Stormzy in topvorm is grappig en grimmig
'Dit is wel een beetje een industrie-dingetje, hè?,' gromt Stormzy grijnzend. 'Dat gaan we nu veranderen. Turn up!' Aanvankelijk is de grote zaal van Simplon - hoewel ramvol - nog wat stijfjes voor de 22-jarige grime-rapper uit Zuid-Londen, die eerder al hoge ogen gooide op Appelsap en in de Melkweg. De eerste tien minuten is de bas onder de producties weggedraaid, om even te demonstreren hoe razendsnel hij kan rappen, hoe vlijmscherp z’n tong is en hoe verstaanbaar hij blijft. Hij is grappig en grimmig tegelijk, en rapt evengoed over de schaduwkant van de Londense wijk Croydon als over, jawel, Harry Potter. (TP)

Hard rockend Black Honey is het wachten waard
Alom rijen deze donderdagavond, maar een van de langste staat voor de Spieghel waar Black Honey op punt van beginnen staat. Kom je eindelijk binnen, word je weer tegengehouden bij de gang die het cafégedeelte met de zaal verbindt. Maar eenmaal écht in de zaal blijkt het inderdaad heul goed. De band uit Brighton speelt het soort noisy garagerock waar deze stad patent op lijkt te hebben, met een geweldig coole frontvrouw die de longen uit haar lijf schreeuwt (en die ook nog eens Izzy Bee heet). Een hoop goede liedjes bovendien, zoals het slepende 'Mothership' en de catchy single 'Corrine'. Bij dat nummer (als een na laatste gespeeld) krijgt Izzy de Spieghel volop aan het rocken. (SH)

Everyone wants VANT
Dikke rijen op Eurosonic zijn geen uitzondering, maar deze bij Mutua Fides is enorm. Goeiendag zeg, the hype is real met mensen tot bijna aan de Martinitoren. Het gevolg: ik mis de eerste drie nummers en daar baal ik stevig van. Want VANT, stelt niet teleur. Als er een moment gaat komen waarop iedereen zegt ‘dat was de terugkeer van de gitaar’, dan is het nu. De Britse viermansformatie  geeft het gewillige publiek geen moment rust en scheurt in een moordend tempo langs indie-, punk- en garage rock, maar met zuivere, meerstemmige zang en meezingbare refreintjes. VANT bestaat twee jaar en speelt retestrak. Het ene nummer is amper afgelopen, of er wordt al afgetikt in Ramones-stijl voor het volgende. De moddervette sound sluit naadloos aan op de  branie waarmee dit kwartet op het podium staat en waar NME vroeger graag specials aan wijdde van acht pagina’s. (BvD)

Otherkin: man, wat is dit leuk!
Gaan we weer: vier gastjes die flink wat naar de bekende gitaarbandjes hebben geluisterd. Uit Dublin dit keer. Nee, Otherkin brengt niets nieuws in Huize Maas, maar wat een energie. Ze zetten hoog in, komen op met een luchtalarm. De zang begint te dun, logisch voor een schriel mannetje van nog geen 1,70m, maar in de loop van het concert krijgt hij zowaar een soulvolle schreeuwstem. Man, wat is dit leuk. Helemaal omdat de band zichtbaar worstelt om alle opgekropte energie in goede banen te leiden. (RHH)

Fantastische stem, mooie nummers, innemende man: Alex Vargas
Het geheim van wereldburger Alex Vargas (Deens/Engelse moeder en Uruguayaanse vader) verklapt hij in een afgeladen Minerva al vanaf de eerste minuut: een ingetogen begin met licht gitaargetokkel en een stem die van de broer van Jeff Buckley had kunnen zijn, eindigt in een orgastische schouwspel waarbij laag op laag wordt gestapeld met verzengende synthesizers en Radioheadesque beats. 'Fascinerend' is een regelrechte understatement; Vargas is gezegend met een stem van rubber die hij kan uitrekken en laten kaatsen tegen de muren van de kunstacademie. Loepzuiver, doorleefd en met de soul van een gevierde R&B-zanger. Dat de arrangementen dan ook nog eens knap in elkaar zitten met catchy melodieën is de spreekwoordelijke kers op een zeer. Mooie. Taart. (BvD)

Lees alle recensies van de donderdag hier.