Op Hot Thoughts gaat Spoon verder op dezelfde weg. Tussen alle puntigheid vind je verstopt onder lagen shakers en belletjes (‘Hot Thoughts’), ingehouden gitaren die zich naar buiten willen scheuren (‘WhisperI'lllistentohearit’) of onverwachte en afgekapte piano-loopjes (‘Pink Up’). Het klinkt bekend, alsof na negen albums de Spoon-trucs wel bekend zijn. Niet helemaal. Veel meer dan eerder vormt elektronica het kloppend hart van de liedjes. Elke keer dat je denkt dat er iets open blijft, begint er wel iets te zoemen, duikt er een knetterende synth op, vervormen de drumcomputers of wordt er langzaam een galmend bedje neergelegd. De leegte wordt telkens weer opgevuld, leeggehaald en weer dichtgesmeerd tot het album afsluit met een lange dubbele saxofoonsolo die klinkt alsof hij ergens in een leegmetrostation is opgenomen, zo hard galmend dat niet meer duidelijk is wat nou galm is en wat niet.
Ondertussen zingt Daniel Britt als altijd grommend en soulvol bijtend over de demonen in zijn hoofd, ex-liefdes en onbegrip. Sommige dingen veranderen nooit, de sneer naar Trump in ‘Tear it Down’ maakt het verschil ook niet. Het belangrijkste is dat Spoon na negen albums zichzelf weer neer weet te zetten als de band die nog altijd veel te klein is voor hoe goed ze zijn. Misschien gaat dit album het verschil maken. Ze zetten zelf ook vol de schouders eronder. Een grote reclamecampagne, weer terug naar het oude label. Het volle geluid lijkt gemaakt voor net weer wat mooiere spots op festivals. Ze zijn dan wel de 45 gepasseerd, op SXSW speelden ze vorige week dwingender en gretiger dan 99% van de jonge bands die er stonden. Spoon is nog steeds Spoon, altijd in beweging en nog nog altijd klaar voor het grote werk. En zoals altijd kan dat met het nieuwste album maar zo gaan gebeuren.
Spoon speelt eind juni op Down The Rabbit Hole.
Makkelijk op de hoogte blijven van alle nieuwe muziek? Abonneer je op de 3voor12 #NIEUWEMUZIEK playlist op Spotify. Nog meer #nieuwemuziek vind je in ons dossier.