Zo doe je dat: Encore brengt non-stop hiphop naar NDSM-werf

Met o.a. Rae Sremmurd, A$AP Ferg en Cho

Atze de Vrieze ,

Vanuit het niets waren er vorig jaar ineens drie nieuwe hiphop/urban festivals, waaronder Encore op de NDSM werf in Amsterdam. Zijn ze levensvatbaar? Encore wel, zo blijkt, want het groeit met de tweede editie door naar 12.500 bezoekers. Zonder een legioen aan dure headliners, maar aan goede tunes was geen gebrek.

Nou, hier is dus die muziek waar we het dankzij Fresku de hele week over hadden. Encore Festival: de hele dag hiphop en een klein beetje r&b op drie podia, met urbanzender FunX als logische mediapartner. Hier is ook het publiek: voor 75% gekleurd, variërend van imponerend hip tot een tikkeltje ordinair, maar sowieso een 1 op 1 match met de hiphopcultuur. Ze zijn ook een match met de NDSM werf. Dit publiek komt niet op afgetrapte kisten, maar op blinkend witte Nikes, die op de betonnen ondergrond van de scheepswerf perfect in tact blijven. 
 
Zij zijn het best denkbare publiek voor Cho, de rapper die begin dit jaar viral ging met de track Misschien Wel He? Cho stapte uit de schaduw van Adje, die net na Encore vorig jaar bijna een jaar in de bak verdween. Inmiddels is hij weer vrij, en aangezien ook hij hier een ‘hele meneer’ is, mag hij de set van Cho komen versterken. Opvallend hoe sterk de twee hier overeind blijven, met een flinke duik in het publiek tijdens de hit als hoogtepunt. Zeker ook als je ziet hoe moeizaam het blokje Encore All-stars verloopt dat erna komt. Hier mag een hele rits rappers een track komen doen, maar wie een aaneenschakeling van hoogtepunten verwacht, komt bedrogen uit. We zien Zwart Licht zonder Akwasi (huh?), we zien dat Sjaak er tegenwoordig niet al te afgetraind uitziet en Mocromaniac in zichzelf gekeerd amper van het podium afkomt, terwijl Digitzz er juist wel spectaculair uitziet, maar een echte hit mist. Het wachten is op Murda Turk, die de boel open moet breken met zijn banger Dat Doen We Niet Meer. En dat doet ie. Het is aan New Wavers Idaly, Bokoesam en Ronnie Flex om het af te maken. Dat doen ze wel hoor, maar man, wat staat Ronnie Flex onder hoogspanning zeg. De sit-down tijdens Drank & Drugs gaat hem niet snel genoeg (of de break is te kort), en hij staat de weigeraars bijkans uit te schelden. Beste hier werkt No Go Zone, een track met net iets meer lucht. 
 
Opvallend genoeg geven de meeste mensen überhaupt niet om de live acts. De meeste mensen hier weten best dat Boogie ook maar een derderangs Kendrick Lamar uit Compton is. Zij gaan liever naar een van de twee dj-stages. Eigenlijk komt Encore hier natuurlijk ook vandaan: drie jaar geleden begon het als clubnacht in de Melkweg. Er was verdomd weinig te doen in Amsterdam op dit vlak, terwijl er toch publiek genoeg voor is. Dj’s Waxfiend en Prime waren de initiatiefnemers, en die eerste staat hier aan het eind van de middag voor een volle tent. Waxfiend was ook de man achter de succesvolle Jamrock feesten, en zijn voorkeur voor dancehall hoor je ook hier. Hij is een super ervaren dj met een eigen sound, die naast Drake en Lil Wayne ook Nederlandse tunes van Eva Simons en Kalibwoy draait. Encore staat voor clubhiphop, soms in cross-over met elektronische muziek, maar vaak ook juist langzaam en meer op vibe dan op hype. Drie meisjes maken een treintje voor het podium, hun draaiende billen als schakelpunt. Even later houdt Snelle Jelle het veiliger met hit na hit na hit, maar dat is precies wat de mensen hier op dit moment nodig hebben. En voor wie toch iets meer verrassing wil, is er het kleine tentje verderop. Je hoort er een wat diepere, rauwere sound, en een verdwaalde Smells Like Teen Spirit.
 
Koning van de heersende hiphopsound is trouwens DJ Mustard, producer uit Los Angeles. Hij zal vanavond hier het hoofdpodium afsluiten en daar in hoog tempo als zijn hits er doorheen jassen, maar uit alle tenten schallen ze al de hele dag. YG’s My Nigga, Ty Dolla $ign’s Paranoid, Big Sean’s I Don’t Fuck With You, dat je uitstekend mee kunt brullen. Mustard heeft een goudmijn te pakken: zijn producties zijn kaal en elektronisch van basis, zoals de populaire trap-artiesten uit het zuiden dat doen, maar hij omarmt ook een zwoele, toegankelijke g-funk vibe.
 
Toch zijn de grootste blikvangers aan het begin van de avond wel degelijk live-acts. Eerst is er A$AP Ferg, de eerste adjudant van A$AP Rocky in zijn A$AP Mob. Het publiek hier beschouwt hem absoluut niet als waterdrager. Trap Lord, luidt zijn bijnaam, en de straatkunstenaars van Kamp Seedorf hebben zijn hoofd al supergroot op de muur van de Lasloods geplakt, naast Pusha T, de grootste naam van vorig jaar. Ferg is niet te beroerd om voor iedereen die hem voor A$AP Rocky hield ook gewoon diens Fucking Problems te doen, maar de mensen hier kennen ook zijn eigen tracks als Work en Shabba. Echt verbazingwekkend hoe hard het publiek zich verdringt voor deze man, die nog niet de helft van het charisma van Rocky heeft, en wiens optreden voortdurend een beetje ongemakkelijk voelt. Wat heeft het voor zin je publiek te sarren door ze te vragen of ze al slapen, terwijl ze overduidelijk al je lines kennen? En moet je serieus een splitsing in je publiek eisen als de meisjes op de eerste rij al half platgedrukt worden? “Get out of my motherfucking face”, pompt Ferg in een banger over onbetrouwbare meisjes, en even later knalt back-up mc Marty Baller een fles Moët & Chandon over het publiek tijdens afsluiter Shabba (een knipoog naar dancehall-ster Shabba Ranks). 
 
De jonge broertjes van Rae Sremmurd hebben wat dat betreft een heel ander aura, lang niet zo macho. De twee kwamen begin dit jaar met hun debuutalbum Sremmlife, en een aantal tracks daarop zijn instant classics. Stuk voor stuk zijn ze geproduceerd door de populaire producer Mike Will Made It. Hij heeft de jongens zo in zijn tas zitten dat zelfs hun groepsnaam afgeleid is van zijn label (Ear Drummers omgekeerd). Maar het zijn heus geen marionetten hoor, deze twee. Net als veel rappers uit de zuidelijke staten gebruiken ze tracks waarop hun vocalen al te horen zijn, maar ze maken zich er niet vanaf. Elke verse wordt afgemaakt, en met veel energie ook. Ze komen bovendien niet alleen met tunes, maar ook met moves. Het maakt hun optredens speels en luchtig, terwijl hun beats er echt niet om liegen. Afsluiter No Type wordt hier ongelofelijk hard meegebruld. Van begin tot eind, maar zeker het refrein: “I don’t check the price, I make my own money, so I spend it how I like!” Super frisse en leuke show.
 
Rogier Smalhout van Appelsap zei voorafgaand aan hun festival een paar weken terug dat wat hem betreft best ruimte is voor Encore naast zijn eigen event. Op basis van deze tweede editie ben je geneigd te zeggen dat dat klopt. Het zag er goed uit, het klonk goed, en vooral: het publiek was er. Het probleem ligt aan de aanbodkant. Zeker met de stevige concurrentie van Woo-Hah in Tilburg (zij haalden echt veel AAA-namen) zal het voor Encore toch touwtrekken blijven om een handvol hete live acts. Dat zal de komende jaren moeten blijken, en anders kan Encore altijd nog blijven leunen op de dj’s en hun niet te kloppen tunes.