag hij allemaal kansen. Dan riep hij: de contracten liggen er al! Maar Selim van The Devil’s Blood zag dingen dan anders. Toch bleef hij zo’n band altijd trouw. En wat hij met The Devil’s Blood heeft neergezet is echt bijzonder.’ Hoeijmakers vertelt dat Bidi lang niet alleen voor hardrock en heavy metal viel. ‘Hij had ontzettend veel zin om met ons naar WOO HAH! te gaan. Op zijn Facebook uitte hij zijn frustratie dat in de doom of sludge scene niemand wilde inzien dat in de hiphop momenteel hele spannende, donkere dingen gebeuren. Hij hield er ook hele betogen voor Beyonce of Lady Gaga. Bidi was van huis uit historicus en cultuurfilosoof, en dat paste hij ook toe op de muziekgeschiedenis.’

Dat historische perspectief leidde hem op Facebook ook de ene na de andere fell discussie over maatschappelijke issues in. Discussies die net zo eindeloos waren als zijn telefoongesprekken. Maar het was hem wel menens. ‘Op zijn telefoon vonden we complete lijsten met corrupte VVD’ers’, zegt Hoeijmakers. ‘Die postte hij constant op VVD-sites. Hij hield ook bij als ergens een aanslag op een moskee gepleegd werd, zodat hij die feiten kon gebruiken als mensen weer eens iets uit zijn verband rukten.’ ‘Hij was Larger Than Life’, zegt Van de Vondervoort, ‘Dat is de term die de afgelopen dagen steeds terug komt. We begrijpen ook niet hoe ie het deed. Een telefoongesprek met Bidi duurde anderhalf uur, en als je terugziet hoeveel mensen hij belde kun je niet anders concluderen dan dat voor Bidi meer dan 24 uur in een dag gezeten moet hebben.’

3voor12 heeft natuurlijk lang niet zo'n sterke band met de heavy scene als een Walter Hoeijmakers of Bidi zelf. We pakken mee wat grote festivals als Pinkpop en Lowlands binnen sijpelt, we publiceren veel opnames op Roadburn, dat wel. Maar Bidi was precies zo’n man die toch ook ons goed wist te bereiken. Natuurlijk met de Luisterpaal, in die tijd een mooi thuis voor obscure bands, maar toch ook voor meer. Met name zijn twee grootste ‘kindjes’ The Devil’s Blood en Vanderbuyst ‘verkocht’ hij ons knap. Het leidde onder andere tot dit intense portret van Selim Lemouchi van The Devil’s Blood, de frontman die twee jaar later zelfmoord zou plegen. Classic hardrockband Vanderbuyst was nog net even wat toegankelijker en schurkte - mede dankzij Bidi - een paar jaar dicht tegen ons aan. De band werd Album van de Week, speelde op Noorderslag en werd een paar keer door ons opgenomen. 

Mijn persoonlijk favoriete Bidi-anekdote vond plaats op Noorderslag 2013, waar voor het eerst de 3voor12 talkshow plaatsvond. Het idee was: korte gesprekjes met mensen uit de industrie. Live live, dus met een super strakke planning. Na een gesprek was er een minuut of zes om de volgende gast van een microfoontje te zien en klaar te zitten. En toen kwam een van de gasten niet opdagen. Lichte paniek natuurlijk, want waar vind je in zes minuten een gast? Ik keek om me heen en zag in de verste hoek van de Oosterpoort, op de balustrade, Bidi staan. Ik had die dag toevallig - rare keuze eigenlijk - een Vanderbuyst shirt aan, en hij had dat ook. 

Het kostte ongeveer 32 seconden om hem te overtuigen, waarna er nog precies vier minuten over waren om Bidi gereed te maken voor een gesprek over de buitenlandse avonturen van Vanderbuyst. ‘Ik denk dat de jongens van Vanderbuyst er hard voor hebben moeten knokken’, zegt hij in het gesprek. ‘Maar ik denk wel dat mensen zitten te wachten op de rauwe energie. De energie, lekker uit je naad gaan. Niet nadenken: waar heeft die man op het podium het over. En het is niet louter feest zoals die punkbands. Er zit wel een soort craftmanship in. Dat vind ik eigenlijk de ideale combinatie. Goeie muzikanten gemixt met goeie songs. Goeie looks ook? Ik kan moeilijk zeggen dat het niet zo is, ik zie er zelf nog steeds zo uit na al die jaren.’