De eerste aflevering van Vinyl begon flitsend maar ging gaandeweg volledig over de top: een radiomagnaat werd bruut om het leven gebracht en in de laatste scène stortte een gebouw in tijdens een show van de New York Dolls. En nee, dat was dus geen dream sequence. In de tweede aflevering gaat het tempo omlaag, om eens stevig aan de personages te bouwen. Daarbij zitten zeker goede momenten: de vrije seks en de slecht verhulde jaloezie van de jaren zeventig worden bijvoorbeeld goed neergezet, met flashbacks naar het begin van de relatie tussen Richie Finestra en Devon.
Helaas blijft hoofdpersoon Richie vooral een over-geacteerde maniakale platenbons. “I just wanna sit!”, schreeuwt hij eenmaal thuis dramatisch als zijn vrouw vraagt wat er aan de hand is. Zover is het nog niet: eerst ziet de kijker Richie helemaal los gaan bij een kung-fu-film in de bioscoop, waar hij de avond van de ingestorte concertzaal blijkbaar geëindigd is. Huh? In één moeite reist hij door naar kantoor reist en blaast, tot groot ongenoegen van zijn partners in American Century, de deal met Polygram af.
Met de coke nog in zijn neus is het even later tijd om de A&R-staf eens goed de waarheid te vertellen, maar niet voordat hij zijn shirtkeuze heeft voorgelegd aan collega Julie Silver. Pink Floyd of Black Sabbath? “Sabbath, daar gaat een sterker signaal van uit.” De boodschap is duidelijk: weg met Jethro Tull en andere hippiemuziek, het moet “nieuw, snel en opwindend” zijn. A&R-medewerkers krijgen elk twee weken om dé nieuwe band te vinden voor het label. Eén ervan wordt natuurlijk The Nasty Bits, van Kip Stevens (James Jagger). ‘Sandwich girl’ Jamie Vine mag van Richie achter ze aan, maar moet wel de sceptische Julie meenemen. “Wat heb je met het geld gedaan?”, vraagt die laatste aan Kip na bruut het nummer onderbroken te hebben. “Welk geld?” “Het geld dat je van je moeder hebt gekregen voor zangles.”
Recap Vinyl s01e02: flashbacks en familieperikelen
Yesterday Once More neemt gas terug
De kijkcijfers van de twee uur durende pilot van Vinyl vielen tegen, maar toch heeft betaalzender HBO al een tweede seizoen besteld. Het vertrouwen in de door Mick Jagger en Martin Scorsese bedachte serie over de muziekindustrie van de jaren zeventig is groot. Gaat Vinyl voor de lange baan? Gaan alle kijkers de afleveringen 'bingewatchen' zodra er wat meer online staan? Dan mag Vinyl wel met wat boeienders komen dan de relatie- en familieproblemen in de tweede aflevering. (LET OP: bevat spoilers)
The Nasty Bits moeten een cover van The Kinks instuderen om te spelen voor Richie. Na enig overleg: “Alright, fine.” Zijn dit dan de subversieve redders van de echte, pure rock-‘n-roll, die zich voor ze goed en wel begonnen zijn al schikken naar de wensen van een platenmaatschappij? “Ik dacht dat het best goed was”, mompelt de gitarist nog. In de serie bestaat de band uit jonge gasten, maar leuk om te weten is dat de muziek is ingespeeld door een band met o.a. Lee Ranaldo, Steve Shelley (Sonic Youth) en James McNew (Yo La Tengo).
De rest van de aflevering volgt, zoals gehint in de pilot, het begin van de relatie van Richie en Devon. Ze zijn in The Factory, waar de zanger van The Drums (die band ja, maar nu als acteur) heel erg zijn best doen om Lou Reed zo stoïcijns mogelijk neer te zetten, wat een scène oplevert die er nóg stijver uitziet dan de muzikale intermezzo’s in de eerste aflevering. De stem die je hoort is dan weer van Julian Casablancas. Richie en Devon ontmoeten elkaar via-via, wisselen een paar woorden en hebben seks op het toilet, daar komt het zo’n beetje op neer. Wel wordt de achtergrond van Devon duidelijker – ze blijkt een actrice die een stuk samen met Nico heeft gedaan en bevriend is met Andy Warhol. In de tegenwoordige tijd gaat het wat minder: na zich urenlang zorgen te hebben gemaakt om Richie die onder het puin lag, vergeet ze pardoes de kinderen in een pannenkoekenrestaurant. Naast haar in de auto zingt Kim Carpenter Yesterday Once More (ook de titel van de aflevering) – op de freakout van Richie in de bioscoop na de meest lachwekkende scène tot nu toe.
Na al het spektakel in de pilot neemt Vinyl nu flink gas terug: niet alleen het familieleven van Richie wordt uitgediept, maar ook dat van head of promotions Zak Yankovich. Dat laatste haalt de vaart er wel erg uit: waar is de beloofde opwinding van het New York van de jaren zeventig, dat het kruispunt was van nieuwe stromingen als punk en disco? In plaats daarvan krijgen we een inkijkje in de perikelen van de fletse familieman Zak, die van zijn veeleisende vrouw een peperdure bat mitsva voor zijn verwende dochter moet betalen – een scène die losjes gebaseerd is op ex-Columbia-baas Clive Davis, die 20.000 dollar uit de bedrijfskas stal om de bar mitsva van zijn zoon te financieren.
Zak durft zijn vrouw niet te vertellen dat de PolyGram-deal van de baan is en overweegt zelfs zelfmoord: hij start zijn auto in de garage en grijpt naar een flesje valium. Zo krijgt een personage dat in de eerste aflevering nauwelijks werd voorgesteld ineens een compleet subplot. Schrijver Terence Winter heeft daar ongetwijfeld een bedoeling mee: hij wil laten zien dat de platenindustrie voor een groot deel uit zakenmensen bestond voor wie muziek simpelweg goede business was. Niet zo rock-‘n-roll dus. Maar gelukkig hebben we de ontketende Richie.
We moeten Winter er maar op vertrouwen dat de andere verhaallijnen ook een hoger doel dienen. Dat geldt vooral voor de beslommeringen van Devon – tot nu toe bepaald niet de sterke vrouw die actrice Olivia Wilde beloofde, maar meer het type desperate housewife. Beetje jammer voor een serie anno 2016 - ook het sterkste vrouwelijke personage Jamie laat zich vooralsnog afbluffen. Heeft ze Richie, die eindelijk thuis is, eenmaal gekalmeerd en naar bed gekregen, is hij alweer de stad in. En waarvoor? Om een zak geld af te leveren bij Lester ‘Jimmy Little Jimmy’ Grimes een personage wiens verhaal in aflevering 1 wel uitverteld leek. Wordt hij dan degene die American Century gaat redden? En vermoedt die rechercheur Eric Voehel, die bij Richie thuis aanklopt om hem van de dood van radiomagnaat Frank Rogers op de hoogte te brengen, echt niks? We gaan het zien.