3voor12 bespreekt Album van de Week (9): DIIV

New York postpunkers maken met Is The Is Are verslavende afkickplaat

Freek Verhulst ,

De weg naar het tweede album van postpunk/dreampop/indierockband DIIV was vol obstakels. Drugsproblemen, mislukte opnames; geen wonder dat we vier jaar moesten wachten op een opvolger van Oshin. Met Is The Is Are is het wachten voorbij. Nee, het is niet de grote stijlbreuk die Zachary Cole Smith had aangekondigd, maar daarom is het niet minder goed. Bovendien klinken de New Yorkers nog een stuk frisser dan op hun debuut. De comeback van DIIV is het 3voor12 Album van de Week.

Gitarist Andrew Bailey moest afkicken van de alcohol, drummer Colby Hewitt stapte uit de band vanwege drugsproblemen en frontman Zachary Cole Smith kickte af van de heroïne nadat hij met zijn vriendin, zangeres Sky Ferreira, werd gearresteerd wegens drugsbezit. Kortom, er was nogal wat aan de hand binnen DIIV de laatste jaren. Op het album Is The Is Are doet de band uitgebreid verslag. Op de single Dopamine gebeurt dat het meest direct: Cole Smith zingt in de bridge openhartig hoe hij steeds jaren van zijn leven opoffert voor een kort moment van geluk, en verontschuldigt zich aan zijn vriendin. Op de rest van het album zijn de verwijzingen vaak wat subtieler. In Take Your Time zit bijvoorbeeld een Alcoholics Anonymousmantra verstopt ("It works if you work it").

De titeltrack klinkt als een overwinningsanthem: "Last time I walked down this street, I wanted to die / Now I'm fighting, I feel like I'm fighting for my life", schreeuwt Smith uit. Het is de laatste single, en ook meteen het beste liedje van het album. Bovendien vervult het een cruciale rol, precies halverwege de 17 tracks die bij elkaar opgeteld voor een speelduur van meer dan een uur zorgen. Dat dreigt ondanks pareltjes als Bent (Roi's Song) en Valentine tot aan dat nummer even een lange zit te gaan worden, vanwege het toch wat repetitieve karakter, maar Is The Is Are markeert een essentieel kantelpunt.

Het opzwepende lied waarin Cole Smith zijn levenslust herontdekt, is verrassend genoeg juist géén opmaat naar een euforische climax. Juist daarna wordt het grimmiger en venijniger met Mire (Grant's Song), melancholischer met de piano-outro van Healthy Moon, en uiteindelijk fatalistisch met het slot Waste Of Breath: "It's no good / it would be a waste of breath / to tell a man who believes in me / that he's got something better to do".

Muzikaal valt vooral de frisse productie op. Waar Cole Smith vooraf een stijlbreuk had aangekondigd, is daar geen sprake van. Net als op Oshin horen we veel dromerig galmende postpunk/indierock, maar Is The Is Are klinkt veel sprankelender dan het debuut, omdat de galm niet meer overheerst. De heldere gitaarlijnen stelen steeds weer de show, terwijl ook opvalt hoe levendig en subtiel de drums klinken. DIIV heeft tussen alle drugsproblemen door de afgelopen jaren ook veel geleerd over hun eigen geluid, en hoe dat hoort te klinken. Elke laag heeft aandachtig de juiste behandeling gekregen om volledig tot zijn recht te komen.

Daardoor klinkt zelfs het 10 seconden durende (Fuck) niet als iets rudimentairs, maar als een logische brug tussen het venijnige Incarnate Devil en het tragere Healthy Moon. Is The Is Are is het album waarmee DIIV zichzelf nieuw leven inblaast, en dat euforische gevoel van een wedergeboorte klinkt ook in de meest grimmige nummers door.