Dua Lipa, een complete tienermeisjesdroom
De Brits-Albanische zangeres Dua Lipa is een betoverende verschijning, in een expres te grote trui met glitterende tiara op het hoofd. Er staan slechts twee nummers op haar Spotifypagina, maar vanavond staat ze al met een opvallend complete pop-act in de Vera. Ze opent haar set met de minste van de twee: 'New Love' is een aardige elektro-R&B song, maar behoorlijk middle of the road. Gelukkig neigt de rest van de nummers meer naar die tweede release, die ook vanavond uitstekend uit de verf komt. 'Be The One' heeft een gitaarlijn die sprankelt als prikwijn en aanstekelijk gesyncopeerde vingerknipjes. Een liefdesanthem om je armen zorgeloos bij in de lucht te gooien. (CvW)

Kan ze ook een beetje zingen?
Behoorlijk! Haar stem is warm en soulvol, niet bijzonder karakteristiek, maar ze beheerst 'm uitstekend. Met die jaren negentig R&B-uithalen komt ze makkelijk weg.

Looks, check. Liedjes, check. Stem, check. Heeft ze ook star power?
Zeker. Ze flaneert over het podium op haar hoge laarzen, en danst met precies de juiste balans tussen sex appeal en desinteresse. En die cover van Jamie xx' 'I Know There's Gonna Be Good Times' is behalve goed voor de indie cred ook nog eens oprecht leuk.

Een popster in wording dus?
Laat dat 'in wording' maar weg. Dua Lipa is als popster al helemaal af.

Honne mag je op hun blauwe ogen geloven
Als Engelse popjongen kan het anno 2016 geen kwaad als je wat gevoel voor soul hebt, ook als je zo blank bent als 007 en zo blue-eyed als Mick Hucknall. Dat hebben ook James en Andy, twee slungelige gasten die een verdomd goed gevoel voor hits hebben. Hun eerste singletje 'Warm On A Cold Night' bijvoorbeeld, of de recente 3FM Megahit 'Gone Are The Days'. Het zijn lichtvoetige popsongs, met knipogen naar de seventies, maar toch echt van nu. Honne ontleent zijn naam aan het Japanse woord voor 'ware gevoelens', en hoewel die in de liedjes absoluut vertolkt worden, zou je tussen de twee hoofdrolspelers wel wat meer chemie willen zien. Zo gewoontjes als het oogt, zo fonkelt het muzikaal, mede dankzij de sterke ritmesectie. (AdV) 

Hoe zit het nou met die James Blake-vergelijkingen? 
Honne zal vast gek worden van die naam, maar ze gebruiken toevallig zijn twee trademark synths. Vooral in de slotballad hoor je die ene – de Prophet 08 – wel heel duidelijk. 

Verder lijkt het er helemaal niet op toch?
Nee, absoluut niet zelfs. Denk eerder aan Jungle met gevoel voor hits. En met het licht aan.

Dus hier zit iedereen straks achteraan?
Zeker weten, eerste festivalbevestiging in 3… 2… 1…

White is precies wat deze openingsavond nodig heeft
Eurosonic is aan het eind van deze eerste avond wel toe aan een feestje, en het vijftal White uit Glasgow komt precies dat brengen. Een beetje zoals stadgenoot Franz Ferdinand dat tien jaar geleden deed, en dat is niet negatief bedoeld. Als je het zo opzwepend brengt als White in uitstekende nummers als 'Blood' en nieuwe single 'Living Fiction', dan hoeft het ook niet per se heel vernieuwend te zijn. Bovendien klinkt White nergens als een pastiche, ook al hoor je de invloeden duidelijk. Bands als Hot Chip en LCD Soundsystem hoor je terug, een wat rustiger nummer doet – het zal aan deze dagen liggen – zowaar een beetje aan Bowie denken. Bij de snelle afsluiter 'Future Pleasures' heeft de band heel Huis de Beurs aan het dansen. (SH)

Zo’n band heeft een killer frontman nodig, hebben ze die?
Jazeker: Leo Condie, gestoken in glitterjasje, zingt alles precies nét over de top. Heerlijk.

En de rest van de band? Muzikaal gezien dan?
Hadden we het al over die fantastische drummer gehad? Op een piepklein drumkitje gaat ze he-le-maal los, de ene groove nog strakker dan de ander.

Conclusie?
Tijd voor - alweer - een postpunkrevivalrevival. 

Johanan: Arcade Fire in Lederhosen
Deze Zweed is tot nu toe vooral bekend van zijn nummer 'Go On (Let It Go)', een aanstekelijk liedje dat van een kale akoestische gitaar uiteindelijk uitmondt in een bombastische electropopsong, met het padi-op-op-let-it-goooooo als uitstekende hook. Om schimmige redenen opent Johanan vanavond met het nummer, in een Grand Theatre waar je een kanon kunt afschieten. Jammer genoeg hebben we dan ook meteen het beste gehad. Wat we daarna krijgen varieert van slechte Arcade Fire-kopiën tot soul tot (bijna) rap. Dit alles gebracht door een begenadigd zanger, maar wel een in lederhosen, kniekousen in de kleuren van de Zweedse vlag, bretels en een psychedelisch sixties-shirt. (SH)

Klinkt best leuk eigenlijk.
Ja, maar zo’n allegaartje is het muzikaal dus ook. Zoals een groot Nederlands filosoof zei: ‘Hou het klein. Hou het dicht bij jezelf.’

Volgens mij komt daarna: ‘Maak het groot! Laat het zien!’
Ja, maar als je dan op zo’n moment meteen weer door een vocoder begint te schreeuwen, overdrijf je het een beetje.

Geen liedjes dus? 
Nope. Nou ja, één dan. Maar daar kwam je waarschijnlijk te laat voor binnen. 

HVOB laat Vera voorzichtig dansen
Toen Oostenrijk vorig jaar focusland was op Eurosonic, was er nauwelijks iets fatsoenlijks uit het land te vinden; dit jaar is er alvast HVOB, een elektronisch trio met live drummer. Net als Elektro Guzzi, ook uit Wenen, al is die band nog net wat ‘traditioneler': zij maken house met gitaar, bas en drums. HVOB doet dat met twee leden achter een grote tafel met apparatuur. De dame in het gezelschap zingt zacht hijgend over de gelaagde producties heen. Als The Xx, maar dan meer op de dansvloer gericht. De producties zijn bij vlagen fraai melancholiek duister. (AdV)

Misschien ligt het aan mij, maar ik proef toch niet echt enthousiasme. 
Nee, nou, ja, gematigd toch wel hoor. Kijk, als ze de liedjes loslaten en de groove dieper gaat, wordt vooraan serieus gedanst en gefloten. Het einde is het best. 'Azrael' heet die track. 

Is dat niet die engerd van de Smurfen?
Bijna, het is zijn poes. Maar het is ook de aartsengel van de dood. Ik gok gezien de dreigende sfeer dat die toch eerder als inspiratie diende.

Conclusie: wel het geluid van nu, niet hip genoeg voor Dekmantel?
Zo zou je het kunnen zeggen. Daarvoor is het niet verfijnd en vooral niet origineel genoeg. Maar hier wil ik best eens een uur van zien in plaats van 25 minuten.

Bedeesde Chloe Martini snuffelt aan 90s r&b
De tweede act op het 3voor12-podium in Vera is Chloe Martini, een jonge producer uit Warschau die live elektronische muziek – een soort eighties soul – maakt met behulp van drumpads, samples, toetsen en een basgitaar. Bij sommige nummers doet een zangeres live de vocalen; niet slecht, maar het wordt nét wat te nineties R&B op die momenten, en als je zelf geen Beyonce heet is dat niet zo'n goed idee. Zelf is ze op het podium nog wat schuchter. Hoewel al die soulvolle beats retesoepel klinken, komt het daardoor niet echt van het Vera-podium af. Haar remix van Jay Prince’s 'Polaroid', doet het tegen het einde beter, en die van Sia’s 'Chandelier' doet het helemaal goed door in het refrein dubstep-achtige breaks in te bouwen. Die energie willen we het hele optreden wel zien. Want aan de tunes heeft het zeker niet gelegen. (SH)

Oké, welke songs moet ik checken?
Doe deze maar, en deze. 

Glijdt wel lekker hoor. Moet daar eigenlijk niet gewoon een full-on soulshow bij?
My point exactly.

Shit, gemist. Zal ik Chloe Martini donderdag gaan kijken? 
Doe maar, in de bovenzaal van Simplon, om elf uur ’s avonds. Waarschijnlijk zit het publiek er dan ook wat lekkerder in. 

Meer dansen, minder hossen bij nieuwe sound Town of Saints  
Town of Saints werd ooit benoemd tot 3voor12 Hollandse Nieuwe, dankzij hun voorzichtig opzwepende folk, met traditioneel Ierse en Scandinavische wortels. Ze spelen vanavond een thuiswedstrijd. Voor aanvang staat de band ontspannen, verspreid in de zaal met bekenden te kletsen. Als het showtime is, stappen ze 'gewoon' het podium op. Groningse nuchterheid. Town of Saints speelt vanavond veel nieuw materiaal. De folk is het raam uitgegooid en ingewisseld voor een stevigere sound. Denk vooral Arcade Fire, inclusief gekwelde zang en ‘Let’s go!’ als er een ‘Oohoo’ en vioolpartij ingezet worden. Vaak ligt het er te dik boven op, maar een enkele keer werkt het goed. Er duiken zelfs wat Vampire Weekend-riffjes op, die Afrikaans aandoen. (RHH)

Funky Afrikaanse riffjes; er werd gedanst dus?
Niet echt. Er komt meer beweging als een ouder nummer klinkt met zo’n typische stadionfolk drum. Groningse heupen zijn gemaakt om te hossen. Zonde, want die nummers geven Town of Saints precies de frisheid die ze goed zouden kunnen gebruiken.

Hoezo, frisheid die ze goed kunnen gebruiken?
De band klinkt vaak alles behalve fris. Soms is dat niet erg, die nummers waarbij zanger Ridderbos alles uit zijn tenen trekt. Maar die folkrock sound van veel andere nummers, daar kom je niet meer mee weg. Dat was drie jaar geleden al een beetje vervelend en is dat nu al helemaal. Officieel vervelend verklaard. Unaniem.

Staat genoteerd.
Ok. 

Have You Ever Seen The Jane Fonda Aerobic VHS? heeft de allerbeste bandnaam
Voorafgaand aan de show van Have You Ever Seen The Jane Fonda Aerobic VHS? moet je natuurlijk even workout-video bekijken waaraan de band zijn naam ontleent. Daarvan kom je goed in de stemming: Hollywood-actrice Jane Fonda hupst vrolijk rond in een pastelkleurig pakje op plastic '80s smooth jazz. Ook het Finse trio belooft op het eerste gehoor heel wat: girlpowerpunk met Motown-orgeltjes, fris en eigenwijs. We hopen op lekker veel dynamiek en attitude, maar live lijkt Jane Fonda nog niet eens aan haar warming-up te zijn begonnen. (CvW)

Wordt er nog een beetje gezweet?
Totaal niet. De toetsenist staat over zijn Casio gebogen alsof 'ie een mozaïek staat te leggen, en zangeres/gitariste Susanna Pilli-Sihvola ziet eruit alsof ze er beter even een stoel bij kan pakken.

Hebben ze dan tenminste nog vrolijke fitnesspakjes aan?
Ook al niet. Legerkistjes, schedelshirts en hangende roze lokken duiden eerder op emopunk, evenals de serieuze gezichten. Jane Fonda zou teleurgesteld zijn.

Dus waar kiezen we dan voor, het Finse trio of het origineel?
Doe dan maar het gewoon het origineel. Jane brengt haar oefeningen met een stuk meer enthousiasme, en je krijgt er ook nog af en toe een kekke Kenny G-saxofoonsolo bij.

Het komt nog iets te vroeg voor AOSOON
Er zijn twee manieren om een festival goed te starten. Optie 1: er met gestrekt been in gaan, totaal geen boodschap hebben aan 'er lekker inkomen' of die afterdinnerdip. Optie 2 is juist vederlicht beginnen en zo langzaam het publiek klaar wiegen voor vier nachten Groningen. Het Londense R&B-trio AOSOON kiest voor optie 3: de zangeres speelt wat kabbelende lijntjes op haar gitaar, de bassist neigt naar funky maar niet te, en de drummer gooit er keurig halverwege de meeste nummers een kickdrum in en triggert wat elektronica om de aardig gevulde Vera niet te laten indutten. (RHH)

Dat klinkt niet erg origineel, maar wel als een leuke combinatie toch?
Zeker. Als het wat zuiverder gezongen zou worden en de band wat strakker zou spelen. Dan zaten ze ergens precies tussen Pitch en Into the Great Wide Open in, daarmee kun je dus populair worden. .

Ai, vals en een rommelige band. Maar ze hadden toch een backingtrack meelopen?
Ja, maar die zat de band alleen maar in de weg. Het maakte nog duidelijker hoe rommelig alles is. Geef die backingtrack of een grotere rol of gooi hem overboord. Maar zelfs als de band halverwege de show beter wordt, blijft er uiteindelijk te weinig hangen.

Weinig zeg je, dus er bleef wel iets plakken?
Zeker. Het allerlaatste nummer, 'Under', is een goed liedje. Je ziet de zaal direct reageren en de zangeres staat voor het eerst echt ontspannen op het podium. Dikke kans dat dat nummer nog eens opduikt onder een reclame of in een tv-serie. Een heel zoetsappige tv-serie. 

SAVEUS haalt alles uit de kast
Een beetje een mysterieuze vogel uit Kopenhagen, hadden we verwacht. Facebookpagina waarop weinig info is te vinden, paar filmpjes op YouTube. En natuurlijk die sterke eerste single 'Levitate Me', die grote-gebaren-indiepop, elektronica, artrock en gospel combineert. Eenmaal op het podium blijkt er weinig geheimzinnigs aan SAVEUS. Omringt door een band op gitaar, synths en drums knalt hij er meteen in met een stuk harde en platte electro. Het nummer daarna wordt juist rustiger opgebouwd rond de machtige stem van SAVEUS (meer dan producer nog een uitstekend zanger). Natuurlijk volgt 'Levitate Me', en dan blijkt dit zo’n showcase van een halfuurtje waarin alles kan: SAVEUS springt het podium af, staat te springen met een gast uit het publiek en staat aan het eind van zijn halfuur met de tranen in zijn ogen. (SH)

Huh!?
Ja, wij weten het ook niet. Hij lijkt gewoon alles te hebben gegeven.

Klinkt als de meest fantastische showcase ooit. Toch?
Ja, maar muzikaal is het toch wel heel… plat. Meerdere malen moesten we aan Mika denken.

Wat is er mis met Mika?
Goede vraag.

The Jacques heeft alvast de koppen
Ze zijn een jaar of zeventien, de gastjes van het Britse rammelbandje The Jacques. Ze doen er alles er aan om aan te sluiten bij die hele trits Engelse bandjes uit de jaren negentig. De zanger heeft zijn haar tot geel aan toe gebleekt en een te groot bloemetjeshemd aan, de drummer een trainingsjackie dat tot boven toe dicht geritst is en een petje ver over zijn ogen getrokken. En dat jackie gaat natuurlijk uit, om vervolgens met ontbloot bovenlichaam verder te spelen. Dat hoort. Ook belangrijk: Nooit lachen, kijken alsof niets je interesseert.  En direct van het podium stormen als de laatste noot gespeeld is. (RHH)

Ok, zo zagen ze er uit. Maar hoe klonk het?
Precies zoals verwacht. Britse rammelrock uit de 90's. Alleen jammer dat alle nummers hetzelfde klinken. Trouwens, als je zeventien bent en veertien lijkt,  dan is het niet zo overtuigend als je brabbelend zingt alsof je al drie weken van de fles aan het verliezen bent.

Het is dus allemaal vooral uiterlijk vertoon?
Daar lijkt het wel op. Dat mag ook best op die leeftijd. Maar toch, ze hebben al wel een verveelde kop. En de echt verveelde Britse bandjes zijn uiteindelijk vaak het beste. Ze zijn nog jong en al een stuk beter dan een half jaar terug toen ze ook in Nederland speelden.

Mysterieus Bokka tracht je mee te slepen
Met de Eurosonics focus op Oost-Europa staan de schijnwerpers dit jaar extra fel op acts als het Poolse Bokka gericht. Bokka's track 'Town Of Strangers' werd een tijdje terug door Pitchfork opgepikt, een sfeervolle song met tikkende klok als rode draad. De identiteit van de bandleden is in nevelen gehuld, hun gezichten verborgen achter spiegelende maskers. 'We are Bokka, welcome to our universe' flitst er over het grote scherm, tussen visuals van geometrische vormen, vliegende vogels en reikende handen. Een band met artistieke ambities, dus. Muzikaal lijkt filmisch en meeslepend de bedoeling te zijn, met onderwerpen die je aan het denken moeten zetten (Identiteit! Zingeving! Vervreemding in de grote stad!). (CvW)

En werkt dat?
Nou, nee. Het melodrama ligt er flink dik bovenop, met schmierende synths en gezwollen zanglijnen. In plaats van de beoogde mystiek krijgen we vooral effectbejag voorgeschoteld.

Pitchfork zei toch dat het tof was?
Op die Pitchfork-track hoor je dan ook dat Bokka in de subtiliteiten toch echt wel wat te bieden heeft. In de percussie en samples zit af en toe een heel spannend kraakje of vervormde vocaal, die vervolgens jammerlijk verzuipt in massaliteit.

Heb je er dan tenminste nog een diepzinnig inzicht aan over gehouden?
Ja: niet alles geloven wat je op muziekblogs leest. 

Ninos Du Brasil vlamt met Braziliaanse Safri-house
Gezichten wit geschminkt, bandshirtje aan en een meter of twee aan gouden kerstslingers om het hoofd geknoopt. Ninos Du Brasil heeft er werk van gemaakt. Het tweetal staat elk op een hoek van het podium. Elk met microfoon, om zo nu en dan iets door te kunnen schreeuwen. Elk met kleine drumkit om non-stop op te rossen. Safri Duo meets Slagerij van Kampen meets een hele berg speed. Niet dat ze met die trommels van ze alle herrie maken die we horen, er loopt ook een opname mee met daarin nog meer percussie. (RHH)

Dat klinkt op zijn minst opzwepend?
Dat was het ook, voor een minuut of zes.

En na die zes minuten?
Stomvervelend. Dat nonstop rammen is dan wel de beste keuze, met dynamiek zou het nog stommer zijn, maar het lijkt vooral lekker gek doen en hopen dat iemand er in trapt.

Gaan er mensen in trappen?
Vast. Er zijn vast ook mensen die denken dat ze uit Brazilië komen. Is dus niet zo, het zijn Italianen. Vera loopt leeg, maar voorin blijft een groepje als een gek dansen. Helemaal als een van de clowns de zaal in springt en rond danst met een meisje over zijn schouder. Dat groepje beleeft alvast een vroeg hoogtepunt. Zelf weten.