Stormzy in topvorm is grappig en grimmig
'Dit is wel een beetje een industrie-dingetje, hè?,' gromt Stormzy grijnzend. 'Dat gaan we nu veranderen. Turn up!' Aanvankelijk is de grote zaal van Simplon - hoewel ramvol - nog wat stijfjes voor de 22-jarige grime-rapper uit Zuid-Londen, die eerder al hoge ogen gooide op Appelsap en in de Melkweg. De eerste tien minuten is de bas onder de producties weggedraaid, om even te demonstreren hoe razendsnel hij kan rappen, hoe vlijmscherp z’n tong is en hoe verstaanbaar hij blijft. Hij is grappig en grimmig tegelijk, en rapt evengoed over de schaduwkant van de Londense wijk Croydon als over, jawel, Harry Potter. (TP)

Where do you know him from?
Als die ‘achtergronddanser’ bij Kanye West op de Brit Awards. Zijn beste track - 'Shut Up' - gaat precies daarover, met als hook dat je je muil moet houden.

En?
In tegendeel, we schreeuwden om meer. 

Het werd nog turn up, dus?
Jazeker. Na dat rondje machtsvertoon en een wat flauwe Kendrick Lamar-citaat wordt de hele zaal gek. En dat is knap met dit publiek. Hoe hij het doet? Waanzinnig goede songs, die belachelijk snelle flow en een bijna cocky zelfvertrouwen: 'Als je nooit van grime hebt gehoord? Zelfs als je mijn naam nog nooit hebt gehoord? Als je niet snapt wat rappen is? Ik wil dat je helemaal gek wordt.' Et voilà. Stormzy willen we op álle festivals terugzien.

Applescal heeft liefde voor de club
Na de set van Weval is Paradigm nog lekker warm, dus dat Applescal pas drie kwartier later dan gepland aan de zijne begint lijkt de mensen niet te deren. Producer Pascal Terstappen besloot met de komst van zijn laatste album For om te stoppen met live shows, en in plaats daarvan enkel nog DJ sets te draaien. Zijn verfijnde albums gedijen beter thuis op je koptelefoon dan in de club. Geen slechte keuze, blijkt vanavond, want een Applescal set is zonder meer een feestje. Terstappen trapt af met een funky track van Duitse producer Purple Disco Machine. Vanaf daar glijden we de gedurende de set heen en weer tussen disco, diepere techno en lichtvoetige house. (CvW)

Lekker gedanst?
Schuifelende voetjes, wijzende vingertjes, alles. Het onderscheid dat Applescal maakt tussen thuis en club zorgt voor een plezierige set, puur gefocust op de dansvloer.

Heeft 'ie dan helemaal niks van zichzelf gedraaid?
Tuurlijk wel, gloednieuw werk zelfs. Eerder op de dag releasete hij 'Leone Highway', de titeltrack van zijn aankomende EP. Die track krijgt vannacht uitgebreid de ruimte, en valt ontzettend goed. Hoogtepuntje.

Dus toch nieuwe clubmuziek van Applescal?
Jazeker. Vannacht blijkt wederom dat Applescal houdt van de club, dus hij zal er ongetwijfeld ook werk voor blijven maken. Maar goed ook, want de liefde is wederzijds.

Everyone wants VANT
Dikke rijen op Eurosonic zijn geen uitzondering, maar deze bij Mutua Fides is enorm. Goeiendag zeg, the hype is real met mensen tot bijna aan de Martinitoren. Het gevolg: ik mis de eerste drie nummers en daar baal ik stevig van. Want VANT, stelt niet teleur. Als er een moment gaat komen waarop iedereen zegt ‘dat was de terugkeer van de gitaar’, dan is het nu. De Britse viermansformatie  geeft het gewillige publiek geen moment rust en scheurt in een moordend tempo langs indie-, punk- en garage rock, maar met zuivere, meerstemmige zang en meezingbare refreintjes. VANT bestaat twee jaar en speelt retestrak. Het ene nummer is amper afgelopen, of er wordt al afgetikt in Ramones-stijl voor het volgende. De moddervette sound sluit naadloos aan op de  branie waarmee dit kwartet op het podium staat en waar NME vroeger graag specials aan wijdde van acht pagina’s. (BvD)

Dus het was goed?
JA!

Headliner-voor-festivals-goed?
JAAAAA!

Fuck dance, let’s rock?
FHEGEHW#4U3%@@#FEKSFDJAAAAAA!!!

Puntiger-dan-puntige tweeminutensurfpopnummers van The Parrots 
Drie jongens uit Madrid klinken alsof ze overdag alleen maar aan het strand liggen, luisterend naar al het moois dat garagerock te bieden heeft. The Parrots spelen puntiger-dan-puntige tweeminutensurfpopnummers, maar dan wel met van die gekweelde stemmetjes. Dat blijft verrassend genoeg ruim een half uur lang prima te pruimen, vooral ook omdat de afwisseling in tempo wordt gezocht en de bassist een fantastische schreeuwgil in zijn strot heeft. Hoge golven komen uit het constante geram op de bekkens en een gitaar die op een positieve manier verzuipt in de tremolo en reverb. (BvD)

Maar wat gebeurt daar halverwege de set met de gitaar?
Dat zat er wel aan te komen: door al dat gerag breekt een van de snaren. En bij deze jonge honden voel je het al aankomen: geen backup-gitaar aanwezig.

En nu?
Neemt de basgitarist de gitaar over, speelt maar door en de zanger, nu vrij met zijn handen, kan ook eens het publiek in duiken. De drummer belooft een solo, maar die blijft uit. Een en al chaos hier.

Maar heeft het ook hitpotentie?
Jawel, al moeten ze wel een professionaliseringsslag maken, want door alle consternatie is de vaart eruit en kiest een deel van de aanwezigen voor wat anders.

The Academic: huismerkpindakaaspop
Posterwaardig zijn ze, met losgeknoopt ruitjeshemd en strakke spijkerbroek. Veel idolate tienermeisjes lopen er echter niet rond op Eurosonic, dus mag het Ierse viertal hun muziek ten gehore brengen aan nieuwsgierige mannen met grotendeels dezelfde ruitjeshemden aan in Zaal Vrijdag. Alle moetjes van het genre worden afgestreept: catchy haakjes, simpele meezingteksten en gitaarriffs die je al eerder hebt gehoord. (CvW)

Dat klinkt hartstikke leuk!
Er is ook niet echt iets mis mee, het klopt allemaal. Er is alleen geen hout aan.

Hoezo dat nou weer?
Nou, de boys zelf staan er verveeld bij. En waar Two Door Cinema Club en The 1975 tenminste nog iets toe te voegen hebben aan de standaard niets-aan-de-hand-indie, houdt The Academic zich bij het basismodel. 

Is het echt zo’n ramp?
Dat nou ook weer niet. Het doet wat het moet doen, maar zeker niet meer. The Academic is de huismerkpindakaas van de indierock.

Otherkin: man, wat is dit leuk!
Gaan we weer: vier gastjes die flink wat naar de bekende gitaarbandjes hebben geluisterd. Uit Dublin dit keer. Nee, Otherkin brengt niets nieuws in Huize Maas, maar wat een energie. Ze zetten hoog in, komen op met een luchtalarm. De zang begint te dun, logisch voor een schriel mannetje van nog geen 1,70m, maar in de loop van het concert krijgt hij zowaar een soulvolle schreeuwstem. Man, wat is dit leuk. Helemaal omdat de band zichtbaar worstelt om alle opgekropte energie in goede banen te leiden. (RHH)

Hoe krijgen ze die energie er uiteindelijk uit dan?
Rammen. De zanger/gitarist stuitert onrustig rond: op de monitoren, voor de monitoren, in de zaal. Trapt zijn pedalen zo hard in dat de stekkers eruit vliegen. En zijn schreeuwt zijn longen uit zijn lijf.

En de rest van de band?
De andere gitarist rolt over de grond en moet tussendoor gehurkt bijkomen, zo veel geeft hij. De drummer is een beest en de bassist buigt telkens weer zijn voorste been en zet zijn andere gestrekt achter zich neer. Aanvalsstand.

Zijn er niet al best veel van die bandjes?
Absoluut. Maar als een band zo veel energie geeft en weet los te krijgen, dan is het elke keer tof. Zeker als de songs zo solide zijn als bij Otherkin. En kijk die pretbekken van ze!

Moedervlekken tellen bij Da Chick
Twee afgetrainde achtergrondzangers stappen, vlak voor Da Chick zelf haar entree maakt, het podium op. Korte retro voetbalbroekjes, wasbordjes. Al bootyshakend warmen ze de zaal alvast op. Het is meteen duidelijk. Het wordt een kitscherige disco show, met een zangeres die half rappend zing, en tussendoor misplaatst stoer het publiek probeert op te hitsen. Bijna alle nummers klinken als een remix, cover of tribute aan 'Rappers Delight', maar dan in een disco mix. Vanzelfsprekend komt er een Sylvester-cover langs. Haar beste liedje, 'Do Da Clap', klinkt live voor geen meter. Net te flauw dit allemaal. (RHH)

Maar die achtergrondzangers dan?
Die redden de show. Telkens als er ingestudeerde dansjes komen, is het ineens leuk. Je ziet ze hun lach wegslikken. Maar dat werkt aanstekelijker dan de muziek.

Maar die twee gasten zongen toch ook?
Ja, en dat doen ze eigenlijk beter dan Da Chick zelf. Die haalt haar noten niet, slikt de helft in, of overschreeuwt zichzelf. 

Nog even over die broekjes, hoe kort waren die?
Echt kort. Je kunt de moedervlekken in hun liezen tellen. 

LGHTNNG wint thuiswedstrijd in blessuretijd
Voor het Groningse synthpoptrio LGHTNNG (spreek uit: lightning) is Eurosonic een thuiswedstrijd, maar op een festival als dit is dat blijkbaar geen garantie voor publiek – je kunt door de Troubadour fietsen. De drie maken met gitaar, zang en synths friszoete synthpop die ergens tussen CHVRCHES (spreek uit churches) en Carly Rae Jepsen in zweeft. Zangeres Doortje Hiddema moet met dansjes op eng hoge plateauzolen in haar eentje de show maken, maar mede door problemen met geluid en de backingtrack wil het lange tijd niet echt lukken om de vaart erin te krijgen. Gelukkig zijn de laatste twee liedjes wél hartstikke raak: precies de hits die deze set nodig had. (FV)

Die gaan we dus op de radio horen? 
Dat lijkt een kwestie van tijd, want op plaat klinken veel meer LGHTNNG-liedjes dan alleen die laatste twee als potentiële hitjes.

Wat ging er nu mis dan? 
Buiten de technische mankementen eigenlijk niet zoveel. Een kleinere, donkerdere zaal had ook al veel gescheeld.

Die verdienen dus een herkansing? 
Zeker. Morgenmiddag staan ze tijdens Grunnsonic in de Barn. Tot dan!

Alice On The Roof, de vrouwelijke Oscar And The Wolf?
Zaal Vrijdag, voorheen De Muziekschool, is vroeg op de avond al ramvol voor het Belgische Alice On The Roof, een van de bandjes waar duidelijk al wat buzz omheen zoemt. Eén van de eerste bands die geboekt werd voor Eurosonic, als we de presentator moeten geloven. Al vroeg in de set speelt ze (want de hele band draait om de frontvrouw) 'Easy Come, Easy Go', het sterkste (en tot nu toe bekendste) nummer dat ze heeft. 'Door deze ben ik verliefd op haar geworden!,' schreeuwt iemand uit het publiek. Zelfs een meezingmomentje aan het eind van het nummer lukt Alice. Met dat gouden glitterjurkje en die soepele electropop doet ze nog het meest denken aan een vrouwelijke Oscar And The Wolf, hoewel vergelijkingen met London Grammer en Chvrches ook voor de hand liggen. Max Colombie had trouwens wel wat passender schoeisel uitgekozen. (SH)

Had ze eigenlijk nog bandleden?
Goeie! Ja, twee kale Belgen, een op altviool en toetsen en een op drums. Klinkt als een klok allemaal.

Goeie liedjes ook?
Ja, naast 'Easy Come, Easy Go' zaten er nog wel een paar sterke tussen, waaronder een pianoballade en een wat ruimtelijker synth-nummer. Maar..

Ah, de maar.
Helaas zaten er op het eind nog een paar erg eenvormige, inwisselbare electropoptunes. Drie kwartier is nog wat lang, maar dat komt vast goed.

Kenton Slash Demon: heupwiegen op het Deense achterneefje van Weval
Hè, dat werd eens tijd: een écht goeie live-danceact op Eurosonic. Kenton Slash Demon is de beste die we vooralsnog zagen dit weekend, een producersduo uit Kopenhagen met een flinke tafel vol controllers en audioapparatuur. De een ziet eruit alsof hijoverdag de accountant van Simplon is, de ander is wel aardig los in de heupen. (TP)

En het publiek? Fistpumpen slash heupwiegen?
Een te subtiele set om te fistpumpen, goddank. Heupwiegen geblazen dus, op de melodieuze, stemmige en eigenzinnige techno. Kenton Slash Demon heeft flinke oorwurmen op zak. Die brachten ze al uit via Future Classics, het label van Flume. DJ Koze en Michael Mayer zijn fan.

Klinkt als het Deense achterneefje van Weval, dus?
Jij begrijpt het! Wel met swingendere bassen en een nog wat breder sonisch spectrum.

Werkt dat wel in een kleine drie kwartier?
Nou, hmmm, nee.. . Ja, toch wel. Het klinkt vooral alsof ze net iets teveel materiaal in drie kwartier willen proppen; elke paar minuten een nieuwe song instarten en amper opbouwen naar een climax. Het laatste kwartier duiken de twee gelukkig de diepte in, met een duistere en dwingendere beat. Die zien we graag nog eens een wat langere set doen.

Het muzikale nichtje van Taylor Swift heet AURORA
Lijkbleek en schuchter glimlachend staat ze op het podium, de Noorse popzangeres Aurora. Haar filmische electropopsongs krijgen miljoenen plays op Spotify. Als ze zingt, verdwijnt ze compleet in een breekbare trance. Haar armen doen een stuiptrekkende choreografie, haar ogen zijn groot en glazig. Intussen word je het ene moment omvergeblazen door keiharde synths en opzwepende trommels, het volgende wordt alles weer weggenomen tot alleen haar kleine, vlinderende stem overblijft. Ontzettend theatraal, maar Aurora's excentriciteit is duidelijk oprecht en daardoor blijft het sympathiek. (CvW)

Word je niet een beetje misselijk van al dat drama?
Bowie's 'Life On Mars?' in uitgeklede pianoversie voelt wel een beetje alsof Aurora ons met alle kracht een brok in de keel probeert te duwen. Maar als bombastische pop het nieuwe zwart is, is het op z'n minst fijn dat het door charmante freaks als Aurora wordt gemaakt.

Ik heb het dus gemist. Waar zien we Aurora in de toekomst?
Het zou ons niet verbazen als ze binnenkort het voorprogramma van Taylor Swift verzorgt. Op muzikaal gebied hadden het nichtjes kunnen zijn – leg Aurora's 'Running With The Wolves' en Swifts 'Out Of The Woods' maar eens naast elkaar. En die oorlogsdrums zijn natuurlijk gemaakt voor volle stadions.

Getver, Taylor Swift is stom.
Haters gonna hate.

Fantastische stem, mooie nummers, innemende man: Alex Vargas
Het geheim van wereldburger Alex Vargas (Deens/Engelse moeder en Uruguayaanse vader) verklapt hij in een afgeladen Minerva al vanaf de eerste minuut: een ingetogen begin met licht gitaargetokkel en een stem die van de broer van Jeff Buckley had kunnen zijn, eindigt in een orgastische schouwspel waarbij laag op laag wordt gestapeld met verzengende synthesizers en Radioheadesque beats. 'Fascinerend' is een regelrechte understatement; Vargas is gezegend met een stem van rubber die hij kan uitrekken en laten kaatsen tegen de muren van de kunstacademie. Loepzuiver, doorleefd en met de soul van een gevierde R&B-zanger. Dat de arrangementen dan ook nog eens knap in elkaar zitten met catchy melodieën is de spreekwoordelijke kers op een zeer. Mooie. Taart. (BvD)

Dat klinkt goed! Wat was het hoogtepunt?
Een nummer van een EP die nog uit moet komen. De beat is gebaseerd op het geklop van een hart, maar wordt geleidelijk aan een four-to-the-floor met wederom waanzinnig gitaarspel en zang van Vargas en zijn kompaan.

Zeker zo'n stille jongen tussen de nummers door?
In het begin nog wel, maar tegen het einde aan komt de Deen los en heeft hij de lachers op zijn hand: 'Kom naar mijn show in Paradiso Noord, hoe ver is dat van hier? Niet zo ver? Nee, natuurlijk, het is Nederland. Dat mag ik als Deen ook wel zeggen.'

Gaan we Vargas nog veel vaker zien en horen?
Driewerf ja.

Cultcrooner Better Person gaat op in rook
Twee gepoetste schoenpunten. Dat is het enige dat je ziet van Adam Byczkowski. Hij komt uit Polen, maar woont al een tijd in Berlijn en noemt zichzelf Better Person. Als de rook om zijn hoofd is verdwenen, zien we een apathisch kijkende slungel in een lange regenjas die zijn linker arm laat rusten op zijn microfoonstandaard. Een band heeft hij niet; geholpen door een backing tape is hij een solo Bryan Ferry op zijn zwoelst. Vergis je niet, zijn eerste single 'Sentiment' is echt een prachtige zwijmelballade. Echt zo een om zachtjes met jezelf op te schuifelen. Na zijn laatste nummer loopt Byczkowski regelrecht de zaal uit, de trap van het Newscafe op, de nacht in. (AdV)

Is-ie een beetje gestoord, of is het gewoon een act?
Dat laatste. Althans, daar lijkt het op. Het oogt enorm bedacht, maar omdat die muziek van hem ook zo over de top glad is, past het wel weer. 

Hoe heet die andere gast ook alweer die iets als dit deed op Incubate en Motel Mozaïque? Jean Pierre Savat?
Sean Nicolas Savage, die jongen met die hoge sokken en felrode lippenstift. Daar lijkt dit inderdaad wel op. 

Zou-ie ervan kunnen leven?
Vast niet. Maar ergens hoop je wel dat-ie nacht na nacht door Berlijn scharrelt.

Elias roept revolutie uit
Een blonde Zweedse jongen in oversized witte outfit, geflankeerd door twee dijken van donker geklede achtergrondzangeressen en in de rug gedekt door een driekoppige band. Elias maakt groots opgezette, theatrale R&B die klinkt als Sam Smith (die pathetische vocalen) met een vleugje James Blake (die elektronica). Dat klinkt als een hitgevoelige combinatie en de enorme rij voor de deur van het Grand Theatre verraadt dat de Zweed inderdaad flink aan het buzzen is. Afsluiter 'Revolution' bevestigt die reputatie: als dat geen hit wordt... (FV)

Maar is het ook goed? 
De act voelt heel erg 'af': strakke uitvoering, goeie aankleding, vocaal zeer stabiel. Weinig op af te dingen.

Een gegarandeerde hit dus? 
Deze sound lijkt het helemaal te gaan worden in 2016, want dit soort pathethische R&B komen we nog veel vaker tegen op Eurosonic. Elias heeft bovendien een paar sterke songs die we zeker vaker gaan horen dit jaar.

Maar moeten we daar blij mee zijn?
Van deze 'revolutie' worden we nog niet echt vrolijk. Niets mis met een man die zijn gevoelens laat zien natuurlijk, leve de emancipatie enzo, maar come on, iéts meer testosteron mag wel, toch?

Bescheiden C Duncan overtuigt Minerva
C Duncan werd afgelopen jaar met zijn debuutalbum Architect genomineerd voor een Mercury Prize. Dan ben je dus niet zomaar de eerste de beste geschiedenisleraar uit Glasgow, maar zo ziet Christopher Duncan er wel uit. Gelukkig klinkt hij niet zo: zijn folky dreampopliedjes zijn melodisch gelaagd, en hebben live iets van Mercury Rev, maar ook van Fleet Foxes on acid. Het publiek in Minerva wordt er in ieder geval rete-enthousiast van, en terecht. Zo bescheiden als Duncan blijft, zo oprecht en overtuigend is zijn set. (FV)

Heeft 'ie ook een hit? 
Jazeker, en die heet 'For'. Dat speelse fluitje, die zanglijntjes die door elkaar heen bewegen, die accentwisselingen, die subtiele winterse feel. Het klinkt als een zeldzaam goed kerstliedje, maar het is gewoon een zeldzaam goed liedje.

En verder?
Afsluiter 'Garden' is een stuk harder, maar ook al zo'n kunstwerkje van een liedje. Die claps! Dat orgeltje!

Dus op welk festival gaan we dit terugzien? 
Dit zou zeker niet misstaan op de kleinere podia van Best Kept Secret, maar die psychedelische indievibe past natuurlijk ook perfect op Down The Rabbit Hole. 

Vuurwerk toont ambitie met zwoele dance R&B 
Het Belgische Vuurwerk heeft goed opgelet wat er vorig jaar gebeurde op Eurosonic. Landgenoten speelden de Vera plat en begonnen zo een zegetocht langs de Nederlandse festivals die eindigde in een uitverkochte HMH. Goed voorbeeld, doet goed volgen en dus tapt Vuurwerk tapt uit hetzelfde vaatje. Onverstaanbaar hijgerige pop met wat r'n'b-, en flink wat, dance-invloeden. Met een iets grotere rol voor de uitstekende drummer. Dat wel. (RHH)

Zien deze jongens er net zo extravagant uit als Oscar van de Wolf?
Nee, nul glitters hier in huise Maas. Ze proberen iets van gelikt te zijn met verschillende witte overhemden, maar dat pakt vooral heel correct uit. Om niet saai te zeggen. 

En de liedjes?
Die zijn lang niet zo spannend als die van Oscar and the Wolf. Dat komt vooral door de willekeur. De dance-elementen worden er bij de haren bijgetrokken. Het is te vaak los zand om een liedje te noemen en echt grooves ontstaan er ook niet. 

Blijft dat de hele show?
Bij de afsluiter wordt het toch best broeierig en spannend. Vooral omdat er opeens een echt liedje klinkt. Het is dan ook geen eigen liedje, maar een cover van Balthazars 'Bunker'. En eigenlijk is het origineel een stuk leuker.

Hard rockend Black Honey is het wachten waard
Alom rijen deze donderdagavond, maar een van de langste staat voor de Spieghel waar Black Honey op punt van beginnen staat. Kom je eindelijk binnen, word je weer tegengehouden bij de gang die het cafégedeelte met de zaal verbindt. Maar eenmaal écht in de zaal blijkt het inderdaad heul goed. De band uit Brighton speelt het soort noisy garagerock waar deze stad patent op lijkt te hebben, met een geweldig coole frontvrouw die de longen uit haar lijf schreeuwt (en die ook nog eens Izzy Bee heet). Een hoop goede liedjes bovendien, zoals het slepende 'Mothership' en de catchy single 'Corrine'. Bij dat nummer (als een na laatste gespeeld) krijgt Izzy de Spieghel volop aan het rocken. (SH)

Tof. Alleen jammer dat er bijna niemand bij kon zijn in zo’n kleine zaal?
Tja. Maar dit is wel het soort band dat je tijdens Eurosonic in zo’n laag, krap rockhol als de Spieghel wil zien. Ook al moet je even wachten voor je erbij kunt.

Ho, op welk gedeelte van het concert is deze recensie dan gebaseerd?
Het laatste halfuur. Eerste kwartier helaas gemist. Sorry.

Jammer. Zou daar nog wat gebeurd zijn?
Volgens de setlist werd grootste hit 'Madonna' al vroeg gespeeld, check dat nummer vooral voor een indruk.

Ererondje van Oscar And The Wolf
De Belgische electropopsensatie Oscar And The Wolf heeft veel te danken aan Eurosonic en vice versa: de Belgen stonden er in 2013 al en gooiden vorig jaar hoge ogen met de nummers van Entity. Die plaat werd zo goed ontvangen dat de band er nu al bijna twee jaar op teert. Dat de Belgen hier in 2016 weer in de relatief grote Damsterstage staan, mag dan ook een eerbetoon heten. Wat klinken nummers als 'Princes', 'Undress' en natuurlijk 'You’re Mine' tegenwoordig strak. Dat laatste nummer kreeg eerder al een opzwepende live-versie met meer elektronica, maar ook de andere nummers hebben inmiddels een soortgelijke transformatie ondergaan. Waar er in het verleden nog wat stroperige ballades op de setlist stonden, is dat nu verleden tijd. (SH)

Het is toch een ontdekfestival? Wat valt er nog te ontdekken aan deze band?
Hier in de tent is maar weinig industrievolk, en des te meer bezoekers voor wie er misschien nog van alles te ontdekken is.

Beetje druk wel dus?
En of. Er staat al een gigantische rij, maar aangezien deze tent zo lek als een mandje is piepen er ook vanaf de zijkant allerlei bezoekers naar binnen.

Gouden jasje, alles?
Nee, vanavond niet! Eerder een soort bontmantel.     

Langzaam smelten bij Weval
In Paradigm, een voormalige graansilo omgebouwd tot club, voelt Weval zich helemaal thuis. Het Amsterdamse duo heeft met verfijnde, gloeiende techno al ongeveer iedere festivalnacht veroverd, en nu is Groningen aan de beurt. De succesformule is inmiddels geperfectioneerd en wordt hier ook moeiteloos toegepast: we starten diep en langzaam, en bewegen vloeiend langs pieken en dalen in energie. Scherpe randen of platte drops zitten er niet aan de set, en dat is ook niet de bedoeling. Weval wil ons langzaam laten smelten. (CvW)

Paradigm? Dat is toch onwijs ver weg?
Ach nee man. Tien minuten is voor Groningse begrippen misschien het einde van de wereld, maar objectief gezien is het natuurlijk een kippenstukkie. Je moet alleen wel door het niemandsland tussen bouwmarkten, en het is er vijf graden kouder dan in de binnenstad.

Waren er wel mensen dan?
Jazeker, het staat stampvol. Voor het eerst op dit per definitie Internationale festival hebben we het gevoel ons tussen louter Groningers te bevinden. Jonge mensen staan met een grote grijs op het gezicht te dansen, men biedt elkaar regelmatig een slokje water aan, je weet wel hoe dat gaat.

Volgende keer maar op de fiets stappen dus?
Gewoon doen. Zeker als de Amsterdamse koningen van de nacht nog eens naar het hoge noorden komen.

Pumarosa verkiest het theatrale boven de groove
Zelf noemen ze het 'industrial spiritual', maar wat het Londense Pumarosa maakt, schuurt eerder tegen new wave aan met een voorliefde voor het theatrale. Vrolijk kijken mag niet, of het moet tussen de nummers zijn als de enigmatische frontvrouw Isabel Munoz-Newsome het publiek bedankt, maar daarna gelijk een pose aanneemt. Haar stem klinkt als Karin Dreijer Andersson van The Knife, een act waar deze formatie de nodige inspiratie vandaan haalt. Een subtiele electrolaag wordt toegepast door de knoppendraaier. Alles komt tegen het eind van de grond als de groove wat centraler begint te staan. Afsluiter 'Priestess' heeft zelfs bijna funky drums. Eindelijk écht los, beetje laat. (BvD)

Wat krijg je als de presentator de band aankondigt met de vraag om het geluid te maken van 'de stilste storm ooit'?
Het flauwste ontvangstapplaus dat een band ooit op Eurosonic kreeg.

Hoe noem je zo'n stok met een pluizenbol erop?
Een paukenstok die in het geval van zangeres Munoz-Newsome wordt gebruikt om haar gitaar mee te slaan en strijken.

Wat deed die kale kerel vooraan nou de hele tijd?
De grootste doodzonde: in je eentje klappen voor het nummer. Dat nog niet af is.

Alle Farben viert het met kleurrijke confettikanonnen
Deze olijke Duitser scoorde afgelopen jaar een hitje met 'She Moves', in samenwerking met singer-songwriter Graham Candy. Vandaag staat hij in het Grand Theatre aangekondigd met een heus 'Live Circus', dus dat belooft wat. In werkelijkheid zien we twee dansers in wisselende lichtgevende pakjes, een trompettist bij hitje 'Get High' en - jawel, daar is 'ie dan toch - Graham Candy als live vocalist bij 'Sometimes', 'She Moves' en Alle Farben's EDM-versie van Reamonns's 00's-hitje 'Supergirl'. Weinig circus dus, en maar twee echte live-elementen. Toch heeft het publiek het duidelijk naar zijn zin, want luid gejoel stijgt op uit de zaal bij elke nieuwe outfit van een van de dansers. (FV)

Oké, maar hoe zat het met de confettikanonnencount? 
Zelfs die blijft steken op twee (2!). Ook zien we geen enkele champagneshower, laat staan vuurwerk. Wel tellen we een aantal meeklapmomenten en 'woohoo's.

Ja ja, maar hoe was het muzikaal gezien dan? 
Alle Farben draait een eentonige elektrohouseset, met als enige echte drop die hit: 'She Moves' - maar dan in de EDM-remix.

Waren er dan écht geen hoogtepunten? 
Ach ja, we pakken bij 'Supergirl' in ieder geval de eerste Eurosonic-sitdown van dit jaar mee. 

Mura Masa’s moment komt steeds dichterbij
Vorig jaar al was de Engelse producer Mura Masa het snoepje van de firma Mojo, dat hem neerzette op Pitch, Lowlands en Catch. En toch is het wachten op de echte doorbraak. Gek is dat, de hit ligt al klaar: 'Firefly', een kneitergoede R&B-dance cross-over die AlunaGeorge doet verbleken. Mura Masa speelt hem hier als laatste en dat zorgt voor een volop heupdraaiende Simplon. En toch is dit niet de overtuigende showcase die je zou hopen. Er zitten meer sterke popsongs tussen, maar ook wat gedateerde instrumentals in de Hudson Mohawke hoek, overdreven hard blazend. (AdV)

Is die zangeres die hij bij zich heeft dezelfde als op de single?
Nee, dat is Nao, die is hier morgen. Ook een groot talent. Zou het net zo’n succescombi blijken te zijn als Disclosure ft Sam Smith?

En wat doet die Mura Masa zelf?
Druk in de weer met samples, een laptop en elektronische percussie. Tamelijk bezig dus, maar meer nog valt op dat het jonge gastje over charisma beschikt.

Hij is pas negentien toch? Gewoon rustig aan doen?
Dat is misschien wel het verstandigst. Deze jongen heeft overduidelijk talent. Hij moet zoeken naar zijn momentum.

Lost Frequencies onwennig met zijn wereldhit
Belg Felix de Laet leerden we bij de 3voor12 talkshow kennen als een bedeesde jongen die plots in een weird circus belandde. Amper twintig jaar oud knutselde hij een dance remake van een Amerikaanse country-feelgoodsong in elkaar, die door het label van Armin van Buuren tot wereldhit gekatapulteerd werd. Ga maar snel leren dj’en jongen, want over vier maanden sta je op Coachella. Het is aandoenlijk om te zien hoe die doodnormale jongen hier staat tussen zijn grote led-schermen. Af en toe drukt hij zijn bril terug van het puntje van zijn neus, waarna hij zijn hand ver boven zijn kruin heft om extase uit te beelden. Hij moet zich af en toe in een bizarre droom wanen. (AdV) 

Wat, Armin van Buuren-trance op Eurosonic?
Er zit inderdaad een Armin van Buuren-track in de set (die met Sharon van Adel), maar verder draait Lost Frequencies rustig in vijf minuten van Haddaway naar Calvin Harris naar credible Kompakt-platen van Kolsch en Oxia. 

In vijf minuten? Maar die diepe Kompakt-producties zijn toch niet gemaakt om maar een minuutje van te draaien?
Zeker niet. Je doet ze zo niet echt recht. Behalve dan dat het tof is om te zien dat mensen daar net zo hard los op gaan als op Eiffel 65’s 'Blue'. Dit voelt als een ontluikende elektronische smaak. 

De hit als laatste?
Natuurlijk. 'Are you with me?' vraagt hij, en de ultieme kledingzaakhousetrack van 2015 rolt als een warme fleece deken over Huize Maas.