Geen waterballonnen, wel zijn waterpistolen toegestaan tijdens editie nummer vijf van PITCH, tot 25 centimeter althans. Ook geen Ten Walls dit jaar, de Litouwer is niet welkom na zijn homofobe uitspraken op Facebook en inmiddels nagenoeg overal persona non grata geworden. Supersoakers zijn eveneens uit den boze vanwege de veiligheid, daar kunnen gewonden door vallen. Een kleine plantenspuit mag dan weer wel mee naar binnen, evenals wappers zonder scherpe randjes en elektrische windmolentjes. Er is ook een verkoelende neveldouche, te vinden bij de hoek van de Westertent. Ja, het is best warm vandaag op het schitterende Westergasterrein - zo niet bloedheet - en duidelijk is al op de vrijdag dat deze editie van PITCH de boeken in zal gaan als de heetste ooit. Daar is verder geen hogere wiskunde voor nodig. Voor dag nummer twee zijn de voorspellingen namelijk nog heftiger, en het is nog maar de vraag of het niet flink gaat onweren, zoals voorspeld door mensen die verstand hebben van zoiets ongrijpbaars als het weer. De organisatie heeft, zoals het een goede organisatie betaamt, uiteraard de nodige veiligheidsmaatregelen getroffen. Zo zijn er extra punten om gratis water te tappen en mogen bezoekers een flesjes water (inclusief dop) mee naar binnen nemen. Ook de vandaag broodnodige zonnebrand - smeren, smeren, smeren - mag gewoon mee naar binnen. Mocht je onverhoopt dan toch ter aarde storten vanwege de hitte, al dan niet in combinatie met, dan staat er extra EHBO paraat om je weer op de been te helpen.

Van de eerste drie namen die naar buiten werden gebracht voor PITCH 2015 - toch een beetje het grote broertje van het Lowlands nachtleven - spelen er vandaag al twee: James Holden (live) en Evian Christ. Het zijn twee publiekstrekkers van later op de dag, evenals Australiër Flume en wereldster Kaytranada dat zijn. Allen stonden overigens ook afgelopen jaar nog op Lowlands, om de vergelijking met dat festival nog maar eens kracht bij te zetten. PITCH lijkt, net als in voorgaande jaren, een mengelmoes van grote acts en aanstormend talent, met daarbij flinke inbreng van eigen bodem. Orpheu The Wizard - wit shirt van Obey aan, zwart hoedje van Patta op het hoofd - is daar een mooi voorbeeld van. De geboren en getogen Amsterdammer van Red Light Radio is een echte selector, zoals dat zo mooi heet. Als hij om 14.30 uur het spits afbijt bij de Kaap, 'waar hiphop, disco, soul, boogie en wereldmuziek worden gebracht door de fijnste curators', volgens de organisatie dan, zijn wij vrijwel de enigen die daar iets van meekrijgen. Het brein achter Red Light Radio - samen met Hugo van Heijningen - staat te boek als een platenverzamelaar pur sang en lijkt dus geheel op zijn plaats om de boel hier op te warmen, voor zover dat overigens nog nodig is. Een paar weken geleden draaide hij samen met vriend en collega Tako een dijk van een set op Dekmantel's Lente Kabinet, waar mensen niet weg te slaan waren bij de Red Light Radio stage. Vandaag is het beduidend minder druk voor zijn neus: een enkeling zit op het gras, gedanst wordt er nog niet. Orpheu The Wizard is niet vies van wat electro hier en daar, maar mixt net zo lief afro, disco, boogie en wave aan elkaar. En dat allemaal alsof het niets is. Ja, naar Orpheu de Jong kunnen we urenlang luisteren, en telkens opnieuw verrast worden door zijn platenkeuze. Geheel vreemd is dat niet, want er zijn maar weinig mensen die zo veel muziek onder ogen (of eigenlijk oren) krijgen als de vinylliefhebber. 

Als de drie heren van Le Le, met frontman Faberyayo, rond de klok van vier beginnen aan hun set van driekwartier, stroomt de grote Westertent langzaam vol. Er zijn duidelijk mensen op tijd gekomen om illustrator Piet Parra, Rimer London en Faberyayo aan het werk te zien. "Hey hoi", roept de bekendste van het stel al snel. Hij heeft een stem die je herkent uit duizenden. De vroege vogels op de dansvloer groeten hem terug. Ja, Le Le is wel een trekpleister zo vroeg op de dag. Eerder gooiden ze hoge ogen met culthit Skinny Jeans en releases als Marble (2009) en Partytime (2012) en inmiddels staat het nieuwe album in de steigers, waar we vandaag een voorproefje van krijgen te horen. Op het nieuwe album zijn geen Franse en Duitse teksten meer te vinden. "Ik doe geen Franse en Duitse teksten meer, want het was gewoon te verwarrend. Op de vorige plaat stonden ook al alleen maar Engelse en Nederlandse teksten, maar ook dat bleek te verwarrend", liet Faberyayo onlangs al in een interview aan 3voor12 weten. Vandaag vraagt de man van de Jeugd Van Tegenwoordig vaak om handjes in de lucht. "Het is een feestje jongens en meisjes, er mag gedanst worden", vindt hij. Dat Faberyayo het even aanstipt is logisch, want het staat af en toe zo stil in de zaal dat het voor velen te warm lijkt om intensief te dansen. De visuals achter de drie heren zijn tof, maar toch is het allemaal niet echt spannend. Misschien is het ook wel wat vroeg op de dag om direct al alles te geven. Toch gaat het bij de track Hard - 'moeilijk, makkelijk, neuken, hard; moerstaal, kankermoer, staalborstel, ecoutéz; we komen hard, zo hard' - even goed los.

Van Le Le terug naar de Kaap, waar Philou Louzolo op het punt staat om de boel over te nemen van Orpheu The Wizard. Louzolo is een mooie verschijning. Hij heeft zich vandaag gehesen in een schitterend Afrikaans gewaad met felle kleuren, maar zijn roots liggen dan ook in Congo; ook al heeft hij daar nooit echt gewoond en groeide de dj gewoon op in Zeeland. De lichten van het Desperados-logo op de voorkant van de dj-booth kleuren mee op het ritme van de beat. Het is opvallend om te zien dat Louzolo, toch niet de grootste naam op het affiche vandaag, het uit de kluiten gewassen veld voor zich helemaal volgespeeld krijgt. Dat doet hij op zijn eigen manier, met zomerse muziek, met Afrikaanse ritmes, met veel afro en boogie. Zijn muziek zit gigantisch in de heupen en voor het eerst zien we mensen vandaag echt dansen. Je zou hem gerust een tropische verrassing kunnen noemen. De track Sin Tabla van El Sayulitas komt langs tegen het einde van zijn set, het is een vroeg hoogtepuntje voor velen.

Terwijl de rij voor de ingang tijdelijk gigantisch lang is en er een probleempje lijkt te zijn, reizen wij af naar de Gashouder om een stuk van de set van James Holden (live) mee te pakken. Vlak voordat de Engelsman begint aan zijn show, waarschuwt de MC nog maar eens dat we goed op moet passen voor de hitte. "Goed blijven smeren allemaal, denk eraan. En drink voldoende water, maar ook weer niet te veel", laat hij vaderlijk weten. Het is een goede zaak dat er constant op wordt gehamerd door de organisatie. We zien liever niemand sneuvelen vandaag, en de dag is nog lang. In de iets meer dan half gevulde Gashouder is het koel aan het einde van de middag, je krijgt het er bijna koud. Bijna. De 36-jarige Engelsman Holden treedt vandaag zoals gebruikelijk op met zijn drummer en zijn saxofonist. Zelf heeft hij zijn modulaire systeem weer meegenomen, en even vragen we ons af of hij daar problemen mee zou hebben gekregen op Schiphol, zoals Blawan vorige week. De muziek van Holden is intens en na de intro van de saxofonist, volgen drums, piepende geluiden, en meer van dat soort. De Gashouder blijft een waanzinnige locatie, zeker voor dit soort muziek. Er zijn meerdere mensen in de zaal die de show van Holden al vaker gezien hebben, en er toch weer opnieuw staan. Het is veelzeggend. Holden is een fenomeen: niet makkelijk behapbaar, weinig dansvloer aan ook. Luisteren naar zijn muziek is een beleving, waarbij je eigenlijk een uur lang met je ogen dicht zou moeten staan om elk geluidje in je op te nemen. Tijdens de stiltes tussen de nummers volgt er telkens luid applaus. We vragen ons af waarom Holden vandaag al zo vroeg op het programma staat, maar daar zal ongetwijfeld een goede reden voor zijn. Wel is het voor de trouwe volgers van Holden inmiddels wachten op nieuw werk; op een nieuw album.

Wanneer we Holden en de Gashouder verlaten, rennen we naar de Westerunie om de geheimzinnige Fatima Yamaha - we kennen haar van de aanstekelijke hit What's A Girl To Do - aan het werk te zien. Wie verwacht een mooie Aziatische vrouw tegen te komen achter de decks, komt bedrogen uit. Yamaha is een producer die zou zijn opgegroeid aan de voet van Mount Arrat in Turkije, met een Japanse vader en een Turkse moeder. Achter de decks staat echter 'gewoon' Bas Bron, de vaste producer van de Jeugd Van Tegenwoordig. Hij heeft geen enkele moeite gedaan om zich te vermommen. Bron heeft een volle zaal tot zijn beschikking en maakt beats zo glad als het asfalt van de A4 erbij ligt. Je kunt de stemmen van Willie Wartaal, Faberyayo en Vjèze Fur er overigens zo bij bedenken. Hoewel het geluid van Bron's alter-ego Yamaha wellicht iets dromeriger is, gaat de volle zaal er uitstekend op. Zijn sound is makkelijk behapbaar - in tegenstelling tot bijvoorbeeld die van live-act Holden - en net zo aanstekelijk als iemand die hardop lacht en daarmee iedereen meekrijgt. Elias Mazian, die het straks van Philo Louzolo over mag nemen bij de Kaap, staat vooraan en danst soms uitbundig mee. Ook Bas Bron kan niet stil blijven staan. Wij evenmin.

Zodra we tegen de klok van zessen weer teruglopen naar de grote Westertent, zien we dat het drukker wordt op het terrein. Net als bij Le Le is de zaal bij de Engelse band Hot Chip voor driekwart gevuld. De neveldouche aan de zijkant van de tent is een doorslaand succes. Misschien nog wel een groter succes dan Hot Chip zelf, want de band is wel eens sterker voor de dag gekomen. De frontzanger is gekleed in het roze, de gitarist heeft zichzelf in een wit gewaad gehesen. Het ziet er allemaal leuk uit, en de muziek slaat aan bij een groot deel van het publiek, maar het houdt allemaal ook niet echt over. Vrijwel alle nummers lijken op elkaar, al heb je dat pas door na een half uur goed luisteren. Wel is duidelijk dat deze band later op de dag de tent gemakkelijk vol had gespeeld. Het is een populaire band onder jonge meisjes met korte naveltruitjes, dat zeker. Nee, dan zien we liever Elias Mazian openen; de Amsterdamse dj die lijkt te groeien met elke set die hij draait. Wanneer hij de ijzersterke Philo Louzolo overneemt, is het kort de vraag welke kant hij opgaat, maar al snel spuwt hij vuur. Hij brengt Snap's I've Got The Power, zo'n kraker die elke dansvloer in vuur en vlam zet, en ook tot de verbeelding spreekt bij iedereen. Het is een slimme move na een set vol Afrikaanse vrolijkheid. Zijn publiek houdt hij daarmee vast. Wanneer ook Michael Jackson's Off The Wall en She Can't Love You van Chemise langskomen, zien we dat het goed zit bij Mazian. De Amsterdammer is zo'n ruwe diamant waar we over 20 jaar zomaar over zouden kunnen zeggen: hij heeft het geflikt hoor, die Elias. Wat een glijpartij maakt de Amsterdammer er soms van, in de positieve zin van het woord. 

Van Mazian terug naar binnen, naar de Westerunie voor 2562 & Heleen Blanken (live). Het is tijd voor een gezonde dosis ambient van Dave Huismans, met daarbij schitterende beelden van één van de beste videokunstenaars die Amsterdam rijk is. Blanken laat van tevoren weten best een beetje zenuwachtig te zijn: "Dit is waarschijnlijk de laatste show die we doen voor de komende tijd", geeft ze op als verklaring. Al snel blijkt dat gezonde spanningen vaak enkel prestatieverhogend werken. Het begin is direct intens, de ruwe en stromende organische beelden van de Amsterdamse kunstenaar passen daar uitstekend bij. Het duurt een minuut of tien, maar dan loopt de zaal ook vol. Net als de set van Holden, is deze act niet per se gemaakt voor de dansvloer. Achterin de zaal zitten twee koppeltjes op een fleecedeken mee te knikken met hun hoofd. De muziek van 2562 is bij vlagen net zo hypnotiserend als Hans Klok kan zijn op een goede dag, de beelden van Blanken werken versterkend en verdwijnen niet, zoals vaker op festivals, in het luchtledige. Het is in de Gashouder, de Westerunie en de Westerliefde een andere wereld dan op het veld. Het is er donker, intiemer en minder zonovergoten. Wanneer 2562 tegen de klok van zevenen met acid begint te smijten, vloeien er visuals over de muur, en vegen we het zweet van ons voorhoofd. Ja, dit is een waardige (voorlopig) laatste show van het duo. Het tempo gaat tegen het einde van de set nog even flink omhoog. Soms kijkt Blanken naar Huismans, en begint ze te lachen. Huismans is echter onverstoorbaar, haast autistisch bezig. Ook opvallend om te zien: na elke show stroomt de zaal binnen één minuut leeg. Een beetje zoals een voetbalstadion na een wedstrijd. Bezoekers willen direct weer door, en gelijk hebben ze. Er is immers meer dan genoeg te zien. Schoonmaakteams zorgen dat de zalen netjes blijven.

Zo vlak voor het NOS 20.00 uur journaal begint, laat de Canadese wereldster Kaytranada de Westertent compleet uit zijn voegen barsten. Bezoekers staan zelfs buiten te dansen op zijn geluid. Duidelijk is dat een deel van het publiek van vandaag speciaal voor Kaytranada een ticket voor PITCH heeft gekocht. Er valt een hoop voor te zeggen, want zijn zwoele sound gaat erin als zoete koek. Dan weer is het opzwepend en bedwelmend, dan weer krijgen bezoekers een adempauze van de goedlachse Canadees. Sommige liefhebbers op PITCH hebben weinig met Kaytranada - zij vinden het te poppy - maar zeker is dat de man soul heeft, gevoel voor timing ook. Hij vliegt van hiphop, naar R&B, naar house, om dat vervolgens weer af te toppen met een flinke dosis breakbeat. "Do you all feel good out there?", vraagt hij halverwege zijn set. Luid gejuich volgt. Kaytranada houdt de tent vol, zijn tracks volgen elkaar op in een moordend tempo. Wie niet oppast, en zichzelf niet goed onderhoudt, kan in de afgeladen tent ook prima bezwijken.

Wanneer we teruggaan naar de Kaap heeft Boye het overgenomen van Elias Mazian. Vervelend is het voor hem dat hij weer helemaal opnieuw moet beginnen - omdat een hoop bezoekers massaal naar Kaytranada zijn vertrokken - maar al snel blijkt dat prima aan Boye besteed. De langharige Amsterdammer, kind van de Rush Hour en Kindred Spirits, is fan van percussie en zorgt daarmee af en toe voor wat positieve opschudding. Jarenlang voor een platenzaak/label werken levert pareltjes op, dat blijkt wel. Let's Start The Dance van Bohannon komt voorbij, gevolgd door Candido's Dancin' And Prancin', Gwen McRae's Keep The Fire Burning en Thirstin, de nieuwe plaat van Mood Hut Canadees Jack J. Boye weet duidelijk van wanten, en speelt het veld binnen no-time weer vol.

Als het buiten langzaamaan donker begint te worden, dansen meisjes met oranje waterpistolen voor de ingang van de Westerliefde. Reza Athar is daar net begonnen aan zijn lange slot, en zet de dansvloer al snel in vuur en vlam. Er hangt een discobal in de zaal, die uitstekend past bij zijn psychedelische muziek. De rockhoek in Athar komt af en toe bovendrijven. Al na een paar minuten wordt hij luidkeels toegeschreeuwd door de menigte, en begint de Westerliefde te lijken op een dampende stoomcabine. Baby Brown van VoX LoW komt voorbij, net als Psycho Killer van de waanzinnige band Talking Heads; een track die iedereen kent en vooral ook luidkeels mee kan brullen. Wat voor Athar opgaat, geldt ook voor Cinnaman bij de Kaap, die scoort met een track van de Aziaat Soichi Terada. In de Westertent is op dat moment Flume bezig, die net als Kaytranada waanzinnig populair blijkt. Vrijwel constant gaan de handen massaal de lucht in. Vooral de track Sleepless, die hij samen maakte met Jezzabell Doran, slaat overweldigend aan. Werkelijk niemand staat stil. Regelmatig worden de smartphones uit de broekzakken gehaald om te filmen tijdens een spectaculair moment. Dat daardoor af en toe het zicht voor de buren wordt belemmerd, lijkt niemand wat te kunnen schelen.

Lekker is dat 's avonds het weerbeeld verandert. Het begint te waaien op het Westergasterrein, en de frisse wind is meer dan welkom. Het wordt koeler buiten, al plakt iedereen natuurlijk al lang door het warme weer van vanmiddag of de liters bier die soms door de lucht vliegen. Wij zijn benieuwd naar Evian Christ, die rond de klok van tienen begint voor een nagenoeg lege Gashouder, iets dat we niet hadden verwacht. De Brit draagt een zwart shirt van de Italiaanse voetbalclub Juventus, en laat het weinige aanwezige publiek wel direct ontploffen. Dat doet hij met kerkelijke gospel, bass, dubstep en grime. Voor we het goed en wel doorhebben, vliegen er al bommen door de Gashouder. De rare geluiden van Evian Christ gaan af en toe door merg en been heen en regelmatig vliegt de Engelsman zonder veiligheidsgordels om alle kanten op. Hij gaat van hot naar her, versnelt, vertraagt, en versnelt weer. Dat Kanye West een groot fan van hem is, begrijpen wij maar al te goed. Het wordt tijdens zijn set ook wel iets drukker in de Gashouder, maar zo populair als een Kaytranada of een Flume, is Evian Christ bij lange na niet. Wie blijft staan, wordt overdonderd, dat staat vast. De visuals, die bewegen op de maat van de beat, zijn schitterend. Dat het niet zo druk is, zegt maar weinig over hoe goed of slecht het is, want goed is het. Het moge duidelijk zijn dat deze talentvolle jongen een grote toekomst voor zich heeft.

Na een lange en slopende dag, zien we 's nachts nog Hunee b2b Antal, James Blake, Sophie zonder QT - die af moest zeggen - en Dekmantel Soundsystem. Alle vier de acts stonden nog recent op Lowlands en laten ook vannacht weer zien dat ze thuishoren op PITCH. Waar Hunee en Antal al vroeg besluiten om b2b te gaan draaien in de Westerunie - de energie spat er weer van af - en daar ook aan vasthouden voor de rest van de nacht, belooft James Blake zijn publiek in de Westertent om oud materiaal, nieuw materiaal en alles ertussenin te gaan spelen. Toch horen we opvallend weinig nieuw werk, en lijken de bezoekers nog altijd het hardste te gaan op Limit To Your Love, de oude hit die hij al vroeg in zijn show ten gehore brengt. Ja, er is op PITCH voor ieder wat wils, en het logistieke probleem dat zich vorig jaar voordeed toen Moderat de Gashouder plat speelde, blijft uit tijdens dag nummer één van PITCH 2015. We zagen vooral lachende gezichten. En rood aangelopen, bezwete muziekliefhebbers. Op naar dag nummer twee: met onder meer al heel vroeg Jamie XX, Jungle, John Talabot, Ebbo Kraan, Jon Hopkins, Young Marco en Interstellar Funk.