'Hail satan', staat er in slordige zwarte letters op de voordeur gekalkt. Naast de brievenbus een sticker van oer-black metal band Venom, er boven een van Judas Priest. Dit huis in een eenvoudige woningbouwwijk aan de rand van Eindhoven verraadt direct wie zijn bewoner is: hier woont Selim, gitarist en brein van de occulte band The Devil's Blood. Op de muur boven zijn bank het zegel van zijn band, een grote cirkel met allerlei symbolen erin verwerkt. Het is rood-bruinig van kleur en is deels verantwoordelijk voor de pregnante geur die in de ruimte hangt. Op een andere muur de symbolen van de individuele bandleden, zo laag bij de grond dat hond Diesel een deel vaal gelikt heeft. "Daar boven de deur, dat is bloed van mijn toenmalige vriendin", wijst Selim, "Of menstruatiebloed, dat weet ik niet, ik was er zelf niet bij. Dit hier is wat ik noem 'primale holenmens uitingen'. Er zijn bepaalde rituelen waarbij je bij jezelf bloed af moet nemen. Met dat bloed maak ik een nieuwe realiteit."

Hij richt zich tot de hond, een groot beest dat er wat onvriendelijk uit ziet, maar gedwee alle commando's van zijn baas volgde zojuist tijdens een uitgebreide wandeling door het bos. Selim gaf er toelichting op The Thousandfold Epicentre, het imponerende nieuwe album van The Devil's Blood. Het is een gelaagd, occult meesterstuk, vol met symboliek: slangen, vuur, almachtige vrouwen. Muzikaal een amalgaan van proto-metalenpsychedelische rock. "Wil je een aardbei?", vraagt Selim aan zijn trouwe huisgenoot, de enige sinds zijn relatie op de klippen liep. "Hij is een goedzak. Hem in huis halen is de beste beslissing die ik ooit gemaakt heb. Het is fijn om iets wilds in huis te hebben, iets dat puur handelt uit instinct. Het is niet bezig met ethische vraagstukken, zeker aan het begin. Tegelijkertijd ziet hij mij als een opperwezen, zijn alpha en omega. Ik zorg dat alles er is dat hij nodig heeft om te overleven."

Jullie eerste album The Time Of No Time Evermore was een groot succes, jullie hebben er internationaal 20.000 van verkocht. Hoe ging je het proces in richting de opvolger?
"Ik wist eerlijk gezegd helemaal niet of ik nog een album wilde maken. Misschien wat losse dingen opnemen, af en toe spelen. Begin 2010 begon ik met het uitwerken van wat losse ideetjes, in maart had ik al vijf lange nummers. Toen zag ik ineens het verhaal voor me dat ik wil vertellen. Het album is daardoor ongepolijster, maar tegelijk coherenter. Het grote verschil is dat ik dit keer meer uit mezelf heb geput. Dingen die bij mij binnen kwamen, heb ik vertaald naar een autobiografisch platform."

Het persoonlijke element vond je de vorige keer zo onbelangrijk dat je zelfs jullie namen niet prijs wilde geven.
"Dat klopt. Het idee was dat ik een gedachtenstroom binnen kreeg, en dat ik die beschreef. Sommige van die dingen zijn zo groots en overweldigend, dat het me niet verstandig leek het verder te vormen. Nu ben ik verder en kan ik de beelden interpreteren, omschrijven wat ze met mij doen. Ik wil wel voorkomen dat het een leer wordt. Ik wil niemand vertellen hoe de wereld in elkaar zit, want in mijn wereld bestaat er geen feitelijke waarheid. Het draait juist om een persoonlijke vrijheid die iedereen toe moet kunnen passen. Om die reden kan ik ook niet veel met recensenten die muziek analyseren. Liever heb ik dat ze opschrijven wat ze voelen, wat de muziek met ze doet. Een analyse ontneemt de luisteraar mogelijkheden. Kunst moet je raken, je moet het mooi vinden of lelijk, maar het moet in elk geval iets met je doen."

Het verbond tussen satanisme en metal is al zo oud als de weg naar Rome.
"Inderdaad, maar mensen maken wel eens de fout zichzelf satanist te noemen omdat ze naar bepaalde muziek te luisteren. Religie en kunst hebben in essentie niets met elkaar te maken. De muziek van The Devil's Blood is in essentie gewoon rock 'n roll. Rock 'n roll en satanisme hebben met elkaar gemeen dat ze zich afzetten tegen de gevestigde orde, maar dat is een praktische overeenkomst, niet per ze een metafysische."

Veel metalbands gebruiken satan voor entertainment, om mensen te laten schrikken.
"Dat laatste is ook mijn doel. Verwarren, mensen op het verkeerde been zetten. Ook mij verwildert en verbaast dit album. Na het laatste nummer ontstaat in mijn hoofd een groot vraagteken. Meditatie is een belangrijke hulpmiddel om te begrijpen. Je moet het zo zien: ik stond op een surfplank in een tornado. Die chaos moet getemperd worden."

Ziet dat er ongeveer zo uit als die bomvolle, demonische tekeningen die het album illustreren?
"Die schilderijen zijn gemaakt door een Russische kunstenaar die zich Nobody's Fool noemt. Vanaf de allereerste demoronde heb ik hem muziek en teksten gestuurd, en hem de opdracht gegeven te tekenen wat hij hoorde. Af en toe liet hij me schrikken door dingen naar voren te halen die ik bewust verstopt had, soms onder lagen van symboliek."

Het aandeel psychedelische rock lijkt belangrijker geworden op dit nieuwe album.
“Uberhaupt, rock uit de jaren zestig. Ik luister veel naar The Shadows, The Doors, Roky Erickson, Jefferson Airplane, de Nuggets verzamelaars. Ik vind het een heel interessante periode in de muziek, omdat ze bezig waren met het creëren van vrijheid. De hippie beweging was zonder enige twijfel naïef, maar daardoor niet minder belangrijk. Zonder de hippiebeweging had het nihilisme van de punk niet kunnen ontstaan. In black metal vonden de spiritualiteit en de naargeestigheid elkaar op de een of andere manier.”

Je bent er vrij theoretisch mee bezig. Studeer je erop? Welke denkers zijn je inspirators?
"Jung vind ik erg inspirerend, met zijn theorieën over het onderbewustzijn. Nietschze is erg interessant vanwege zijn krachtige manier van afrekenen met moralistische grondbeginselen van deze maatschappij. Hij ziet een leer, waarvan hij begrijpt waar die vandaan komt, maar waarvan hij de relevatie niet meer ziet. Zo zijn er nog veel meer schrijvers, een Julius Evola, iemand als Alistair Crowley, die in de occulte wereld zowel als een messias en als charlatan gezien wordt. Dat komt vooral doordat hij zich vaak expres tegensprak. Dan zei hij: wat ik eerder zei, herroep ik, de regel is verbroken. Zo sta ik ook in het leven, wat ik nu vind kan morgen achterhaald zijn."

"Maar ook een van huis uit christelijke schrijver als Schopenhauer vind ik soms verfrissend. Boeiend aan hem is zijn beeld van de vrouw, de bron van al het kwaad. In de occulte wereld wordt de vrouw gezien als schenker van openbaringen. Ze confronteert de man met zijn eigen zwakheden. Dat is voor de man zo confronterend, dat hij haar zo ver mogelijk weg stopt, zeker ook in zichzelf. Maar je kunt je vrouwelijke kant ook beschouwen als een weg naar de vrijheid, niet denken maar doen. Als mensen dat doen, verbreken ze het sociale contract, met alle gevolgen van dien. Anarchie wordt door de meeste mensen gezien als iets negatiefs, mij spreekt het wel aan. Ik prefereer inspiratie uit de duistere, vrouwelijke kant ten opzichte van de verlichte mannelijke kant. Het is ketenen, ordenen, structureren tegenover het ‘laten zijn’.”

De mens probeert de maatschappij zo in te richten dat hij werkbaar is.
“Zeker, maar de wereld is nu eenmaal niet zoals de mens wil dat hij is. Het komt er altijd op neer dat mensen doen wat voor henzelf het beste is, niet wat voor de groep het beste is. We kunnen nog zoveel afspraken maken, vanaf de eerste vergadering moeten compromissen gemaakt worden. Goed en slecht bestaan niet, het zijn volstrekt illusies. Je kunt wel afspreken dat je niet door rood mag rijden of geen ander mens het leven mag ontnemen, maar als we nu een half uur brainstormen komen we op zeker tien voorbeelden waarin beide wel degelijk acceptabel zouden zijn. Satan is voor mij niet per se symbool voor het abjecte kwaad, hoewel dat er wel degelijk bij hoort en omarmd moet worden. Maar het draait uiteindelijk om het stellen van je eigen grenzen. Waarom zou ik streven naar eenwording met God, terwijl het mij meer kracht geeft om separatie na te streven?”

Hoe komt het dat jij je juist aangetrokken voelt tot wat mensen zien als het abjecte kwaad?
“Daar komen we op een breekbaar punt, want dat weet ik niet. Voor alles is The Devil’s Blood voor mij een zoektocht. Het is mijn visie op de kosmologie zoals ik hem op dit moment voor me heb. Ik weet niet waarom ik me aangetrokken voel tot duistere symboliek, waarom een foto van een naakte dame mij net zoveel kan inspireren als een foto van een executie. Toen ik jong was heb ik er veel moeite mee gehad, omdat je natuurlijk verteld werd dat zoiets niet hoorde. Of je nu homoseksueel bent of een andere deviatie van de norm, je bent al snel geneigd jezelf te projecteren zoals anderen je willen zien, en zo schade te berokkenen aan jezelf. Een van de mogelijkheden die je dan hebt, is je min of meer terug te trekken uit de groep. Voor The Devil’s Blood begon te lopen, heb ik dat serieus overwogen. Gewoon te verdwijnen, als een wolf buiten de roedel te leven.”

Hoe ben je in de praktijk op dit ‘linker pad’ terecht gekomen?
“Ik ging om met mensen die verder waren dan ik, die wel voor zichzelf kozen. Tussen mijn 21ste en 25ste levensjaar ging alles mis in mijn leven. Ik kwam in een zware depressie terecht en gebruikte veel drugs. Eerst cocaïne, toen ik dat niet meer kon betalen amphetamine, met alle schimmige zaken die daar bij komen kijken. In het begin is cocaïne en depressie een goede combinatie, maar op een gegeven moment niet meer. Op zeker moment bereikte ik het absolute nulpunt. Van daaruit begon ik opnieuw te bouwen, maar nu op mijn manier. Vanaf dat moment is de basis in mijn persoonlijke leven dat niets fout is als ik het als goed ervaar. Je krijgt daardoor lak aan sociale conventies. Dat heeft verstrekkende gevolgen, en het kan behoorlijk intimiderend zijn voor andere mensen. Probeer maar eens een relatie te onderhouden met iemand als ik.”

Je bent gewoon een lul.
“Ik ben een verschrikkelijke klootzak, maar ik kan ook een heel warme, gulle persoon zijn als ik dat wil. Eigenlijk niet eens zo anders als andere mensen, maar ik leg de grens dichter bij hen, niet bij mezelf. Onlangs moest ik me bij het Gerechtsgebouw verantwoorden voor een akkefietje op Fortarock, waarbij ik iemand gestraft had die mij stoorde in mijn ritueel.”

Zie je dat als een rituele daad, of is het een ordinair vechtpartijtje?
“Het is in elk geval een daad waar ik intens van kan genieten. Iemand intens haten kan dezelfde energie losmaken als iemand intens liefhebben. Die twee gevoelens zijn allebei interessant genoeg om niet weg te stoppen. Daarom zijn er op dat soort momenten ook altijd verstandiger mensen in de buurt om me tegen te houden. Verder is het een kwestie van de consequenties af te wegen. Is het het waard?”

Heb je een goede band met je muzikanten? Zijn het je vrienden?
“Met mijn zus, de zangeres, heb ik een heel innige vriendschap. We zijn het verschrikkelijk vaak oneens en hebben de meest gruwelijke ruzies, soms zelfs fysieke confrontaties, die wij als heel normaal ervaren. We hebben een nieuwe drummer en gitarist, die heel erg hun best doen om het goed te doen. Wat de andere twee betreft: die zitten er een jaar of drie bij, dat is wel het begin van een vriendschap. Maar echte vrienden, daar heb ik er denk ik maar twee of drie van. Dat zijn de mensen die er altijd voor je zijn. Dat kost wel tien, vijftien jaar. Creatief gezien heeft mijn zus meer vrijheid dan de rest van de band. Ik heb haar de teksten gegeven, zonder erbij te vertellen wat ze voor mij betekenen. Wederom het occulte principe: hou binnen wat je vindt en voelt. En met wat je wel naar buiten brengt: probeer te verwarren, breng onbalans, kijk of je kunt manipuleren en beïnvloeden. Overweldigen is niet moeilijk, mensen uit hun comfort zone halen is veel interessanter.”

The Thousandfold Epicentre van The Devil’s Blood verschijnt 11-11-11 op VAN Records. Het album wordt gepresenteerd in Vera, Groningen. Zaterdag 26 november speelt de band in dB’s in Utrecht tijdens het Le Guess Who festival. Het album is tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal.