LGW15: Black-metal-minifestival bij releaseshow Terzij de Horde

Alsof we allemaal van de Gallische toverdrank hebben gesnoept

Tekst: Frank Gesink/Foto’s: Dinger Knoop ,

In dB’s voelt het soms net alsof je in Gallië beland bent, in dat dorpje waar Asterix en Obelix stug hun eigen ding blijven doen, terwijl de Romeinen het proberen over te nemen. Vanavond staat er weer zo’n show op het programma: black metal- en hardcore screamoband Terzij de Horde speelt de releaseshow van hun zojuist uitgekomen album “Self” en programmeert vooraf drie (soms progressieve) black metal-acts. Zo ontstaat er een soort minifestival. Ten slotte, de avond is gratis!

Nefast mag aftrappen. De band neemt weliswaar black metal als vertrekpunt, maar voegt daar gaandeweg psychedelische rock, drones en flarden (gitaar)noise aan toe. Het zorgt voor een lekker gevarieerd en licht experimenteel geheel, waar gitaren veel de ruimte krijgen, maar ook de ritmesectie stevig inzet. Soms bezwerend en tranceopwekkend, dan weer venijnig uithalend. De vele invloeden binnen de muziek klinken zo overtuigend, dat mocht de black metal wegvallen, er waarschijnlijk nog steeds een bijzondere band overblijft. opvallend is dat de black metal invloed live vooral als aanvulling wordt gebruikt om het geheel compleet te maken. Een sterk overtuigend begin van deze mooie avond.

Laster tapt vervolgens uit een heel ander vaatje. Drie gemaskerde mannen komen het podium op: zijn het trollen? Of toch goblins? Bij twijfel pakken we er even een “Magic: The Gathering” kaartspel bij en ben je geneigd om te kiezen voor het eerste. De muziek past vervolgens ook wel bij die duistere wereld, met veel bomen en weinig daglicht. Enigszins angstaanjagend, maar ook dromerig en zelfs rustgevend. Sfeervol, waar gitaren soms een beetje aan dreampop/shoegaze doen denken, maar de rest van de invulling duidelijk black metal is. Helaas speelt de band veel te lang door en hierdoor gaan nummers teveel op elkaar lijken. Mochten ze hun optreden gestopt hebben na dertig minuten was dit erg mooi geweest, nu werd het eentonig en saai.

Weer anders klinkt Gnaw Their Tongues, aan variatie dus geen gebrek vanavond. Het voornamelijk studioproject van Mories (ook zijn project Aderlating is een bekende voor het dB’s publiek) klinkt als black metal versmolten met industriële klanken, harde beats, ambient soundscapes, naar de Bijbel refererende voice samples, noise, screams en gitaar. Dat is een heel rijtje met invloeden, de act is dan ook echt een kwestie van ‘je moet het horen om het te snappen’, een echte ervaring die je niet alleen luistert maar ondergaat. Je wordt opgezogen in een draaikolk van experimentele herrie en een nare sfeer. Vanavond treedt de act op als duo, een computer verzorgd alle effecten en aansturing, daarnaast gitaar. Iets werkt er niet. Voornamelijk veel lage tonen vallen weg en subtiele details in de alles opslurpende geluidsbrij zijn erg slecht te horen. De set komt hierdoor erg rommelig over en dat doet af aan de sfeer. Erg goed is het bij vlagen, als alles wel goed staat afgesteld. Jammer, hier had meer ingezeten.

Niets ten nadele van de voorgaande bands, maar het gaat vanavond allemaal om headliner Terzij de Horde natuurlijk, die een thuiswedstrijd spelen in Utrecht. Voorheen enkel een aantal Ep’s uitgebracht is daar nu eindelijk de eerste langspeler, met als thema dus “Zelf”, een soort ontdekkingstocht naar je eigen leven in verband met je eigen emotie, energie, je wereldvisie en de problemen die daarbij komen kijken. Kort gezegd, maar we kunnen ons zo voorstellen dat het album voor elk individu iets anders betekent dan de betekenis die het voor de band heeft. Terzij de Horde ontleent zijn naam aan een gedicht van poëet Hendrik Marsman, die met zijn kijk op vitalisme de band sterk beïnvloedt. Het woord betekent zoiets als intense levensdrang. Echt invloeden van poëzie hoor je voornamelijk als je de teksten van de band goed onder de loep neemt, maar die intensiteit en levensdrang is onmiskenbaar aanwezig in de muziek. Lees vooral het mooie interview dat Joost Schreurs onlangs hield namens 3voor12/Utrecht.

De band schiet gelijk energiek uit de startblokken met hun zo kenmerkende combinatie van licht progressieve black metal, hardcore punk en zeer gevarieerde, emotionele schreeuwen. Wat opvalt is dat ze nu meer gebalanceerd klinken, of misschien is meer dynamisch een betere term. Enerzijds klinkt het sfeervoller, slepend en anderzijds is er nog steeds die in-your-face felheid dat eerder werk zo kenmerkte. Woeste passages vol snelheid en agressie, afgewisseld met een moment van…reflectie, bezinning? Het resulteert in gitaren die zowel mooi als agressief klinken, een zware ritmesectie en vocalen die soms neigen naar intens verdriet en dan weer boos de zaal in rollen. Sterkste troef is hoe de band deze emotie overbrengt naar de zaal, vol expressie en overgave. Tussendoor nemen ze pauze, om het publiek te bedanken voor de aanwezigheid en meermaals uitbundig te proosten. Al gauw ontstaat er een verbondenheid tussen band en publiek dat deze albumrelease maakt tot een geweldig geslaagd feestje. Utrecht is dan wel geen Gallië, maar op dat moment leek het alsof we allemaal van de toverdrank gesnoept hadden.