Hij is niet de enige. Een paar duizend buitenlanders maakten de trip naar Amsterdam voor de tweede editie van Dekmantel festival. Opvallend, want er komen in totaal amper 10.000 bezoekers. Een verdubbeling ten opzichte van vorig jaar, die vrijwel volledig in het buitenland gevonden wordt. Maar liefst de helft van de bezoekers komt niet uit Nederland, vertelt de organisatie. Sterker nog: 70% komt uit de hoofdsteden Amsterdam, Londen (vooral Londen), Berlijn en Parijs. Een bizar hoog percentage, dat erop duidt dat Dekmantel er in geslaagd is de hippe voorhoede uit Europa aan te spreken.
Wat heeft Dekmantel dan toch dat het zo succesvol buiten de grens rijkt. Om te beginnen een uitstekend netwerk. Interessante platforms als Resident Advisor, XLR8R en Boiler Room, die Dekmantel omarmen en aanprijzen. Dan is er ook nog de gunstige ligging. Het Amsterdamse Bos, locatie van het festival, ligt dichter bij Schiphol dan welk andere terrein. Maar de kern van de Dekmantel formule is simpelweg de line-up. De artiesten met wie het festival werkt, zijn trouw, zoals je dat vaak ziet in de dance. De Ostgut Ton crew, Blawan, John Talabot, bijna iedereen keert terug, vaak met een ander project of een back to back set.
Tot slot: de Nederlandse festivalcultuur is inmiddels vermaard in omringende landen. Midden op de dag zien we het mooi samengebald bij de set van Cinnaman en Tom Trago, lokale helden tussen de internationale hot-shots. Ze hebben echt een mooie spot en trekken hun veld voller en voller. Op het podium verzamelen zich steeds meer bekende koppen uit de Amsterdamse scene, met o.a Mr Wix, Boris Werner, William Kouam Djoko en Tom Ruijg. “I’m the information”, klinkt het in de bizarre meezinger Sicko Cell van Joy Orbison. “Cocaine powder!” Trago en Cinnaman draaien house met hier en daar een snufje bass en UK funky, maar vooral ook veel disco, en dat doen ze met enorm veel overtuiging.