Album van de Week: Spoon (12) Album van de Week: Spoon (12)

Spoon is een gekke band. Of op zijn minst een a-typische. Niet omdat ze gekke muziek maken. Integendeel. Ze werken op dit album dan wel met de vaste producer van de Flaming Lips, nergens zijn ze zo over the top psychedelisch als die band. Geen schminkpartijen, confetti-regens en gekleurde eenhoorns. Gewoon hele goede liedjes,  al albums vol ondertussen. Ook dat is natuurlijk niet uitzonderlijk. Het gekke aan de band uit Austin is namelijk dat ze al jaren hetzelfde doen, hetzelfde formaat zalen vullen, en toch telkens weer de opwinding van een mogelijke doorbraak rond een albumrelease voelbaar is.

Dat komt voornamelijk omdat de strak afgebakende popliedjes, eigenlijk helemaal niet zo strak afgebakend zijn. De basis van het geluid is simpel. Elk nummer van de band rond zanger Brit Daniel en drummer Jim Eno is gebouwd rond enkele staccato elementen die het ritme vormen. Dat kan van alles zijn: een mechanisch strakke drummer, een puntige riff, een piano die een heel nummer door hamert, kille claps. Seksloos en zonder enige swing, zou je denken. Maar doordat het zo ver doorgevoerd wordt, juist weer vol drive. Het gaat vervolgens vooral om wat ze met de ruimte tussen al die staccato noten doen. Kill the Moonlight (2001) viel bijvoorbeeld op om de leegte. Op Ga Ga Ga Ga Ga (2005) zat het hem juist in de galm die zich tussen het ritme in nestelde, op They Want My Soul(2014) zat het in de melodieën en harmonieën die in elke laag gevormd leken te worden. En altijd zo catchy dat je haast niet meer merkt dat er stiekem best veel experiment in verstopt zit. De achteloze coolheid van Daniel doet je dat nog eens extra vergeten. 

Op Hot Thoughts gaat Spoon verder op dezelfde weg. Tussen alle puntigheid vind je verstopt onder lagen shakers en belletjes (‘Hot Thoughts’), ingehouden gitaren die zich naar buiten willen scheuren (‘WhisperI'lllistentohearit’) of onverwachte en afgekapte piano-loopjes (‘Pink Up’). Het klinkt bekend, alsof na negen albums de Spoon-trucs wel bekend zijn. Niet helemaal. Veel meer dan eerder vormt elektronica het kloppend hart van de liedjes. Elke keer dat je denkt dat er iets open blijft, begint er wel iets te zoemen, duikt er een knetterende synth op, vervormen de drumcomputers of wordt er langzaam een galmend bedje neergelegd. De leegte wordt telkens weer opgevuld, leeggehaald en weer dichtgesmeerd tot het album afsluit met een lange dubbele saxofoonsolo die klinkt alsof hij ergens in een leegmetrostation is opgenomen, zo hard galmend dat niet meer duidelijk is wat nou galm is en wat niet.

Ondertussen zingt Daniel Britt als altijd grommend en soulvol bijtend over de demonen in zijn hoofd, ex-liefdes en onbegrip. Sommige dingen veranderen nooit, de sneer naar Trump in ‘Tear it Down’ maakt het verschil ook niet. Het belangrijkste is dat Spoon na negen albums zichzelf weer neer weet te zetten als de band die nog altijd veel te klein is voor hoe goed ze zijn. Misschien gaat dit album het verschil maken. Ze zetten zelf ook vol de schouders eronder. Een grote reclamecampagne, weer terug naar het oude label. Het volle geluid lijkt gemaakt voor net weer wat mooiere spots op festivals. Ze zijn dan wel de 45 gepasseerd, op SXSW speelden ze vorige week dwingender en gretiger dan 99% van de jonge bands die er stonden. Spoon is nog steeds Spoon, altijd in beweging en nog nog altijd klaar voor het grote werk. En zoals altijd kan dat met het nieuwste album maar zo gaan gebeuren.

Spoon speelt eind juni op Down The Rabbit Hole.

Makkelijk op de hoogte blijven van alle nieuwe muziek? Abonneer je op de 3voor12 #NIEUWEMUZIEK playlist op Spotify. Nog meer #nieuwemuziek vind je in ons dossier.

Spoon Discografie
1996: Telephono
1998: A Series of Sneaks
2001: Girls Can Tell
2002: Kill the Moonlight
2005: Gimme Fiction
2007: Ga Ga Ga Ga Ga
2010: Transference 
2014: They Want My Soul 
2017: Hot Thoughts