1. (-) Charlie XCX – Vroom Vroom EP
Charlie XCX met Sophie als producer, is zo’n combinatie die je in eerste instantie verrast, maar die na een paar tellen al volstrekt logisch is. Allebei met een voorliefde voor suikerzoete pop, en beiden niet bang om volstrekt uit de bocht te vliegen. En dus klinken er op Vroom Vroom synths die precies dat geluid maken, komt PC Music-koningin Hannah Diamond langs, worden er vocals gepitcht naar smurfhoogte, Pulp Fiction gesampled en klinkt het geheel tegelijk nineties als enorm futuristisch. Oftewel, je vindt het of onweerstaanbaar of het is je grootste nachtmerrie. Wij zijn in ieder geval blij dat streams niet grijsgedraaid kunnen worden.
2. (-) Grimes @ Paradiso
De Canadese producer/zangeres Grimes kiest nooit voor de makkelijke weg. Haar albums maakt ze in haar eentje. Ze speelt alles zelf in, leert nieuwe instrumenten spelen, mixt lo-fipunk met stadionpop, produceert alles en mixt het geheel af. Dan zou het gek zijn als ze live opeens een standaard show gaat geven. Dat deed ze dus ook niet. Danseressen met zwaarden, Grimes die krijsend op de grond kronkelde om vervolgens weer een zoete pophit incl. choreografie er uit te gooien, en een toegift direct na het laastste nummer (“het is zo awkward om eerst van het podium te lopen en dan weer terug te komen”). Geen makkelijke show, zeker niet altijd zuiver gezongen, en soms wat gekke geluidsproblemen. Ja, eigenlijk precies waar je bij Grimes op hoopt.
3. (-) Car Seat Headrest - Vincent (track)
Amerikaanse band Car Seat Headrest is al jaren bezig, al elf albums op zak maar dit jaar lijkt opeens alles op zijn plek. Zondag in Paradiso mompelde de frontman, en het brein van de band, nog wat schuw tussen de nummers door. Maar zodra de band inviel, spatte de energie er meteen van af. Gedreven songs, ogenschijnlijk simpele riffjes en briljante overgangen en uitspattingen. Luister nieuwe single Vincent maar. Dat intro kon maar zo een intro van een krauttrack van James Holden zijn, maar slaat opeens een andere, alsnog logische weg in en weet alsnog 7 minuten te boeien.
4. (-) Santigold – 99¢ (album)
Na bijna vier jaar komt zangeres Santigold met de opvolger van Master of my Make-Believe. Het grootste wapenfeit is de enorm catchy popsingle Can't Get Enough Ogf Myself: blazers, trommels en meezingmomenten dragen bij aan een feestje van een single. Maar dat is natuurlijk niet het enige: Big Boss Big Time Business heeft bijvoorbeeld diepere dubbeats, op Who Be Loving Me een lome feature van ILOVEMAKONNEN en Banshee heeft dan weer een cheerleadermelodie als superaanstekelijke hook. Over het geheel een stuk lichter van toon dan haar vorige plaat, maar niet zonder inhoud: 99¢ (de titel verraadt het al) gaat tekstueel over consumentisme en het vervagen van de grens tussen kunstenaar en product.
5. (-) DIIV - Is The Is Are (Album van de Week)
De weg naar het tweede album van postpunk/dreampop/indierockband DIIV was vol obstakels. Drugsproblemen, mislukte opnames; geen wonder dat we vier jaar moesten wachten op een opvolger van Oshin. Met Is The Is Are is het wachten voorbij. Nee, het is niet de grote stijlbreuk die Zachary Cole Smith had aangekondigd, maar daarom is het niet minder goed. Bovendien klinken de New Yorkers nog een stuk frisser dan op hun debuut. De comeback van DIIV is het 3voor12 Album van de Week.
6. (-) White Lung – Hungry (track)
De Canadese punkers White Lung pakken het onverwacht kalm aan op de nieuwe track Hungry: het liedje is verrassend poppy (maar zeker niet minder sterk). Frontvrouw Mish Barber-Way is dan ook een stuk gelukkiger dan voorheen, zegt ze in een interview met de enige echte Annie Clark (St. Vincent). "Ik sta tevreden in het leven, wat echt slecht is voor het schrijven van liedjes." Gelukkig schreef ze het aanstaande nieuwe White Lung-album deels vanuit het perspectief van beroemde seriemoordenaars, om het allemaal niet té gezapig te laten worden.
7. (-) Slum Sociabe - All Night (track)
Australische pop is hip, en het laidback duo Slum Sociable uit Melbourne is de nieuwste act die hoge ogen gaat gooien. Ze debuteerden eerder al met het jazzy Anyway, All Night komt van de EP TQ die vorig jaar al uitkwam. Je gaat deze genre bender zeker horen op de Nederlandse radio: dromerig, soulvol en elektronisch tegelijk.
8. (-) Whitney – No Woman (Single van de Week)
Uit de as van Smith Westerns (drummer Julien Ehrlich en gitarist Max Kakacek) komt folkrockband Whitney, die binnenkort hun debuutalbum uitbrengen op Secretly Canadian. De fraai gearrangeerdeblazers leadsingle Woman belooft alvast veel goed:mooie Neil Young-achtige falsetto-zang, twangy gitaren en een vreugdevolle blaaspartij die de song halverwege optilt uit de melancholie. Jonathan Rado van Foxygen schijnt het album te produceren. Komende maand staat Whitney op Where The Wild Things Are.
9. (-) Leon Vynehall – Kiburu’s
Er gebeurt een hoop in Kiburu’s. Vogels fluiten, een agressieve vocal sample wordt afgekapt, venijnige drums klinken, een tweede ritme valt in, een vrachtlading percussie wordt uitgestort, een volle bas en toetsen komen en gaan. En toch weet Leon Vynehall het luchtig te houden. Nergens heb je het idee wordt het geluid dichtgesmeerd of gaat een nieuw laag ten koste van de dansbaarheid.
10. (-) Miguel - Rogue Waves EP
Maar liefst vijf nieuwe remixes van Miguel's Waves zijn gebundeld op deze nieuwe EP. Zelfs Tame Impala deed mee: met die vette, flanger-rijke psychdiscolaag is het een track geworden die zo op Currents had kunnen staan. Maar ook de ingetogener duet-versie met countryzangeres Kacey Musgraves is fraai gedaan.
11. (1) Marlon Williams - Marlon Williams (album)
Marlon Williams begon in zijn thuisland Nieuw Zeeland als frontman van The Unfaithful Ways, een bandje dat hij met schoolvrienden en zijn scheikundeleraar had opgezet. Na een driedelige samenwerking met Delaney Davidson is het nu tijd voor zijn solodebuut, dat sinds vrijdag ook in Europa uit is. In de melancholische americana van de twintiger klinkt een hoop levenservaring door, maar Williams beschikt bovendien over een aardig empathisch vermogen. Dat blijkt bijvoorbeeld als hij op Nina Simone-cover When I Was A Young Girl perfect in de huid van een ouder wordende vrouw kruipt.
12. (-) Africaine 808 - Basar
Luister de volle 74 minuten, en probeer dan dit album in een zin te omschrijven. Haast onmogelijk. Afrikaanse ritmes, disco grooves, acid, jazz, r&b, techno, soul; het komt allemaal langs. Dat klinkt alsof het een totaal willekeur aan tracks is. Niet dus. Op een of andere manier vormt Basar nog een geheel ook. Een ongelooflijk mooi geheel zelfs, prima voor op je koptelefoon, maar ook voor als je nog eens een dansvloer in beweging moet krijgen.