1.27 Tergende sirenes in Cleveland
Als je tegenwoordig dansbare muziek maakt met een hoofdrol voor wollige synths en gezellig zoemende bassen, word je al snel in het hokje 'warm bad techno' geplaatst. Klinkt leuk, al is het net te vaak maar wat nat gekledder. Luxemburger Andrea Mancini, alias Cleveland, opent zijn set met alle clichés uit die hoek. Duimpiano's, wat getik op hout. Echt warm wordt het er niet van in Simplons bovenzaal. Pas als hij het wat meer in de droge kicks, funky drumcomputers en tergende sirenes gaat zoeken, ontstaat er echt iets. Zonde dat hij net te lang in dat bad bleef hangen, van het stevigere deel worden de dansers natter. (RHH)

1.25 Petit Biscuit mist smoel
In een tijd waarin we tiener-dj's niet meer ongewoon zouden moeten vinden, mag het toch worden gezegd: broekie Petit Biscuit is zeventien (!) en staat niet alleen voor een volle Stadsschouwburg op te treden, een tour door de VS zit eraan te komen voor de Fransman. Dat komt niet als een verrassing, want hij weet feilloos aan te sluiten bij de glitchy, diepe house van generatiegenoten Flume en Mura Masa. Live komt het klein koekje nog wel wat tekort: 95 procent van een track komt uit een sampler die onaangeroerd blijft, met een andere bedient hij de in stukjes gehakte vocalen waarbij de afwisseling beperkt is. Dan helpt sporadisch rammen op een drumpad ook niet, getokkel op een gitaar een beetje meer. Dat hij gevoel voor melodieën heeft, kan niet worden ontkend, maar het aloude adagium 'smoel krijgen' is zeker van toepassing maar daar heeft hij gelukkig nog alle tijd voor. (BvD)

1.17 The Moonlandingz op een andre planeet
Krautabillyfreakrockpsychblues. Begerijp je wel? Nee? Het is je vergeven als je net terugkomt van The Moonlandingz in Vera. De vijfkoppige band is een zijproject van Fat White Familys Lias Saoudi die natuurlijk ook hier de show steelt. Getooid in niet meer dan een glitterstring en gele poncho, gooit de Engelsman achteloos een biertje het publiek in, op zijn buik swastikas getekend, op zijn voorhoofd 'LEAVE'. Zijn geslachtsdeel blijft in het broekje, zijn stem perst hij er des te meer uit. Vera wordt overladen met een barrage aan ijzersterke songs boordevol goede melodieën, doordrenkt in reverb. De prettige vervreemding is compleet met mantra's als 'every man has a gloryhole', The Moonlandingz zijn geland en laat ze alsjeblieft voorlopig niet terugkeren naar hun eigen planeet. (BvD)

1.14 Carpenter Brut te veel en te hard
Het Franse Carpenter Brut brengt in Grand Theatre een ode aan de brute B-films: rondborstige dames met zwaarden rolschaatsen over het grote scherm, terwijl de band jammer genoeg net wat te hard doorbeukt. Je ziet en hoort dat deze jongens uit de metalhoek komen. Dat in die kringen de klassieke synth-prog soundtracks van Goblin op een voetstuk staan (en terecht ook) wisten we wel, maar deze gasten willen te veel en te hard. Alsof je naar een horrorfilm wil kijken, maar in plaats van zorgvuldig opgebouwde suspense een compilatie van achtervolgingsscènes voorgeschoteld krijgt. Horrible. (AdV)

0.52 Een open sollicitatie aan Sløtface
Sløtface, ja? Als feminist gingen bij mij even de alarmbellen rinkelen bij die naam, maar dit piepjonge Noorse viertal is kennelijk juist geïnspireerd door de riot grrrl-punkbeweging. Ik weet niet of ik na de show nieuwe inzichten heb gekregen over hoe vrouwen worden geportretteerd in de muziek- en popcultuur, maar het is wel fucking leuk om naar te kijken. Ze spelen lekker rammelende gitaarliedjes en buitelen over elkaar heen van de energie. De gitarist heeft moeite om z'n evenwicht te bewaren, de zangeres hupst schreeuwend heen en weer. Hoewel niet alle liedjes even goed zijn, is het enthousiasme zo aanstekelijk als de Spaanse griep. In hun hitje 'Empire Records' zingen ze dat ze zo verdomd graag in Sonic Death Monkey hadden willen spelen en in zo’n ranzige jaren negentig-platenzaak hadden willen werken, al is het maar één dag. Na deze show zou ik vooral graag in Sløtface spelen, al is het maar één avond. ​(TP)

23.45 Cool Reykjavíkurdætur wil naakt rondlopen
Deze twaalf vrouwen doen het zweet al snel uitbreken bij de conservatieve mannelijke muziekliefhebber. Je weet wel, het type man dat zich zelf ook om de haverklap Een Echte Liefhebber noemt. Daar staan er nogal wat van, in Eurosonic Air op de Grote Markt. Het ongemak in de tent is voelbaar. Reykjavíkurdætur: Hiphop, door vrouwen, met een enorm feministische boodschap. O, en dan ook nog met lompe eurodance beats. Horror. Dat het allemaal in het IJslands is, verandert niets aan de zaak. Tussen de nummers door leggen ze uit waar de nummers over gaan. Je een stuk in de kraag drinken en naakt kunnen rond lopen zonder verkracht te hoeven worden bijvoorbeeld. Of een expliciete ode aan anale seks, in het Engels deze keer, mét voorbinddildo. De twaalf hebben allemaal hun beste nineties-pak uit de kast getrokken, geven de microfoons tussen de nummers aan elkaar door, kronkelen over de grond en strooien met middelvingers. Lang niet alle nummers zijn even sterk, lang niet alle leden zijn even goede rappers. En natuurlijk gaan ze ruim over de gimmickgrens heen. Maar af en toe is er zo’n act waar dat allemaal niet uitmaakt, en de coolheid compenseert.​ (RHH)

23.38 Gepolijstebrij
Fickle Friends uit Engeland is een band uit de hoek Foster The People/Passion Pit, fraaie gepolijste indiepop met synths die zich maar zelden fatsoenlijk naar het podium laat vertalen, zo ook vanavond in De Machinefabriek. Ze proberen het al jaren, maar deze band komt niet verder dan een stroeve brij. (AdV)

23.04 Uithalen als uppercuts van Léon
Óéééhóééhóé! Áááaáhááháhá! Tjongejonge, het is echt ad libs tellen bij de Zweedse zangeres Léon. Haar grootste wapenfeit is dat Katy Perry eens over haar tweette – veel stelde die tweet eigenlijk ook weer niet voor –, en ze maakt sterke-vrouwen-met-een-gebroken-hart-en-een-dijk-van-een-stem-popliedjes. In Simplon wil ze helaas een tikkeltje te graag laten horen hoe goed ze wel niet kan zingen. Ze deelt die uithalen uit als uppercuts, en gaat helemaal Badr op haar liedjes. Zo zeer zelfs dat je na een paar liedjes behoorlijk beurs bent, zelfs de krachtigste gil aan impact verliest en de songs nauwelijks nog binnenkomen. Zelfs niet die obligate covers van Fleetwood Mac en Arctic Monkeys. Zonde, want Léon heeft een super-sympathieke uitstraling en een bruller van een stem. (TP)

23.06 'Pittige garagerock'
Glockenwise uit Portugal speelt zich in Vera de longen uit het lijf en heeft een frontman met ingevallen wangen die wel wat doet denken aan Bradford Cox (Deerhunter), en toch weet je nu al dat je hun pittige garagerock nooit meer gaat horen. Oh verdomd, die zanger heeft een tijdje in Nederland gewoond, toch nog een paar liedjes de kans geven? (AdV)

23.04 Sturm und Drangsal
Duitsers en humor: we zeggen nog eens snel dat de twee niet samengaan, maar in een ramvol Vera bewijst Max Gruber alias Drangsal het tegendeel. De pas 23-jarige Neu-New Romanticus maakt constant geslaagde grapjes tussen de nummers door en is wat dat betreft meer schatplichtig aan het Oostenrijkse UAV dan het Duitse DAF, die hij wel namedropt. 'Die hebben hier opgetreden, evenals Nirvana, dus momentje: ik moet even het podium likken. [likt] Hmm. Proeft zoals het eruit ziet.' Gruber heeft een stem die sterk doet denken aan Adam Ant en dat past uitstekend bij de uitgekiende, wavey songs waarvan de hoofdmoot bestaat uit up-tempo materiaal dat zelfs het ergste muurbloempje aan het dansen krijgt. Afsluiter/cover 'For Whom The Bell Tolls' komt onverwacht, werkt op de lachspieren én wordt vakkundig uitgevoerd. Drangsal is de uitgestoken tong in hoogsteigen persoon, met een eveneens uitstekend repertoire. (BvD)

22.05 Headbangen en meeblèren met knappe knapen The Amazons
Vanmiddag nog werd hun song ‘In My Mind’ uitgeroepen tot 3FM-Megahit – opgenomen met de producer van Wolf Alice en Foals – nu eens kijken of we de Britse rockers van The Amazons live ook een beetje rammen. En ja hoor, het zijn knappe knapen met lang golvend haar, oorbelletjes en een ongeschoren randje. Ze blijken precies ruig genoeg voor die ene ouwe rocker vooraan, en verzorgd genoeg voor de H&M-meisjes daar glimlachend naast. De zanger heeft zo'n lekkere rasp op zijn stem, maar haalt ook de hoge noten met gemak. Klinkt dat allemaal niet verdomd cliché? Ja, natuurlijk, en dat is het ook, net als de term ‘redders van de rock’ die meestal valt bij dit soort acts. Ieder jaar staat er wel weer zo’n band op Eurosonic die we mogen onthalen als gitaarbelofte. Daar zou je wat blasé van kunnen worden, maar waarom zou je? Het is namelijk hartstikke lekker onbezorgd headbangen en meeblèren met The Amazons. (TP)

21.53 Youngr, echt niet
Mogen we al weg uit Ebbingekwartier? Mooiboy Youngr ript in de eerste song French house-klassieker ‘Music Sounds Better With You’ en in de tweede Tiga's ‘Bugatti’. Dat is nog tot daar aan toe, maar hij doet dat met zo'n afgrijselijke glimlach op zijn perfect gecoiffeerde hoofd, en zo overdreven rammend op zijn percussie, dat dit toch nooit meer goed kan komen? (AdV)

21.52 Rein doet aan fitness
De rauwe electro van de Zweedse Rein in het Grand Theatre blijft hangen in geschreeuw over een platte track die voor de show nog digitaal volgetrommeld wordt door een tweede dame. Eerste track: REIN, REIN, REIN down on me. Ze danst wel enorm energiek en kan altijd nog fitnessvideo's gaan maken. (JdH)

21.44 Let's Eat Grandma lekker kinderachtig
Zeventien zijn ze, de twee Engelse meisjes van Let's Eat Grandma. Normaal gesproken niet echt relevant, zo'n leeftijd. Hier wel. Ze zijn namelijk echt ontzettend zeventien. De hele show in de Stadsschouwburg lijkt een verkenning van wat ze allemaal op het podium durven. Handjeklap bij opkomst en halverwege, op hun rug liggen, in kleermakerszit de zaal in staren, expres het haar voor het gezicht vegen, met de armen in de lucht een rondje rennen op het podium. In hun muziek zit een zelfde soort kinderlijke naïviteit, nog niet gebonden aan zogenaamd belangrijke regels van hoe je een liedje schrijft. Dat zorgt ook dat een groot deel doelloos aanvoelt. Helemaal niet erg. De goede momenten zijn goed genoeg om de rest als vertederend ongemakkelijk opzij te schuiven. En dat ze zoveel risico durven te nemen, in zowel de liedjes als de uitvoering, maakt ook een hoop goed. (RHH)

21.30 De geloofwaardige grandeur van Thomas Azier
Je zou kunnen betogen dat de muziek van Thomas Azier grenst aan grootheidswaan. De enorme, galmende popsongs overstijgen zijn status als artiest, en überhaupt dat van de bescheiden mens. Maar Azier vertrok natuurlijk niet naar Berlijn en Parijs om in de pas te lopen. Wat zijn grootse gebaren toch draagbaar maakt, is een fundamentele kwetsbaarheid die in zijn songs en zijn performance ligt. 'I got it down, I figured it out,' zingt hij, het vraagteken in zijn dictie. De show vanavond in de 3FM Stage is pas de tweede met het materiaal van zijn tweede album, dat hij maakte met vooral zijn broer Isa, die zenuwachtig in de kou bij de geluidsman staat. Maar zijn zenuwen zijn onterecht, want Azier laat hier een heel volwassen set zien met een volledige band en doordacht lichtplan. Thomas Azier past in al zijn grandeur in de behoefte aan grootse maar geloofwaardige popmuziek. Hij sluit zijn set met een modern chanson genaamd 'Babylon' waar we nog veel van gaan horen. (AdV)

20.40 De ondraaglijke lichtheid van Glowie
Ze is vast heel aardig, de piepjonge IJslandse zangeres Glowie. Ze ziet eruit als je hippe Amsterdamse buurmeisje met gebleekt roze haar, neusringetje en witte slobbertrui en ze zingt soepel en soort-van-sensueel door haar popliedjes heen - in haar thuisland scoorde ze al twee nummer 1-hits - maar die liedjes zijn zo inhoudsloos, goedkoop en lui als een referentie naar Milan Kundera zonder ooit een boek van hem te hebben gelezen. Dan weer een 2-stepproductie, dan weer een ballad, dan weer een stompzinnig reggaeliedje. Een meisje in het publiek zingt mee. 'Ken je het?,' vraagt haar vriendin. 'Nee, maar het is gewoon heel voorspelbaar!' Pluspuntje voor de dj: ze doet niet meer dan af en toe op play drukken, maar draagt wel een kittige koptelefoon met kattenoren die licht geven.​ (TP)