Laten we beginnen bij de overeenkomsten, want die zijn eigenlijk groter dan de verschillen. Best Kept Secret en Down The Rabbit Hole zijn alle twee kleinschalige festivals met grote ambities. Ver uit de buurt van de grote mainstreamheadliners van Pinkpop, veel focus op onbekendere namen, laten we het 'alternative mainstream' noemen. Er moet iets te ontdekken zijn, dat is de kern. Qua terrein hebben ze ook wel iets van elkaar weg: beide liggen rond een meertje, camping erbij, goed eten (Best Kept Secret slooft zich extreem uit, Rabbit Hole serveert een soort 'the best of'). 

 

Vanaf dag 1 zet Mojo Down The Rabbit Hole in de markt als het kleine broertje van Lowlands. Met hetzelfde team, en zelfs met hetzelfde voorvoegsel: A Campingflight Down The Rabbit Hole. Dat is om drie redenen gevaarlijk: om te beginnen tast je daarmee de soevereiniteit van Lowlands aan: een marktleider heeft geen belang bij keuze. De kaartverkoop van Lowlands zakte direct ver weg. Geen ramp, stelt directeur Eric van Eerdenburg, het is juist goed dat de druk van de ketel is. We gaan zien hoe dat zich ontwikkelt. Het tweede gevaar is dat de verwachtingen m.b.t. Rabbit Hole meteen erg hoog zijn, in plaats van dat de organisatie langzaam kan gaan bouwen aan iets volkomen nieuws. Jazeker, Rabbit Hole heeft in zijn uitstraling en ook in de richting van de programmering veel weg van Lowlands, maar het heeft met deze eerste editie de verwachtingen muziekinhoudelijk nog niet helemaal waar kunnen maken. Ten derde plaats je jezelf nu direct in een positie van 'tweede'. Tweede Lowlands is immers een afgeleide van het origineel. En dat terwijl je al een psychologisch nadeel merkte door het feit dat Best Kept Secret net een jaar eerder begon. Best Kept Secret kiest bovendien strategisch meer de weg van de langzame groei in de luwte, vooral door steeds maar weer op de onderkant van het programma te wijzen. De underdogpositie pakt tot nu toe goed uit.

Rabbit Hole zet fors in op het randprogramma, en ook op een nachtprogrammering, iets dat Best Kept Secret eigenlijk helemaal niet heeft. Op papier is de nachtagenda alleen niet zo heel spectaculair. De eerste avond bijvoorbeeld kent een marathonset van Floating Points vs Motorcity Drum Ensemble als enige dance-programma en een soort indie-hits-disco in de grootste tent. De charme zit hem juist in de spontane feestjes met pop-up dj-sets die op de sfeerveldjes ontstaan, en daar heeft iedereen het na afloop over. Hetzelfde geldt voor de 'activiteiten' overdag: speeddaten bij een ronddraaiende bar, een euro voor een liedje bij de mojitobar, vlotten bouwen (ja hoor, dat deden mensen op vrijdag om vier uur al!), hoelahoepen, en vooral veel hangen, met of zonder kampvuur. Aan de aankleding is buitengewoon veel aandacht besteed, en dat betaalt zich uit. Hoogtepunt van dat alles is Jiggy Dje's area Wilde Haren, het best bewaarde geheim van het festival, waarvoor je door een deurtje in de kapperszaak naast het hoofdpodium naar binnen kunt. Je treft er een grote jacuzzi (met badmeester), dj's als Dokter Moon en Kees de Koning (jawel) en optredens van onder andere Murda Turk. Dus dit bedoelden ze met 'hip je hopje'. Best Kept Secret focust wat dat betreft veel meer puur op de muziek. Geen straattheater, geen geheime optredens, al is er met een spontaan feestje bij een wijnbar, stijlvolle schommelstoelen in het bos en het losjes geprogrammeerde Stage 4 (gehost door St Paul) absoluut geen gebrek aan sfeer.

Meest gehoorde klacht op Best Kept Secret: betalen met een chip (in zijn algemeenheid ervaren als een succesvol experiment) en statiegeld op bekers is een dodelijke combinatie. Klopt. Als je voor een groep vrienden een rondje wilt halen, komt het regelmatig voor dat je zo'n beetje het dubbele kwijt bent door het statiegeld. En dan moet je maar weer zien dat je die bekers en flesjes allemaal weer terug krijgt. Met muntjes zou dat redelijk simpel op te lossen zijn: iedereen legt even in voor zijn glas, en krijgt dat vanzelf weer terug bij inlevering. Voordeel: het festivalterrein is echt schoner dan je gewend bent van een festival. En ja, hoe groot dat voordeel is, blijkt een week later maar weer eens. Down The Rabbit Hole kiest niet voor dat systeem en werkt nog gewoon met 'ouderwetse' wegwerpbekertjes. Geen gedoe, gewoon opdrinken en op de grond gooien. Het heeft wel als resultaat dat al na de eerste act op het hoofdpodium het schoonmaakteam een gigantische berg afval bij elkaar veegt. To their credit: dat opruimen werd dus wel de hele dag fanatiek gedaan.

Best Kept Secret schroefde zijn ticketprijs dit jaar flink op, na een zachte introductie in het eerste jaar. 139 euro kost een weekendticket nu. Dat is flink goedkoper dan Lowlands, maar dat is gezien de grootte van de namen op het affiche niet zo verrassend. Down The Rabbit Hole kost met 135 ongeveer evenveel, terwijl er een podium minder staat, en de vrijdag ook nog eens pas om 18:00 uur begint. Opvallend dus dat Mojo er - zeker met het oog op die directe concurrentie - niet voor gekozen heeft te stunten met de prijs. Down The Rabbit Hole heeft ervoor gekozen alleen weekendtickets te verkopen. Een opvallende keuze in deze drukke festivaltijden. Een deel van het publiek wil liefst overal iets meepikken. Pitch op de dag dat Massive Attack speelt, North Sea Jazz voor Outkast. Je zou denken dat het festival met name voor de sterkste dag - zaterdag - best wat extra dagtickets had kunnen verkopen. Rabbit Hole heeft echter iets anders voor ogen: mensen moeten kopje onder gaan in de sfeer, niet aarzelen maar er in duiken. Je zag het nu ook gebeuren: de tweede dag was de sfeer veel uitbundiger dan de eerste, toen mensen de kat nog wat uit de boom keken. Best Kept Secret koos wel voor dagtickets. Daar was op het veld niet veel van te merken als het op sfeer aankomt, maar de organisatie meldt dan ook dat zo'n 80-85% van de bezoekers evengoed drie dagen blijft.