Met een plof gooit Michel Linssen een stapel foto's op de eettafel in zijn appartement in hartje Rotterdam. Hij spreekt van 'de gouden jaren van de popfotografie'. 'Kijk, Johnny Cash, Herman Brood, Alanis Morissette, Springsteen, Oasis, Sting, Sheryl Crow, Ramses Shaffy, The Stones...' -Allemaal foto's die ooit in de Popfoto, Muziek Expres, Oor of De Telegraaf hebben gestaan. Linssen maakte in de jaren negentig ontelbaar veel portret- en concertfoto's. Hij vloog de hele wereld over en verdiende er goed mee. 'Het topjaar was 1995. De muzikanten kenden mij in die tijd allemaal. Kranten besteedden nog veel aandacht aan de popfotografie. Het is mij een raadsel, maar popfotografie lijkt op het ogenblik wel helemaal weg!'

Op tafel liggen ook afdrukken van de foto's die Linssen maakte tijdens een radiosessie die Nirvana in 1991 opnam in Hilversum. Het bekendste plaatje is dat van Kurt Cobain die, verscholen achter een studiomicrofoon en met gitaar op schoot, dromerig langs de lens kijkt. Het is misschien wel de Cobain zoals de fans zich hem willen herinneren: cool, charismatisch, knap. Maar er zit ook iets in van het jochie dat voor straf moet nablijven. Linssen zelf is nog altijd blij met het beeld. 'Helemaal de sfeer die ik in een foto wil hebben.' Hij pakt de twee contactvellen met alle 72 foto's die hij die middag maakte er nog eens bij en wijst op de eerste foto van die dag: een langharige Dave Grohl kijkt leeg in het niets.

'Ik dacht in eerste instantie dat deze jongen de zanger was. Hij stond meteen populair te doen. Pas later kwam Kurt binnen en wist ik: jij bent de zanger. Het was direct duidelijk dat alles om hem draaide. Hij was het mannetje. Maar ik begreep er eigenlijk niet zo veel van. Hij zei bijna niks. Ik zat met hem op een bank en draaide een sjekkie van hem. Ik weet nog wel dat ik het heel raar vond. Hij was net in Nederland aangekomen en had een pakje Samson shag dat er uitzag alsof het al maanden in zijn kontzak zat.'

Stroef
Nevermind lag pas twee maanden in de winkels en het zou nog maar een maand duren voordat het album Michael Jacksons Dangerous van de eerste plek in de Billboard lijst zou verdringen. Nirvana, de band die tot dan toe obscuur was gebleven en er een kunst van maakte iedere show - ook al was het er een voor twintig man publiek - de eigen instrumenten te versplinteren, was eigenlijk net zo pop als Michael Jackson. Die middag in Hilversum bleef de band 'maar wat pielen' en Linssen zat - met camera - tijdens de soundcheck tussen de muzikanten in op de grond. Op een gegeven moment bleef hij gefocust op de zanger/gitarist. Je ziet het op het contactvel. Cobain rookt, Cobain kijkt weg, Cobain neemt nog een hijs en dan kijkt hij precies in de lens van Linssen.

'Again!' heeft Linssen geroepen, want de foto was niet scherp. Cobain keek braaf nog een keer langs de lens en Linssen klikte nogmaals. Nu wel scherp (zie linksboven). De sessie verliep stroef. Nirvana weigerde verzoekjes van de programmamakers te spelen, wisselde wat van instrument - op een van de foto's zit Cobain met een basgitaar op schoot - en speelde uiteindelijk een paar slordige covers en een lange, saaie jam. Het was zo'n vage brij van geluid dat de aanwezige opnametechnici niet wisten wanneer zij de tapes moesten laten lopen. Linssen was toen al vertrokken en reed richting Utrecht waar The Ramones die avond speelden. Het optreden van Nirvana in Paradiso hield hij voor gezien. 'Ik had totaal geen haast met die foto's, dus het kan zijn dat de films nog een tijd onontwikkeld in mijn donkere kamer hebben gelegen. Ik weet nog dat ik tijdens het ontwikkelen dacht dat er iets fout ging. Ik dacht: o, het is maar Nirvana.' Vervolgens lagen de negatieven maanden in een kast zonder dat hij er iets mee deed.

Alle Nirvana-foto's van Michel Linssen bij Getty Images