Op haar tweede album Wanderland is Sue The Night aan het zwerven. Van pop naar alternative, van haar eigen droomwereld naar de harde realiteit in de ochtendkrant.
Wat zegt het over Sue The Night dat ze al haar muziek in eigen beheer uitbrengt en zich niet verbonden heeft aan de grote major label-machine? Het is een vraag die je niet zomaar over elke artiest te binnen schiet. Van de twaalf genomineerden voor de 3voor12 Award dit jaar zijn maar liefst drie releases in eigen beheer, plus nog een paar op hele kleine independent labeltjes. Maar toch, bij straatrapcollectief Wilde Westen en de ongrijpbare Sevdaliza ligt het wel voor de hand, Sue The Night is in veel opzichten een act die gemaakt is voor het radiocircus: poppy, toegankelijk en verzorgd. Opgeruimd ook, zowel in karakter als muzikaal. Wie Suus de Groot - de geestelijk moeder van het project - voor het eerst ontmoet, loopt tegen dezelfde grote glimlach aan die haar muziek je toewerpt.
Maar achter de opgeruimde eerste indruk schuilt een songwriter die zich stiekem helemaal niet in hokjes wil laten duwen. Fleetwood Mac, zeg je? Prima, maar ook Arcade Fire, roept ze terug! Oftewel: toegankelijke liedjes, met een onafhankelijke blik en niet opportunistisch geschreven voor de airplay. Sue The Night zit wat dat betreft in een interessant hoekje. Want waar vroeger de scheiding tussen de mainstream popradio en de alternatieve popmuziek helder was, loopt dat nu veel meer door elkaar. Alternatieve acts laten zich inspireren door gelikte 90s r&b, door disco, door 70s FM radio-hits. Aan welke kant van de streep zit Sue The Night nu eigenlijk?
Het antwoord op die vraag is eigenlijk eenvoudiger dan je zou denken: het maakt namelijk niet uit. Juist dat ongrijpbare, die voeten in twee werelden, maken Sue the Night namelijk een prikkelende pop-act. Haar liedjes weten de weg naar de radio overigens prima te vinden, ook zonder label. Haar doorbraak dankt Sue The Night aan 3FM, dat single ‘The Whale’ tot Megahit katapulteerde, waarna ze bij De Wereld Draait Door als huisband fungeerde. Haar nieuwe singles ‘The World Below’ en ‘Mind Dear’ zijn zelfs nog meer gedraaid op de radio. En terecht, want het zijn onweerstaanbare tunes, en dan vooral die laatste.
Ook hier geldt: zo luchtig als ze op het eerste gezicht klinken, zijn ze voor de goede verstaander niet. ‘Mind Dear’ gaat over een depressie, in nieuwe single ‘Morning Paper’ neemt Sue The Night zelfs bij een krantje en een kopje koffie even het leed van de hele wereld op haar schouders: ‘You wonder how it ever got this far / No way no way stopping the train.’ Specifieke dingen benoemt ze niet, dus het liedje kan zowel gaan over zelfmoordterroristen in Parijs als over pak hem beet grijpgrage woningcorporaties of twintigers met burn-outs. En waarschijnlijk gaat het daar allemaal tegelijk over. Want dat is de sfeer die hangt in Wanderland, die van een begin-dertiger in het digitale landschap. Voortdurend gebombardeerd door prikkels, zowel positief als negatief. ‘The Big Picture’ is een reminder om af en toe dingen eens in de juiste context te bekijken in plaats van steeds maar door te rennen. Stil te staan bij wat je hebt, zeg maar.
In de meeste songs doet Sue The Night dat overigens met een niet-stuk-te-krijgen positiviteit, en die past haar wel. Alleen op slotnummer ‘Pity Song’ verliest ze zich te veel in muzikaal medelijden, met een overdaad aan kitscherige strijkers. De luchtigheid in de rest van het album voelt uitnodigend en fris. En dan zwerf je graag mee in het hoofd van Suus de Groot, van de stap in haar eigen droomuniversum in het openingsnummer tot de harde realiteit in de ochtendkrant.
