DGTL festival legt de lat superhoog voor het danceseizoen

Voorjaarsfestival met o.a. Barnt, Weval, Recondite en Job Jobse vs John Talabot

Atze de Vrieze (+ Christiaan Walraven) ,

Ok, het is een beetje een lullig startschot. Het confettikanonnetje uit de feestwinkel ploeft zijn inhoud tegen de rug van de stagemanager in plaats van glorieus over de dj. “Ha, word ik toch nog versierd, zegt de vrouw als iemand de glittersterretjes uit haar feestexplosief over haar blonde krullen sprenkelt. Laten we het erop houden dat zij halverwege de middag het zomerseizoen officieel geopend heeft. DGTL festival is de eerste in een lange reeks, met een ijzersterke zondag.

Absurd als je erover nadenkt. Een paar jaar geleden nog markeerde Free Your Mind in Arnhem altijd het officieuze startpunt van de festivalzomer in de dance. In de eerste week juni. Nu trekt DGTL in het paasweekend rustig 30.000 mensen naar de NDSM-werf, verspreid over twee dagen. Tweehonderd zeecontainers werden ingevaren, alsof de NDSM er nog niet industrieel genoeg uitzag. Er is een hoop te doen in Amsterdam. Op weg naar de ingang schreeuwden ons borden tegemoet dat Marcel Dettmann en Ben Klock vanavond zeven uur zullen draaien op Awakenings. Dekmantel heeft een klein feestje met Traxx en I-F, en DGTL heeft hier in de Scheepsbouwloods ook nog een eigen after. 

En zo gaat het eigenlijk al een paar dagen. Het lijkt onderhand wel ADE, zeker ook met het aantal buitenlanders dat de NDSM-werf heeft opgezocht. Zouden sommigen van hen al dagen van feestje naar feestje lopen? Bij Barnt staat een grote groep Engelsen vooraan, onmiskenbaar. Een Frans meisje vraagt of je een foto van haar en haar vrienden wilt maken, terwijl je het biertje van een Spanjaard even vast mag houden omdat hij even iets wil breken. 
 
Het is niet zo gek dat mensen van ver naar Amsterdam afgereisd zijn voor deze festivaldag, want DGTL heeft echt een geweldige line-up. Dat begint al vroeg op de dag bij Weval, de Nederlandse Kompakt-talenten die echt een heel sterke live-set hebben, met hun David Douglas-remix als vroeg hoogtepunt. Hun producties zijn en warm en melodieus, maar hebben op het podium net iets meer techno-scherpte dan we van de studio-opnames kennen. Zeker in deze setting werkt dat goed. De twee staan in de Scheepsbouwloods, een enorme ruimte waar het evengoed makkelijk is sfeer te maken. 
 
Pal naast de loods staat het grootste podium van het festival, Digital. Ook daar al een vroeg hoogtepunt met de twee Italiaanse broers Mind Against. In naam zijn ze niet zo groot, maar zo’n beetje iedere dj die hier vandaag staat, draait wel eens een track van ze. Mind Against maakt bijzonder geduldige en gedetailleerde producties op het snijvlak van techno en house. Heel ruimtelijk, met mooi aanzwellende synthmelodieën. Er zit iets onheilspellends in, alsof ze directe inspiratie halen uit de Italiaanse horrorsoundtracks uit de jaren zeventig en tachtig, en die van Amerikaan John Carpenter. De dreiging mondt wel steeds uit in het tegenovergestelde van wat je vreest: euforie. Met name het laatste half uur van hun set doen ze dat heel sterk.
 
Wat Mind Against doet past dus typisch bij de stijl die op het moment in Amsterdam enorm aanslaat. Dit geluid vond je in Trouw, vind je inmiddels in talloze andere clubs in Nederland, en dus ook op grote events. Het is een typisch Europees geluid, en het valt ook op dat bijna alle dj’s hier uit Europa komen. Sterker nog: het valt op dat ze vrijwel zonder uitzondering blank zijn, waar je op veel andere festivals nog wel een oude of nieuwe Detroit techno naam als Jeff Mills, Carl Craig of Kyle Hall tegenkomt. DGTL zet ook stevig in op de Innervisions sound, met de stijlvolle headhoncho Dixon als belangrijkste trekker, maar Recondite als uitblinker. Zijn techno is clean en precies, zodat je iedere subtiele verschuiving in de beats hoort. Heel af en toe laat hij wat warmte toe in zijn geluid, zoals in hit Caldera. Echt een heel sterke set. 
 
En daarmee houdt het nog lang niet op. Zo verbluft Keulenaar Barnt door zijn set te openen met de twaalf minuten durende emo-techno-hit van Tom Trago, bijna van begin tot eind. Fader magazine noemde de track ’24 karat dance perfection’, en hier op dit geweldige geluidssysteem blijkt maar weer eens dat daar niets aan gelogen is. De ingehouden, funky bassline, die ambientlaag (ook als losse mix verkrijgbaar), de lange break in het midden, het maakt van Hidden Heart Of Gold een ongelofelijk intense ervaring. Trago droeg deze track op aan Tim Nieburg, de Amsterdamse dj die vorig jaar overleed in de MH17, en hij heeft er duidelijk zijn hele ziel en zaligheid in gelegd.

Barnt heeft zelf ook geen misselijke producties op zijn naam staan. Centraal in zijn set vandaag staat Chappell, een track die eind vorig jaar verscheen. Dit is waar Barnt voor staat: kale producties met heel veel scherpe en snelle percussie. De eerste helft van de track bestaat alleen maar uit snares en hi-hats, dan voert hij de spanning op door meer elementen toe te voegen, de snares te laten ratelen en ze meer en meer te oversturen. Net als in zijn oudere hit Geffen geeft hij ze een metaal-achtig geluid. Zijn accenten zijn dus juist enorm uitgesproken, maar het gekke is: door de kick juist heel clean en klein te houden, blijft er een soort kalmte in zitten. Hoe dan ook: het zorgt voor een enorme piek in zijn set, en Barnt zelf neemt duidelijk even tijd om daar van te genieten.
 
Inmiddels is een onopvallende portacabin op het terrein opeens begonnen vuur te spuwen en lopen mannen met robots boven hun hoofd over het terrein. In de zaal van De Sluwe Vos steken twee dames de neuzen nog even bij elkaar. De Sluwe zelf is heel even weg achter zijn draaitafels, maar zodra hij terug komt geeft hij een ruk aan de knoppen en zwaait hij zijn armen in de lucht. Eigenlijk is hij een hele gekke dj vergeleken met de rest. Sluwe mixt heel snel na elkaar nieuwe platen in, zoals een Rustie of Ganz dat zou doen. Waar bijna overal vandaag geduld van je gevraagd wordt, duwt hij alles recht in je gezicht. Hij switcht ook, van house naar techno naar een flard hiphop, en als afsluiter zelfs een Skream remix van La Roux. Anders dus, en zeker niet subtiel, maar het werkt hier erg goed.
 
Als de 3 uur durende set van Job Jobse en Spanjaard John Talabot begint, is het eindelijk donker en krijgen we te zien wat voor groots lichtplan DGTL heeft bedacht voor hun hoofdpodium. De stalen honingraat aan lichtbalken met daarachter een gigantische LED-muur draagt flink bij aan de set van het niet voor de hand liggende duo. Een belangrijke gig vooral voor Job Jobse, die uitgroeide tot de absolute ster van Trouw (hij mocht met Olaf Boswijk de laatste plaat opleggen), en die nu zijn vleugels uitslaat. Hoe verder de set vordert, hoe meer Jobse de overhand lijkt te nemen. Als dj moet je vaak op dit soort grote evenementen jarenlang genoegen nemen met het openingsslot voor een angstaanjagend lege hal, maar Jobse is in een ruk doorgestoten naar de headline-spot, en hij grijpt zijn kans. Hoogtepunten zijn er genoeg in het laatste stuk, met onder andere Domino van Oxia, een track die al bijna tien jaar oud is, maar relevanter dan ooit lijkt. Een remix van Underworlds Born Slippy luidt de afsluiter in, waarna Jobse de eer krijgt de laatste plaat van DGTL 2015 op te leggen: Oppenheimer Analysis - The Devil's Dancers, inmiddels een klassieker in het dj-repertoire van de jonge Amsterdammer.
 
Het is knap hoe DGTL zichzelf de afgelopen jaren op de kaart heeft gezet, met onder andere een reeks sterke avonden op Amsterdam Dance Event, en nu al de derde editie van dit voorjaarsfestival. De lat voor het zomerseizoen ligt hoog, want op deze perfecte festivaldag hoefde je je werkelijk geen seconde te vervelen.