1. The Moonlandingz op een andre planeet
Krautabillyfreakrockpsychblues. Begerijp je wel? Nee? Het is je vergeven als je net terugkomt van The Moonlandingz in Vera. De vijfkoppige band is een zijproject van Fat White Familys Lias Saoudi die natuurlijk ook hier de show steelt. Getooid in niet meer dan een glitterstring en gele poncho, gooit de Engelsman achteloos een biertje het publiek in, op zijn buik swastikas getekend, op zijn voorhoofd 'LEAVE'. Zijn geslachtsdeel blijft in het broekje, zijn stem perst hij er des te meer uit. Vera wordt overladen met een barrage aan ijzersterke songs boordevol goede melodieën, doordrenkt in reverb. De prettige vervreemding is compleet met mantra's als 'every man has a gloryhole', The Moonlandingz zijn geland en laat ze alsjeblieft voorlopig niet terugkeren naar hun eigen planeet. (BvD)

2. De geloofwaardige grandeur van Thomas Azier
Je zou kunnen betogen dat de muziek van Thomas Azier grenst aan grootheidswaan. De enorme, galmende popsongs overstijgen zijn status als artiest, en überhaupt dat van de bescheiden mens. Maar Azier vertrok natuurlijk niet naar Berlijn en Parijs om in de pas te lopen. Wat zijn grootse gebaren toch draagbaar maakt, is een fundamentele kwetsbaarheid die in zijn songs en zijn performance ligt. 'I got it down, I figured it out,' zingt hij, het vraagteken in zijn dictie. De show vanavond in de 3FM Stage is pas de tweede met het materiaal van zijn tweede album, dat hij maakte met vooral zijn broer Isa, die zenuwachtig in de kou bij de geluidsman staat. Maar zijn zenuwen zijn onterecht, want Azier laat hier een heel volwassen set zien met een volledige band en doordacht lichtplan. Thomas Azier past in al zijn grandeur in de behoefte aan grootse maar geloofwaardige popmuziek. Hij sluit zijn set met een modern chanson genaamd 'Babylon' waar we nog veel van gaan horen. (AdV)

3. Sturm und Drangsal
Duitsers en humor: we zeggen nog eens snel dat de twee niet samengaan, maar in een ramvol Vera bewijst Max Gruber alias Drangsal het tegendeel. De pas 23-jarige Neu-New Romanticus maakt constant geslaagde grapjes tussen de nummers door en is wat dat betreft meer schatplichtig aan het Oostenrijkse UAV dan het Duitse DAF, die hij wel namedropt. 'Die hebben hier opgetreden, evenals Nirvana, dus momentje: ik moet even het podium likken. [likt] Hmm. Proeft zoals het eruit ziet.' Gruber heeft een stem die sterk doet denken aan Adam Ant en dat past uitstekend bij de uitgekiende, wavey songs waarvan de hoofdmoot bestaat uit up-tempo materiaal dat zelfs het ergste muurbloempje aan het dansen krijgt. Afsluiter/cover 'For Whom The Bell Tolls' komt onverwacht, werkt op de lachspieren én wordt vakkundig uitgevoerd. Drangsal is de uitgestoken tong in hoogsteigen persoon, met een eveneens uitstekend repertoire. (BvD)

4. Headbangen en meeblèren met knappe knapen The Amazons
Vanmiddag nog werd hun song ‘In My Mind’ uitgeroepen tot 3FM-Megahit – opgenomen met de producer van Wolf Alice en Foals – nu eens kijken of we de Britse rockers van The Amazons live ook een beetje rammen. En ja hoor, het zijn knappe knapen met lang golvend haar, oorbelletjes en een ongeschoren randje. Ze blijken precies ruig genoeg voor die ene ouwe rocker vooraan, en verzorgd genoeg voor de H&M-meisjes daar glimlachend naast. De zanger heeft zo'n lekkere rasp op zijn stem, maar haalt ook de hoge noten met gemak. Klinkt dat allemaal niet verdomd cliché? Ja, natuurlijk, en dat is het ook, net als de term ‘redders van de rock’ die meestal valt bij dit soort acts. Ieder jaar staat er wel weer zo’n band op Eurosonic die we mogen onthalen als gitaarbelofte. Daar zou je wat blasé van kunnen worden, maar waarom zou je? Het is namelijk hartstikke lekker onbezorgd headbangen en meeblèren met The Amazons. (TP)

5. Cool Reykjavíkurdætur wil naakt rondlopen
Deze twaalf vrouwen doen het zweet al snel uitbreken bij de conservatieve mannelijke muziekliefhebber. Je weet wel, het type man dat zich zelf ook om de haverklap Een Echte Liefhebber noemt. Daar staan er nogal wat van, in Eurosonic Air op de Grote Markt. Het ongemak in de tent is voelbaar. Reykjavíkurdætur: Hiphop, door vrouwen, met een enorm feministische boodschap. O, en dan ook nog met lompe eurodance beats. Horror. Dat het allemaal in het IJslands is, verandert niets aan de zaak. Tussen de nummers door leggen ze uit waar de nummers over gaan. Je een stuk in de kraag drinken en naakt kunnen rond lopen zonder verkracht te hoeven worden bijvoorbeeld. Of een expliciete ode aan anale seks, in het Engels deze keer, mét voorbinddildo. De twaalf hebben allemaal hun beste nineties-pak uit de kast getrokken, geven de microfoons tussen de nummers aan elkaar door, kronkelen over de grond en strooien met middelvingers. Lang niet alle nummers zijn even sterk, lang niet alle leden zijn even goede rappers. En natuurlijk gaan ze ruim over de gimmickgrens heen. Maar af en toe is er zo’n act waar dat allemaal niet uitmaakt, en de coolheid compenseert.​ (RHH)

6. Een open sollicitatie aan Sløtface
Sløtface, ja? Als feminist gingen bij mij even de alarmbellen rinkelen bij die naam, maar dit piepjonge Noorse viertal is kennelijk juist geïnspireerd door de riot grrrl-punkbeweging. Ik weet niet of ik na de show nieuwe inzichten heb gekregen over hoe vrouwen worden geportretteerd in de muziek- en popcultuur, maar het is wel fucking leuk om naar te kijken. Ze spelen lekker rammelende gitaarliedjes en buitelen over elkaar heen van de energie. De gitarist heeft moeite om z'n evenwicht te bewaren, de zangeres hupst schreeuwend heen en weer. Hoewel niet alle liedjes even goed zijn, is het enthousiasme zo aanstekelijk als de Spaanse griep. In hun hitje 'Empire Records' zingen ze dat ze zo verdomd graag in Sonic Death Monkey hadden willen spelen en in zo’n ranzige jaren negentig-platenzaak hadden willen werken, al is het maar één dag. Na deze show zou ik vooral graag in Sløtface spelen, al is het maar één avond. ​(TP)