3voor12 was de afgelopen week aanwezig in Austin voor SXSW [zeg: South by South West], het allergrootste showcasefestival ter wereld. Hier in Austin, Texaxs worden nieuwe sterren geboren en maakt de muziekindustrie plannen voor het komende jaar. Dit is de plek waar boekers besluiten of een act een plek verdient op hun festival, en welke plek dan. Wij kijken welke acts je in 2017 echt gezien moet hebben.
In zes lange dagen zag 3voor12 letterlijk honderden muzikanten voorbij komen op SXSW, het grote showcasefestival in Austin, Texas. Dit zijn de 34 shows waar we je per se over willen vertellen, met nieuwe ontdekkingen en oude bekenden die een nieuwe fase ingaan.
SXSW
34. Gucci Mane
Gucci Mane is de uitvinder van de trap hiphop. Sinds 2005 timmert hij al aan de weg, maar terwijl het genre sinds 2010 een vlucht nam naar de top van de popcharts, was Gucci Mane zelf verwikkeld in een reeks incidenten met de wet. Zijn legendarische status als Trap God werd er alleen maar groter door. Afgelopen jaar kwam hij vrij en sindsdien is hij productiever dan ooit. Hij scoorde een gigantische hit met Rae Sremmurd in Black Beatles, bracht twee albums uit waarop hij werkte met onder andere Kanye West en Drake en maakte een EP met Future. Het kan eindelijk gaan gebeuren voor Gucci Mane, maar op het podium is duidelijk dat hij een paar jaar ervaring mist. Hij is voor een deel van het publiek meer een celebrity dan een artiest en ondanks dat hij 10 albums en 67 mixtapes op zijn naam heeft staan, houdt hij het na 18 minuten alweer voor gezien. Het publiek vindt het best. Zij hebben de legende op het podium zien staan. Meer was niet nodig.
©
Christiaan Walraven / 3voor12
33. Hoops
Op het eerste gezicht lijkt Hoops een indiepopband zoals er op SXSW honderden rondlopen. Vijf jongens in oude kleding, eentje op slippers, drie nemen om beurt de zang voor hun rekening. Nergens lijken ze ook maar een klein beetje zenuwachtig. Voor veel bands hier het perfecte recept om niet op te vallen tussen de rest, maar bij Hoops pakt het anders uit. Hun droompopliedjes met psychedelische invloeden raken precies de snaar die ze moeten raken. Het publiek wordt meegetrokken in de rust die de band uitstraalt zonder onverschillig te raken. In mei verschijnt hun debuutalbum.
32. Joey Purp
Dat zie je niet vaak: een rapper die te vroeg het podium op stormt. Vier hele minuten eerder dan aangekondigd is Joey Purp er al. Lachend van oor tot oor staat hij op het podium, een positieve energie die overslaat op het publiek en tegen het einde van de show wordt verruild voor meer rauwheid en agressie. Purp benadrukt tussen z'n songs dat hij met z'n muziek iets wil vertellen over zijn leven in Chicago, maar ook zonder die wetenschap valt er prima te genieten van z'n aanstekelijke tracks. In een rechtvaardige wereld is 'Girls @' gewoon een Hit!
31. Meatbodies
Garagerocklabel Burger Records had de afgelopen jaren een van de meest happening feestjes van SXSW, met lange rijen voor de deur, maar dit jaar loop je zo naar binnen. Is het genre over zijn hoogtepunt heen? Misschien wel, maar op iedere regel is een uitzondering, en dat is headliner Meatbodies. Met bandleden die meespeelden in Ty Segall, Mikal Cronin en Together Pangea weet je ongeveer in welke hoek je het moet zoeken. Catchy rockliedjes die uitnodigen tot bier drinken en meedeinen met het hoofd. Ze zijn een kwartier eerder dan gepland al klaar om te beginnen en die extra minuten nemen ze graag aan.
30. Diet Cig
Het feministische muziekblad She Shreds organiseert een middag vol rammelbandjes met vrouwelijke blikvangers. Het duo Diet Cig brengt met hun sterk aan de jaren ’90 refererende poppy punk de meeste energie met zich mee. Drummer Noah Bowman ramt lekker hard en zangeres/gitariste Alex Luciano stuitert over het podium. "Ik probeer punk te zijn, maar ik blijf schrikken iedere keer dat ik iets omstoot" zegt ze met haar brede grijns. Zelden was iemand tegelijk zo cool en zo schattig. Debuutalbum Swear I’m Good At This verschijnt over en paar weken.
29. Cherry Glazerr
"Shut the fuck up!" roept de gitarist/zangeres van Cherry Glazerr meermaals na 2 nummers tijdens het applaus. Het zal wel een gek soort humor zijn van deze Pippi Langkous gone bad, maar het maakt de band er niet sympathieker op. De harde noiserock tracks zitten echter goed in elkaar en worden fel en met urgentie gespeeld. Tussen de nummers door grappen de toetsenist en zangeres net even te veel en dat het vooral inside jokes lijken te zijn helpt niet bij het bereiken van hun publiek. Ach, de muziek is goed en daar gaat het om. Vrienden zullen we toch niet worden.
28. Jay Som
Je zou Melina Duterte voor het gemak de vrouwelijke Car Seat Headrest kunnen noemen: een singer-songwriter van begin twintig die in haar eentje thuis al een hele catalogus bij elkaar speelde en opnam, maar die zich nu naar buiten presenteert met een echt album en een echte band, Jay Som. Dat album gaat over volwassen worden en muzikaal wordt Jay Som dat ook langzaamaan. Het varieert tussen slordig en meeslepend laid back, met songs die uitmonden in verrassende grooves en solo's. De balans slaat absoluut door naar het laatste, zeker in het relaxte middagzonnetje. Super charmant. Alleen: hoe ga je hier ooit anders bij staan kijken dan passief met je armen over elkaar?
27. Lil Wayne
Wat een drama moet het zijn als artiest wanneer je je album 4 jaar moet uitstellen vanwege getouwtrek met je label. Het overkwam Lil Wayne met zijn Tha Carter V en zijn contract bij Cash Money Records. Al in 2013 was zijn album af, en meerdere singles werden uitgebracht, maar nog steeds heeft het album het licht niet gezien. Afgelopen jaar deed hij nog mee op het anti-platenmaatschappij anthem No Problem van Chance The Rapper, wat ook in zijn set vanavond in de grote openluchtvenue Stubb’s een belangrijke plek krijgt als afsluiter van een hyped up blok van zijn featurings op tracks van onder andere Drake, French Montana en Chris Brown. Mede dankzij deze issues trad de rapper uit New Orleans sinds 2013 niet meer op in Nederland, maar daar komt binnenkort verandering in op Appelsap. Afgaande op deze show heeft het Amsterdamse festival een fantastische headliner te pakken die zonder poespas weet te overtuigen, zoals ze dat in het Flevopark graag zien. Wayne komt rustig oplopen, pakt met zichtbaar enthousiasme en gigantisch charisma de 2200 man in een handomdraai in en loopt net zo rustig een uur later en 20 hits verder weer af. Met zijn aangekondigde pensioen op 35 jarige leeftijd (hij is nu 34) zou het zomaar eens een van de laatste keren kunnen zijn dat we hem live aan het werk kunnen zien en daar zullen fans geen spijt van hebben.
26. Be Charlotte
Zoals veel winners hier op SXSW draait ook de leukste Schotse band van het moment om een vrouw. Charlotte Brimner heeft nog muzikanten meegenomen naar Austin, maar aan haar energie en houding is duidelijk te merken dat Be Charlotte háár project is. Charlotte’s teksten zijn vilein en gaan over thema’s als mode en religie: zaken die een 20-jarig meisje uit Dundee blijkbaar bezighouden. Haar optreden is al even subtiel. Alhoewel er gitaar-rifs te horen zijn, vliegen de liedjes nooit echt uit de bocht. Dat zou je jammer kunnen vinden, maar voor een jonge Britse band is het eigenlijk best een verademing dat er eens niet constant naar power-akkoorden wordt gegrepen.
25. THEY.
Sinds het duo THEY. in 2015 op een track met ZHU en Skrillex verscheen, zingt hun naam rond op Amerikaanse muziekblogs. De vrienden uit L.A. brachten een doorlopende stroom singles uit, waarvan het door een gitaarsample gedreven ‘What You Want’ het onlangs zelfs tot de playlist van het Britse BBC Radio 1 schopte. Wie het zojuist gepresenteerde debuutalbum 'Nü Religion: Hyena' al geluisterd had, had kunnen vermoeden dat THEY. live uit een ander vaatje tapt. Dante en Drew zijn allebei gezegend met een stem die elke slow jam aankan, maar tijdens een 20 minutendurende set zien we ook een paar enthousiast ontvangen poptracks en jawel, een stage invasion. Feest!
24. A Boogie Wit Da Hoodie
New York hiphop is dood. Hoe vaak hebben we dat afgelopen jaren wel niet gehoord? Atlanta, LA, Miami en natuurlijk Chicago waren de grote steden en de stad van Biggie, Diddy, Nas en Jay Z deed even niet mee. Maar New York wordt langzaamaan weer op de kaart gezet. Er loopt veel talent uit de Big Apple rond deze SXSW en een van de hoogtepunten is A Boogie Wit Da Hoodie uit The Bronx. Hij gebruikt elementen uit de immens populaire Atlanta trap, maar blijft onmiskenbaar East Coast. Samen met 2 backup MC's overtuigt hij het publiek dat in het grote Stubb's staat te wachten op de headline show van headliner Lil Wayne. New York is back!
©
Atze de Vrieze / 3voor12
23. Sundara Karma
Je allereerste gig op SXSW en dan met jetlag en al op een terraspatio staan waar de eettafels haaks op het podium staan alsof het Oktoberfest is. Plus om het nog erger te maken, mag de complete band geen biertje in de USA omdat de alcoholleeftijd hier 21 is. Om er dan toch een tof optreden van maken, dat maakt het verschil tussen de zoveelste band en een band om rekening mee te houden. Sundara Karma uit Engeland maakt frisse indiepop, alsof je The 1975 kruist met Circa Waves. Niks ingewikkelds, maar steekt slim in elkaar en dit wordt ongetwijfeld de soundtrack van veel zonnige festivalmiddagen.
22. Lil Uzi Vert
Vorig jaar verscheen Lil Uzi Vert tijdens SXSW als onbekende rapper al op meerdere plekken op het podium, waaronder bij Steve Aoki en Metro Boomin, maar dit jaar is hij een grote naam geworden met drie grote hits op zijn naam, waaronder een van de allergrootste van het jaar, Bad and Boujee met Migos. De eerste helft van het optreden staat zijn microfoon niet aan, maar aangezien de dj geen instrumentale tracks draait en Uzi de zelfverzekerdheid van een wereldster heeft maakt het voor de sfeer in de zaal eigenlijk niet uit. Toch ziet het er gek uit, zeker wanneer hij opzichtig met zijn diamanten kettingen staat te pronken terwijl hij niets lijkt te doen. Gelukkig is na een kwartier het probleem verholpen en kan Lil Uzi Vert toch laten zien dat hij het echt kan. Dat hij bij het laatste nummer dat een paar dagen geleden verscheen, XO Tour Llife3, een paar dansers op het podium laat komen is dan van pure bonus.
21. Real Estate
Alhoewel Real Estate al vier keer op het affiche van SXSW stond, is er toch een beetje sprake van een nieuwe kennismaking. Voormalig leadgitarist Matt Mondanile legt zich vanaf nu alleen nog toe op Ducktales, die andere psychedelische gitaarband uit New Jersey. Met verse kracht Julian Lynch op gitaar stelt Real Estate het publiek voor aan nieuwe muziek: het vierde album In Mind gaat deze week nog uitkomen. De eerste drie nummers van de set in Austin maken duidelijk dat van een grote ommezwaai geen sprake is: ze maken nog altijd 24-karaats geslepen indiepop. Koffietentklassiekers ‘It’s Real’ en ‘Had To Hear’ blijken de publiekslievelingen van de set, die (voor SXSW-begrippen) met 40 minuten aan de lange kant is. Na een halfuur vraagt de band het op de man af: “Who’s ready for 10 more minutes of music?”. De uitbundige reactie van het publiek zegt genoeg: de wereld is nog lang niet klaar met Real Estate.
20. Jacob Banks
De Britse singer-songwriter Jacob Banks heeft in eerste instantie niet eens goede liedjes voor nodig voor een goede indruk: zijn imposante voorkomen en stem trekken voldoende aandacht. Zij die wachten op de traditionele rhythm & blues, waarmee Banks twee albums vulde, komen bedrogen uit. Voor zijn nieuwe materiaal surft Jacob Banks mee op de Britse neo-soul hype. Tijdens zijn optreden op SXSW blijkt dat hij zich vooral wil spiegelen aan Rag ’n Bone Man. Zijn landgenoot scoorde met ‘Human’ zo’n beetje overal ter wereld een hit, maar de Amerikaanse radiostations lieten het nummer vooralsnog links liggen. Misschien is dat goed nieuws voor Jacob Banks, die na vijfentwintig minuten op de proppen komt met single ‘Unholy War’. Met deze aanstekelijke afsluiter, dat wordt voortgestuwd door een piano en gedragen door een achtergrondkoortje, kan het hem misschien wél lukken om een overzeese hit te scoren.
19. Alex Lahey
Perfecte pop blijft onweerstaanbaar. En als je zo charmant bent als de Australische Alex Haley is het plaatje rond. Elk liedje blijft binnen de 3-4 minuten (liever wat korter), waarbij de paar beste niet onderdoen voor de hoogtepunten in het oeuvre van de Lemonheads. Alex – een iets minder slacky versie van Courtney Barnett – praat ze heerlijk ironisch aan elkaar en een song die 'Wes Anderson' heet scoort ook bonuspunten. Hoogtepunt is Pitchfork-hitje 'You Don’t Think You Like People Like Me', maar er zit genoeg goede up-tempo alternatieve pop in het vat om uit te kijken naar Alex' debuutalbum later dit jaar.
18. Tasha The Amazon
"Ik ben pas een half uurtje wakker, maar ik had me geen betere manier kunnen bedenken om de dag te beginnen!" Tasha The Amazon roept het met enthousiasme terwijl ze wodka voert aan de eerste rijen publiek van haar middag showcase. Al een aantal artiesten hebben gespeeld, maar men keek nog een beetje de kat uit de boom tot de rapper uit Toronto opkomt. In een show van slechts een kwartier zet ze het publiek met gemak naar haar hand. De beats zijn duister, minimalistisch en leunen zwaar op de bas. Haar delivery is rauw en strijdlustig. Wat zou je anders verwachten van een Amazone?
17. Jidenna
Bij veel artiesten is het irritant als ze te laat beginnen, maar als Jidenna een kwartier te laat het podium op stapt, is iedereen dat direct vergeten. Zijn uitstraling is die van een superster en het publiek gelooft dat daardoor ook meteen. De verhalen over zijn Nigeriaanse vader vallen enorm goed en ook wanneer hij benadrukt dat hij immigrant is kan hij op enorm applaus rekenen. Het helpt ook dat hij een band mee heeft die zonder te veel op de voorgrond te komen, indrukwekkend is en hem daardoor perfect ondersteund. En dan zou je nog bijna vergeten dat hij vijf goede hits op zijn naam heeft staan. Jidenna speelt pop hiphop op zijn best en ieder festival dat Drake wil boeken maar hem niet kan betalen heeft aan Jidenna een hele goede.
16. Death Valley Girls
De traditionele Burger Records-avond in Hotel Vegas krijgt een broeierige climax met Death Valley Girls, drie chicks en één kerel die zo uit een B-film van Russ Meyer weg gelopen lijken. Ze zijn bloedmooi van ver weg, een beetje verlopen als je dichterbij komt. En als je er helemaal dicht bovenop staat zie je dat de combi van die twee precies de charme is. Dit zijn meiden die voor geen kerel bang zijn, eerder waar mannen voor op de loop moeten. Muzikaal putten ze uit de garage en surf, en uit de typische Californische trashy stripclub rock N roll van weleer. Lekker hysterisch gespeeld ook en dus precies wat je wilt op dit tijdstip.
15. Marie Davidson
Naar spannende elektronische muziek is het altijd nogal zoeken op SXSW. Als zapfestival leent het zich er niet zo voor, en voor de meer Europese dance die het bij ons zo goed doet hebben ze niet zo'n gevoel. Typisch dat we uitgerekend in garagerock venue Hotel Vegas een dame uit Canada aantreffen die haar haat-liefde-verhouding met de dansvloer tot een van haar thema's heeft gemaakt. Marie Davidson heet ze. Ze hanteert de microfoon voor haar spoken word teksten, en ze waarschuwt: 'Just because I look nice, doesn't mean I don't know what's going on.' Dat weet ze inderdaad duidelijk wel, want haar set is grillig en spannend, en wel degelijk ook dansbaar.
14. Golden Dawn Arkestra
Iedereen die wel eens in Austin geweest is, kent de slogan van de stad: Keep Austin Weird. En iedereen die hier een dag rondloopt weet ook dat die slogan gehandhaafd wordt. De stad loopt over band de rafelige barretjes en vreemde types, en The Golden Dawn Arkestra is daar een schoolvoorbeeld van, en de frontman schijnt zelfs een soort nachtburgemeester te zijn hier. We tellen zestien, misschien wel zeventien man op het podium, inclusief dansers en blazers. The Golden Dawn Arkestra grijpt terug op befaamde psychedelische verkleedorkesten als Sun Ra Arkestra en Parliament/Funkadelic, met een aanstekelijke uitzinnigheid.
13. Sohn
Een paar jaar geleden speelde electronische singer-songwriter Sohn uit Engeland nog in kleine zalen op SXSW. Achterop het donkere podium zat hij van top tot teen gehuld in een mantel, alsof hij wilde zeggen: let niet op mij. Hoe anders is dat nu: vooraan het podium met wijdse armgebaren houdt Sohn uitgebreide verhalen tussen de liedjes door. En die mantel heeft plaatsgemaakt voor een zwarte gleufhoed. Met inmiddels twee albums materiaal is er genoeg te kiezen en te variëren in de setlist en de extra dikke beats arrangementen hier en daar zorgen ervoor dat het allemaal niet te zwaar te verteren wordt. Sohn staat als een huis.
12. Julie Byrne
In minimale bezetting, zichzelf begeleidend op gitaar en met een toetsenist die sfeervolle accenten legt, maakt Julie Byrne indruk. Ze is hier pas een uur: toen het vliegveld van New York ingesneeuwd raakte, besloot ze de auto te pakken en reed in 24 uur naar Austin. Dat noemen we inzet. Haar eerste nummer lijkt in eerste instantie een cover van 'Landslide', maar transformeert al snel naar een song die Joni Mitchell had kunnen schrijven en spelen. Best lastig om met dit soort breekbare folkpop een rumoerige zaal stil te krijgen. Dat lukt ook niet helemaal, maar wie oplet hoort een zangeres die haar fraaie, subtiele liedjes prachtig zingt en speelt, als een jonge Vashti Bunyan.
11. Jessie Reyez
Ibiza is niet alleen een party-eiland in de Middelandse zee, maar ook een hiphop-club in een kelder onder de grootste uitgaansstraat van Austin. Er staan op de eerste muziekavond van SXSW bijna 20 acts gepland, die in razend tempo korte sets afwerken. Toch gaat het niet snel genoeg, want de één-na-laatste act van de avond begint anderhalf uur later dan gepland. Er heerst nogal een opgefokt sfeertje als Jessie Reyez met gitaar de spotlights instapt. Een podium is er niet, de eerste drie rijen kunnen de Canadese singer-songwriter aanraken. Jessie speelt met deze intimiteit en pakt de hiphop-fans in de zaal definitief in met een ontwapenende cover van Schoolboy Q’s ‘That Part’. Haar Colombiaanse roots zijn voelbaar als ze zich in felle bewoordingen uitspreekt tegen seksisme in de muziekwereld. Mede dankzij haar puntige uitvoering van streaming-hit ‘Figures’ steekt de toekomstige popdiva met kop en schouders boven de rest van de line-up uit.
10. Robert Glasper
Pianist Robert Glasper draait al even mee, en ook hier op SXSW trad hij wel eens op (met Erykah Badu), maar op de een of andere manier stond ie nooit zo op onze radar. Maar de laatste jaren zien we op de popfestivals steeds vaker jazz-acts opduiken: Kamasi Washington bijvoorbeeld, of het Belgische Stuff., en straks op Best Kept Secret Yussef Kamaal. Robert Glasper past heel goed in dit rijtje, zeker in de samenstelling waarmee hij vanavond speelt, namelijk met toetsenist en beatboxer Taylor McFerrin (labelgenoot van Kamasi Washington) en toetsenist/saxofonist Terrace Martin, die zo'n beetje verantwoordelijk is voor alle muziek op Kendrick's To Pimp A Butterfly. En in die context moet je deze show ook zien: dit is geen jazz voor comfortabel rode wijn sippende blanke baby boomers, maar moderne experimentele muziek met de urgentie van de straat. De meeste van deze jongens komen uit de LA scene, en opvallend veel van hen hebben ouders in de jazz scenes van de jaren zeventig en tachtig. Ze zijn diep, diep geworteld in traditie, maar met de blik vooruit, zo blijkt uit de rauwe interpretatie van Miles Davis' Walkin' waarmee de set opent. Het is meteen lang en broeierig, en het zijn trompettist Christian Scott (beladen met protserige gouden juwelen) en drummer Marcus Gilmore die in eerste instantie de ogen naar zich toe trekken. Vooral Gilmore, die van alles tussen zijn noten door schuift en die de monden open krijgt van zijn collega's op het podium. Dan nemen Glasper en Martin de leiding, opvallend genoeg juist door dieper, meer 'space' te spelen. Waanzinnig hoog niveau hier vanavond.
9. The Lemon Twigs
Twee mogelijkheden: of over vijf jaar is The Lemon Twigs de beste indieband van de wereld, of de tieners zijn met knallende ruzie of zelfs koelbloedige broedermoord uit elkaar. Ga maar na: dit zijn intense en kleurrijke vogels, een tikkeltje weird en op het oog ook niet helemaal gezond. Oh, en nog broers ook. Explosiever wordt het niet. Ze ruilen halverwege de set ook nog eens de rol en frontman en drummer. Laten we vooral hopen dat het voor hen een gouden recept is. Ze switchen ook binnen nummers steeds, van ritme en muziekstijl, waarbij ze rijkelijk tappen uit de psychedelische sixties en de progrock seventies, fris gehouden door een punk-benadering. Dat voelt af en toe nog wat te random, maar leuk om naar te kijken is het zeker weten.
8. Future Islands
Waar veel beginnende acts in alle genres furore maken op SXSW, zijn het in de Amerikaanse indiehoek vaak juist de volwassen acts die echt weten te vlammen. Future Islands is het soort band waarvan de livereputatie de albums altijd al vooruit heeft gesneld. Natuurlijk wordt er uitgekeken naar het vijfde album The Far Field, dat over 3 weken verschijnt, maar met name zullen fans blij zijn dat de band na een jaar stilte weer het podium op zal klimmen. Dat sentiment leeft bij de band zelf ook. Zanger Samuel Herring geeft aan het optreden gemist te hebben en gaat er weer met volle energie in. Zoals we van hem gewend zijn met gekke dansjes, gepijnigde gezichtsuitdrukkingen en als hij echt lekker gaat een stel grunts tussen het zingen door. Aan het begin van de set is er echter direct een technisch probleem, waardoor Samuel er alleen voor staat. A capella begint hij aan ouwetje Heart Grows Old van het debuutalbum. Om de minuut gaan alle instumenten weer werken. Eerst bas, dan drums en als laatste de synthesizers. Het zorgt voor een kickstart van de show, waarna het publiek niet meer stopt met pogo-en en zelfs het normaal gesproken vrij starre industriepubliek een potje durft te crowdsurfen. Een lastig moment in de set zo naar je hand zetten lukt alleen met jaren podiumervaring. Future Islands is prachtig gerijpt.
7. Khalid
Ken je Khalid nog niet? Nou, de mensen hier wel hoor. Zijn debuutalbum American Teen is pas een week uit, maar alles wordt woordelijk meegezongen en liefhebbers zijn zelfs op de parkeergarage naast de venue geklommen om iets te kunnen zien. Wel begrijpelijk, want deze jonge gast heeft iets slims te pakken. Hij is namelijk een toegankelijke, knuffelbare variant op de notoir ingewikkelde Frank Ocean. Zijn liedjes gaan over volwassen worden in het Amerika van nu, inclusief alle technologie die daar bij komt kijken. Live klinkt het nog wat vlakjes, maar Khalid wordt gedragen door zijn fans. Als ie geduld heeft en langzaam beter wordt, zou ie wel eens heel erg populair kunnen worden.
6. Spoon
Op de eerste van in totaal drie avonden die de band (zelf afkomstig uit Austin) host en headlinet in The Main legt Spoon de lat direct hoog. Naast Britt Daniels karakteristieke rasp eist de onweerstaanbare groove van bassist Rob Pope inmiddels een hoofdrol op in het bandgeluid. Dat valt op in de twee nieuwe tracks waarmee Spoon opent ('Do I Have To Talk You Into It' en 'Hot Thoughts', beiden al te vinden op Spotify), maar des te meer als Daniel voor 'Inside Out' zijn gitaar weglegt en Pope zo het rijk alleen heeft. Spoon klinkt vanavond dwingender en gretiger dan 99% van de beginnende bands die we elders op het festival zagen. Dat belooft veel goeds voor Down The Rabbit Hole deze zomer!
5. Young M.A.
By far de meest populaire vrouwelijke rapper op SXSW is Young M.A. uit New York. Haar hit 'OOOUUU' werd al meer dan 300 miljoen keer gestreamd en zij is dan ook headliner op meerdere feesten. Als lesbienne hoeft ze in haar teksten niet veel anders voor te doen dan haar mannelijke collega’s en dat gebruikt ze door vaak met een knipoog nog een stapje respectlozer te werk te gaan in haar teksten en daarmee volledig one of the guys te worden. “I ride for my guys, that's the bro code / Baby gave me head; that's a low blow / Damn, she make me weak when she deep throat / I need a rich bitch, not a cheap ho” rapt ze in een van de meest memorabele stukken van haar grote hit. Daaruit zou je niet direct verwachten dat het gerapt zou worden door een vrouw. Maar ze brengt het met volle overtuiging en komt er opvallend genoeg nog sympathiek uit ook, zowel voor mannelijke als vrouwelijke fans.
4. Migos
Raindrop, drop top, smoking on cookie in the hot box! Er hoeft maar afgeteld te worden of de hele YouTube Coppertank scandeert heel 'Bad & Boujee' mee, inclusief alle 'skrt's en 'that way's'. Flesjes water vliegen in het rond, telefoons schieten omhoog. Vier jaar na zijn doorbraak heeft Migos hun echte giga hit te pakken, en hun karakteristieke sound klinkt deze week in Austin werkelijk overal, zij zijn de rappers waar iedereen naar kijkt. Stond je niet vier uur van tevoren in de rij voor deze show, dan was je kansloos. Op papier voelt die grimmige coke-rap niet als muziek voor een breed publiek, maar hier in de rij kwam je van alles tegen, van economie-studenten tot een professor neurologie. Maar zou het echt zin hebben zo in de rij te staan? In het verleden waren hun shows namelijk meestal waardeloos. Kan Migos daadwerkelijk oogsten? Ja, dat kunnen ze! Terwijl Takeoff nog steeds wat verdwaasd op het podium rondloopt, zijn de andere twee leden - Offset en met name Quavo - super scherp. Ze laten geen zin lopen, houden het tempo hoog, schieten van links naar rechts over het podium en knallen met hun vingers pistoolschoten op hun publiek af. Dat publiek is al net zo gretig: het kent elke skrt die in de tracks zit, met als hoogtepunten 'Fight Night', 'Hannah Montana' en natuurlijk 'Bad & Boujee'. De rap-kroon van SXSW 2017 is voor Migos.
3. Lizzo
Ah, daar hebben we een echte hit! Hij heet 'Good As Hell' en is van Lizzo, een 28-jarige zangeres en rapper uit Minneapolis (ja, vandaar dat Prince-intro). Zingen doet ze wel beter dan rappen, met een gigantische gospelstrot, maar dit liedje kan zo in de slipstream van Chance The Rapper de Nederlandse radio op. En dan is Lizzo ook nog eens een aanstekelijke podiumdiva, die haar grote omvang als kracht gebruikt. Lizzo is niet de slankste maar maakt daarvan haar kracht. Ze noemt zichzelf 'the fat feminist', laat zich flankeren door danseressen met een maatje extra. Haar songs zijn empowering voor mensen die net als zij buiten de boot vallen, haar is crew volledig vrouwelijk en de cover van Anohni's 'Drone Bomb Me' is veelzeggend. Maar de grootste winst van dit alles is dat ze dat dus doet met laagdrempelige, uitnodigende tunes.
2. S U R V I V E
Dankzij de populaire Netflix serie Stranger Things heeft Austin band S U R V I V E ineens een soort hype te pakken. Twee leden maakten namelijk de soundtrack, een perfecte stijloefening in klassieke elektronische horrormuziek. Dat type muziek maken ze ook met zijn vieren, maar dan minder schetsmatig, en dus beter. En ondanks dat er visueel niet zoveel aan is, groeit S U R V I V E uit tot een van de hoogtepunten van het festival. Geen laptop is er te zien op het podium, de vier staan stoïcijns over hun Korg en ARP Odyssey gebogen. De muziek die ze eruit toveren is subliem: traag en duister, maar tegelijk enorm melancholisch. Het is even na middernacht en het kan niet anders of iedereen die hier was kijkt toch even schichtig om zich heen op de fiets naar huis.
©
Christiaan Walraven / 3voor12
In 2013 stond Solange ook op SXSW en toen benoemden we haar al tot nummer 1 van het festival. Sindsdien speelde ze heel weinig liveshows. In Nederland zelfs slechts één veel te kleine show in Bitterzoet. Eén! Met haar laatste album A Seat At The Table bracht ze bovendien afgelopen jaar een van de beste albums van het jaar uit. De combinatie van die twee maakt de show van Solange deze week tot the hottest ticket in town. Bij Jimmy Fallon deed ze al het beginstuk van haar liveshow en zo strak, smaakvol en krachtig als die vijf minuten houdt ze de show het volledige uur vol, maar met genoeg ademruimte en contact met het publiek om niet statisch te worden. Zij bewijst daarmee tot de absolute wereldtop te behoren. Alle hoogtepunten van A Seat At The Table en de laatste EP True komen voorbij, aangevuld met het oudere 'T.O.N.Y.' Synchrone dansjes die nergens geforceerd aanvoelen, een flink arsenaal aan prachtige nummers en natuurlijk een waanzinnige stem. Alles leek er al op te wijzen, maar met dit album en deze show stapt ze definitief uit de schaduw van haar grote zus. Nu al de must see show van North Sea Jazz 2017.