Eigenlijk zou dit een video-interview zijn. Frontvrouw Britanny Howard (26) en gitarist Heath Fogg (30) zitten op de bank in de fraaie lobby van Hotel de Hallen in Amsterdam-West, met zendertjes op hun kleren geplakt. Al gauw blijkt Howard te zwaar verkouden te zijn om het op deze manier te doen. Elk antwoord ontaardt in een lange hoestbui. “I’m sorry, I’m having a little cold situation, verontschuldigt ze zich.

Fogg neemt het over en vertelt over single Don’t Wanna Fight. “We repeteerden bij Brittany thuis. Het begon met Brittany’s gitaarriff, ik had nog geen idee dat we een nummer aan het schrijven waren. Maar ik nam het op met mijn iPhone en later, toen we aan het album werkten, liet ik het weer horen in de studio. Iedereen had er wel een goed gevoel bij, en nadat iedereen naar huis was bleef Brittany om een prachtige tekst te schrijven. Het nummer heeft al mijn verwachtingen overtroffen.” 

I don’t wanna fight no more
Howard toont zich van haar maatschappelijk betrokken kant in die tekst. ‘Why can't I catch my breath? I'm gonna work myself to death’, zingt ze met haar karakteristieke verbeten soulstem. Je mag die tekst vrij letterlijk nemen, zegt voormalig postbode Howard. “Het gaat over continu moeten werken. Weet je, er zijn in de VS mensen die niet eens weten wat een 401(k) is (een door de werkgever gefinancierd pensioenplan, red.). Ze hebben niks te sparen, ze werken gewoon letterlijk door tot ze niet meer kunnen. Het nummer gaat over worsteling, in het algemeen. Ook over de upper class dus: meer geld betekent grotere zorgen. Het gaat over mensen met problemen die niet weten hoe ze eruit moeten komen. I don’t wanna fight no more, zeggen ze.”

En Howard is er weer vandoor om een nieuw glas water te halen (“sorry, ik blijf aan het hoesten”). De camera gaat even uit. Fogg vertelt hoe blij hij is dat de bandleden – zelf afkomstig uit de arbeidersklasse – zijn gekomen waar ze nu zijn. “We hoeven minder te werken, ik heb geen bijbaan meer. Dat is een fijne verandering: we hebben meer tijd om aan de muziek te werken. We hebben lange dagen gemaakt tijdens de opnames voor deze plaat. Toen we de vorige plaat (het bejubelde debuut Boys & Girls, red.) maakten, konden we nog geen lange studiosessies betalen.” 

Intiemer en somberder
Alabama Shakes verkent op Sound & Color veel nieuwe gebieden. Waar de Shakes – tot hun eigen ongenoegen – nog wel eens afgedaan werd als retrosoulband, is dat nu een stuk moeilijker geworden. Soms gaat de plaat richting moderne r&b, soms wordt er psychedelisch gejamd zoals op Gemini. Tweede single Give Me All Your Love valt vooral op door de enorme dynamiek tussen de ingetogen coupletten en Howards geweldige vocale uithalen in het refrein. Tijdens de twee liveshows die de band speelde met het nieuwe materiaal, merkte Fogg het verschil al. “We kunnen nu intiemere en ook wel moodier shows spelen. De pieken en dalen zijn veel extremer, daar houd ik wel van.” Nederland gaat het dit jaar meemaken op Down The Rabbit Hole en North Sea Jazz. 

Howard: “Ik vind dit album fantasierijker, tekstueel en muzikaal. Muziek was voor mij een ontsnapping, weet je. Athens, Georgia is niet de spannendste plek op aarde. Door muziek te maken kon ik in mijn gedachten ontsnappen, naar waar dan ook.” Fogg: “Voor mij voelt het ook zo. Het is net als met iedere hobby: je begint eraan om te relaxen, plezier te maken en je zorgen even te vergeten. Voor mij is het zo simpel.” 

Surrealistisch
Door het stormachtige succes van Boys & Girls zijn de Shakes razendsnel een grote band geworden. Nog steeds vindt Fogg het een “surrealistische” ervaring om onderdeel te zijn van de muziekindustrie. “Ik heb mezelf nooit als professioneel muzikant beschouwd, ook al is het nu mijn baan. Ik ben op de eerste plaats nog steeds een muziekliefhebber – ik heb ontzettend veel zin om de nieuwe Father John Misty-plaat te horen. Soms voel ik me een spion aan de binnenkant van de muziekindustrie. Ik zie hoe alles in zijn werk gaat – soms goed, soms slecht – en dan geef ik die informatie weer door aan de normale mensen. Een gekscherende manier om het uit de drukken, maar zo voel ik het soms echt.”

Fogg drukt zo precies uit wat voor velen de charme van Alabama Shakes is: deze band is echt, al is het onmogelijk te definiëren wat ‘echt’ dan precies betekent. De Shakes zijn het gewoon. Fogg: “De term ‘authentiek’ is vaak met ons in verband gebracht, maar ik vind het een vreemde term. Waaraan zouden we dan trouw blijven? Wij zien zelf veel meer in onze muziek dan alleen retrosoul. Wij weten dat er andere invloeden zijn en we willen mensen niet misleiden door de indruk te wekken dat Alabama Shakes een retro-r&b-band is. Ik snap dat mensen dat zeggen, maar wij zijn als songwriters veel meer geïnteresseerd in progressie, evolutie en nieuwe wegen ontdekken.”

Kunnen de fans dat bijbenen? “Het lijkt erop dat veel mensen wilden dat we hetzelfde album nog eens zouden maken. Daarom hebben we al lang geleden aangekondigd in interviews dat een volgende plaat meer kanten op zou gaan. Maar of deze plaat het net zo goed gaat doen als Boys & Girls? Ik denk het niet. We grapten tijdens de opnames wel eens dat de fans het niet gingen begrijpen. Alles was gewoon zo knotsgek na Boys & Girls, we hadden zoveel succes nooit verwacht. Dat nóg eens verwachten, zou betekenen dat we de realiteit uit het oog verliezen.” 

Obama de hand geschud
Howard is inmiddels in geen velden of wegen te bekennen, navraag achteraf leert is dat ze even op bed ging liggen en uren geslapen heeft. Fogg vertelt met grote ogen verder over alle ervaringen waar de Shakes - vier doodnormale zielen uit het zuiden van de VS - in terechtkwamen na het succes van de debuutplaat. “Onze beste show was denk ik in Rio de Janeiro. Ik heb nog nooit zo’n enthousiast publiek gezien. Tijdens de rustige songs waren ze kalm en vol aandacht, tijdens de uitbundiger songs klapten ze mee in ingewikkelde ritmes die zelfs iets toevoegden aan de songs. Dat is me echt bijgebleven.”

Ook mochten de Shakes in het Witte Huis spelen, een ander hoogtepunt. “Dat is echt een big deal als Amerikaan. Waarschijnlijk een van de gekste dingen die we hebben meegemaakt, niet op een excentrieke manier maar wel omdat het zo’n surreële ervaring was. Obama zat vooraan in het midden. Het was een avond waarop Memphis soul werd geëerd, georganiseerd door Booker T. Jones. Hij en Steve Cropper stonden bij ons op het podium. Heel speciaal om met die gasten te mogen spelen. Na afloop schudden we Obama de hand en gaven we Michelle een knuffel. Het was interessant hun wereld eens van binnen te zien, maar ik had verder niet de behoefte om allerlei politici te spreken daar. Wij zijn ook geen politieke band. Andere muzikanten doen dat heel goed, maar bij ons gaat het meer om persoonlijke emoties. Britanny heeft daar genoeg interessante verhalen over te vertellen.”