Het Amerikaanse avontuur kwam al snel tot een einde. Binnen een jaar belandde Hunee in Amsterdam, waar hij werd opgenomen in de kliek rond platenzaak en label Rush Hour, waar zijn eerder gecancelde plaat ook zou uitkomen. Collega DJ San Proper nam de hem zelfs in huis en leende hem zijn studio toen muziek toch weer begon te krieblen. De connectie tussen Rush Hour en Hunee is geen verrassende, zeker voor wie de artiesten van het label en de DJ-sets van Hunee een beetje kent. Zonder de dansvloer uit het oog te verliezen weet hij in zijn sets dansmuziek telkens weer te verder uit te diepen. Italo, obscure (space)disco, synthpop en maar net zo goed vergeten house en techno-klassiekers blijken bij hem allemaal samen te gaan. Als je je oren een beetje open hebt staan kom je na een avond dansen bij Hunee altijd thuis met een enorme rits onbekende, maar fantastische nummers. En Rush Hour is vervolgens een geschikte plek om je zoektocht naar die bijbehorende platen te starten.
Op het album merk je aan alles dat Hunee een groot talent heeft voor het opduiken van onbekende pareltjes, en zich in zijn zoektocht naar nieuwe muziek niet door genres laat tegenhouden. Op het album komen al die genres uit zijn sets namelijk samen Andere platen die zo veel stijlen bestrijken klinken al snel belerend. Alsof de artiest vooral wil laten zien hoe breed zijn smaak is, en hoe virtuoos zijn producties. Spierballen rollen. Of ze zijn onbegrijpelijk als je het concept achter de plaat niet kent. Op dit album is dat anders. Het voelt altijd lichtvoetig en aanstekelijk, ondanks dat er een hoop gebeurt en bij vlagen behoorlijk abstract is. Het geheim schuilt in de losheid waarin alle elementen verweven worden. De schijnbare achteloosheid waarin er met prachtige details gestrooid wordt, en hoe makkelijk mooie melodieën en samples na een keer te klinken niet meer terugkomen Alsof Hunee het de luisteraar allemaal niet in wil wrijven. Je hebt gewoon geluk als je af en toe zo'n moment meekrijgt.
De plaat zit vol met dat soort mooie details. Neem opener Woods, rammelende houten percussie, wervelende synths die voorbij waaien alsof Brian Eno aan de knoppen zit, nonchalant stuiterende bassen en dan opeens een Oosterse fluit. Uit een keyboard, maar het lijkt toch echt alsof er adempauzes ingelast worden. Maar voordat je het echt kan checken is de fluit alweer verdwenen.
Zo zijn er meer nummers waar je geen idee hebt waar de samples vandaan komen, en waarom ze zo goed passen. Tjilpende volgels tussen het industriële geschraap op Hiding The Moon. Halverwege dat nummer komt er een genadeloze zaag door alles heen, maar de volgens fluiten rustig door. Of die opera-zangeres die door heel Burning Flower heen dwarrelt. Telkens twijfel of ze nou uit de koker van Hunee komt, of dat de buurman een zondagmatinee in zijn huis organiseert. OOk een goed moment; die soulvolle 'hmm hmm', op de achtergrond van Rare Hapiness. Je hoort het in die gezellige zondagmiddag housetrack eigenlijk nauwelijks, tussen de andere kleine vocal-sample en bongo's. Maar het geeft het nummer wel dat extra zetje de diepte in, waardoor je het echt onweerstaanbaar wordt.
Er staan tussen alle collage-achtige tracks ook genoeg nummers op de plaat waar Hunee wel heel direct refereert aan house en techno. Silent Sensation mondt uit in een subtiele acid track, Error of the Avage zou dankzij zijn alsmaar uitblijvende climax niet misstaan in een set van Dixon, en op Crossroads schroeft Hunee het energieniveau zo ver omhoog dat een dansvloer niet anders dan kan ontploffen als die track langskomt. Maar nergens wordt de makkelijke weg gekozen of wordt er expliciet een richting gekozen. Acid-baslijnen komen voorbij, deephouse grooves, stampende techno-kicks, Oosterse percussie, piepkleine soulsamples, tokkelende violen, een klarinet. Juist door het zo los en vrij te combineren ontstaat er iets bijzonders. Bijna spiritueel. De Sun Ra-sample, en de free-jazz waarmee Hunch Music indrukwekkend eindigt en nóg meer de diepte induikt bevestigt dat karakter alleen maar meer. Laten we met zijn allen afspreken dat we het album niet geforceerd gaan gebruiken als startpunt van een zoektocht naar ons diepere zelf, maar als begin van een grenzeloze zoektocht naar nog meer mooie muziek. Te beginnen bij alle samples en verwijzingen op deze plaat, en vervolgens de platen die Hunee in zijn sets laat langskomen.