Een band uit Estland komt niet elke week op je pad, dachten we vier jaar geleden toen Ewert and the Two Dragons op Eurosonic stond. En zowaar, de Baltische folkies hadden een prima single, genaamd (In The End) There’s Only Love. Lekker uptempo, pakkend liedje, kon prima mee in de slipstream van Mumford & Sons. Hoewel ze na de release van debuutalbum Good Man Down best veel in Nederland speelden, is deze boeking opmerkelijk. Begin dit jaar kwam het tweede album Circles uit, en dat deed in ons land nagenoeg niets. Subsidiepotje?

 

Pinkpoppers houden van rock. Ze houden van solo’s en van riffs, van mannen met vertrokken gezichten, van muren van Marshalls. Nieuwe aanwas op dat terrein is niet makkelijk te vinden, en dus vallen de grote festivals vaak terug op dezelfde namen. Pop Evil is zo’n nieuwe naam, een band uit het post-grunge genre, ergens tussen Foo Fighters, Mötley Crüe en Alter Bridge, maar dan wel het dichtst bij de laatste. In het najaar zijn ze de support van Nickelback en Limp Bizkit. 

 

Al zou Pop Evil ook zomaar eens in deze categorie kunnen vallen. De meest vreemde vogels in de Pinkpop line-up zijn doorgaans te scharen onder het kopje ‘package deal’. Soms moet je om een act binnen te halen net iets meer doen dan een zak geld neerleggen, en het lijkt soms wel of heel Stage 4 opgetuigd is om de moetjes kwijt te kunnen. Vorig jaar hadden we het vriendinnetje van Ed Sheeran en de broer van Rob Zombie, en weet je nog toen 90’s broertjes Hanson ineens in het programma opdoken? Dit jaar hebben we onder andere The Last Internationale, een band die op tour is met OneRepublic. Of zou het toch komen doordat Rage Against The Machine drummer Brad Wilk achter de kit zit?

 

De mantel der liefde is traditioneel voor de winnaar van Bandwedstrijd Nu Of Nooit, die het festival mag openen. We zagen er in de loop der jaren heel wat bands langs komen wiens muziek minder memorabel was dan hun bandnaam. Kijk ze over elkaar heen buitelen van gaafheid: Cooler Than Jesus, Itchy Bitchy, 37 Stabwoundz. Folkies Jick Munro & The Amazing Laserbeams staan daar vol trots tussen, en alleen al vanwege hun bandnaam gunnen we ze het voordeel van de twijfel. Opvallend: vorig jaar stond de Limburgse band Afterpartees op Pinkpop, ondanks dat ze de prijs NIET wonnen. “We hebben het toch gehaald!”, riepen ze uit. Andere Limburgse helden Heideroosjes en Dreadlock Pussy wonnen ook nooit.

 

Giel Beelen is natuurlijk al jaren een huisvriend van Pinkpop, en dat zijn programma De Beste Singer-Songwriter een eigen hoekje op het veld krijgt, zal niemand verbazen. Anna Rune, van oorsprong een Belgische, was dit voorjaar de winnaar. Een hit heeft ze nog niet op zak, maar bij DBSSW werkt het wel net iets anders dan bij de grote commerciële shows, waarbij de winnaar op de avond van de finale meteen op nummer 1 dient te staan. Logischer boeking voor deze Pinkpop was overigens de winnaar van het eerste seizoen geweest, Douwe Bob, die een sterke tweede plaat uit heeft. Ook de twee meest opvallende artiesten uit het tweede seizoen, Maaike Ouboter en Michael Prins, hebben nieuw werk. 

 

Zij kwam bovendrijven tijdens Eurosonic: Aurora, een jonge Noorse die zich ophoudt in het schemergebied tussen indiefolk, darkwave en elektronische popliedjes. Eigenwijs en spannend dus, en daar zijn wij wel voor te porren. 3voor12’s Bas van Duren was zeer onder de indruk van haar verschijning en vond haar een fenomeen in wording. “De kleine blondine heeft een oude ziel, getuige de heftige verhalen die zij bezingt, maar in haar maniertjes zit een stuk kinderlijkheid die je dan weer wel van een tiener verwacht.”

 

Weet je nog, die keer dat Supergrass op Pinkpop speelde en het verregende terrein gedempt werd met balen hooi? Prachtig natuurlijk. Het supergras vloog aan alle kanten door de lucht, en de Britpoppers speelden een heerlijke gedreven set. Supergrass is inmiddels al een paar jaar ter ziele, en de frontman met de bakkebaarden is aan een nieuw avontuur begonnen. Twee soloplaten heeft hij tot nu toe uit, die nog al te veel reuring opleverden. Supergrass’ I Should Coco mag dan dit jaar 20 jaar oud zijn, reken er maar niet op dat Gaz een van die frivole klassiekertjes speelt.

De Jeugd van Tegenwoordig bestaat tien jaar en viert dat groots. Zo speelden ze in Utrecht alle vier hun albums integraal, en daags voor Pinkpop staan ze ook nog eens twee avonden in de Heineken Music Hall. Maar Willie Wartaal heeft kennelijk nog honger. Hij vult nog een gaatje op Stage 4 als dj. Dat doet ie vaker, met de Chicago Social Club in Amsterdam als favoriete hang-out, en ook op het spectaculaire event dat hier onder in alle glorie terug te kijken is. Hij krijgt hulp van de tweeling Sander en Maurice de Graag, die zich Doppelgang noemen en deep neo Chicago house beloven mee te nemen. 

 

Eerlijk is eerlijk, de onderkant van het programma is een beetje een rommeltje. De toevoeging van Stage 4 vorig jaar heeft vooral gezorgd voor vervuiling, met moetjes en andere boekingen die niet per se hadden gehoeven. Maar natuurlijk staan er ook serieuze acts op het kleinste podium. Lonely The Brave uit Cambridge is de band met de meeste potentie. Het is een gitaarband in de betere Tikkel-traditie: hard van buiten, zacht van binnen.