Het is niet voor het eerst dat het Concertgebouw van alle stoelen ontdaan is, dat gebeurde voor JunkieXL op ADE 2012 al eens en vorig jaar konden bezoekers op matjes op de zaalvloer liggen voor Steve Reich. Henrik Schwarz zagen we deze ADE in het Muziekgebouw aan 't IJ, de plek waar organisator Audio Obscura vorig jaar ook al producer Maceo Plex de ruimte gaf. Dit jaar gaan ze nog wat ambitieuzer in het wereldwijd vermaarde Concertgebouw. Geheel in lijn met de filosofie van Audio Obscura, dat producers ziet als moderne componisten. Vanavond opent de Keulse coming man Barnt het techno-getinte bal, terwijl wij ons vanaf de lege zaalvloer ernstig vergapen aan de entourage.
ADE14: God is a dj in het Concertgebouw
En zijn lichaam een verrukkelijke house-tempel
Tijdens ADE 2013 was het in het Concertgebouw nog genieten van Henrik Schwarz met orkest en Nicolas Jaars Darkside. Gezeten in pluche stoelen welteverstaan. Voor Audio Obscura zijn echter alle stoelen weggehaald en daarmee is het klassieke muziekgebouw omgetoverd tot een verrukkelijke house-tempel voor drieduizend man. Met een fabuleuze lichtshow voelt het een beetje als Awakenings in de Gashouder, maar dan mooier, statiger, exclusiever en met erg goed geluid.
Het Concertgebouw ziet er met die enorme houten vloer toch al magnifiek uit. Of voor een clubavond; bizar. De vloer, dj-booth, rijen lockers en door reclame verlichte bar doen denken aan een housefeestje, maar verder? Dat orgel, die ornamenten aan de balkonrand met de namen van Dvorák, Bruckner, Stravinsky en alle andere klassieke grootheden, de kroonluchters, de majestueuze zuilen, plafonds, het tapijt in de lege foyers en vooral al die begeleidende mannen en vrouwen in pak. Achter de dj-booth boven, naast het groots uitgelichte orgel, zijn nog wat pluche stoeltjes en is het goed wachten tot de avond op gang komt. Opvallend is dat je continu geroezemoes hoort, zo goed is de akoestiek in een zaal die op andere dagen niet uitversterkte, vaak klassieke muziek huisvest. In de ovale kleine bovenzaal, ook van alle stoelen ontdaan, is het onder de enorme kroonluchter aanvankelijk drukker en beter toeven.
Beneden gaat met Danny Daze langzaam het tempo omhoog. De Amerikaan opent met techy deephouse met subtiel Moby's "Go" eronder gemixt. Dat mag natuurlijk weer, dankzij de Twin Peaks comeback. Hij gaat steeds harder en gedrevener draaien en na driekwartier komen de drums in machinaal tempo. Dan nog de zweep erover met de hi-hats en wordt z'n techno duisterder en industriëler, zonder franje. Vanaf half elf gaat Daze zo hard met pure Detroit techno dat je met goed fatsoen niet meer kan blijven zitten. Heerlijk.
Terwijl Sasha de booth overneemt, beklimt iemand de kansel onder het orgel en zweept de volgelingen met gebaren op. Ja ja, if only God was a dj. De Welshman dreunt harder met trancey house. Hij is van de groots aanzwellende gebaren en stemmen, met soms bijna een soundtrack-achtig bombast. Sasha kreeg bekendheid door zijn samenwerking met John Digweed en de remixen van Madonna, Felix da Housecat en Hot Chip. Toch ontvluchten we het geweld even naar boven, waar Eelke Kleijn uplifting deephouse staat te spinnen. Wel balen: terwijl de grote zaal uitpuilt staat hij voor slechts 30 man te draaien met een lebberend stelletje voor z'n neus. En dan gaat het publiek nog zeuren en gebaren ook. De set is ook wel erg licht en wat veilig opgebouwd. Dat lijkt hij nu ook te begrijpen en de schuiven gaan open. Even Moderats Bad Kingdom erin voor de herkenning en door pakken. Slim. De zaal stroomt vol en de Rotterdammer, naar verluidt een nieuwe aanwinst van Spinnin' Deep, heeft er zelf plots ook meer lol in.
Beneden geselt Sasha het publiek echt in een moordzuchtig tempo. Een Romeins slavengaljoen zou er records mee breken. De bassen zijn verworden tot een soort rollende dreun en met salvo na salvo aan claps en hi-hats heeft hij ons in de touwen. Zelden was temporiseren met een melodieus momentje zo welkom, maar het publiek fluit om meer. Komt voor elkaar. Het is 1.00 uur, een tijdstip waarop veel feestjes net beginnen, maar aan het Museumplein begint Maceo Plex aan de slotset en de lat ligt op forse hoogte. Onder dit alias stoeit de in Barcelona wonende Amerikaan Eric Estornel met techno, house, funk en electro.
De headliner maakt het wel erg bont met razende techno, die wonderwel funky blijft. Het geheim zit deels in de achterliggende beats en ook in de stemmen (daar is Lana Del Rey en ook Moderat weer), die niet als softe melodieuze momenten fungeren maar snoeihard in de mix zitten. De Amerikaan met de Cubaanse roots houdt het tempo bizar hoog en wint de BPM-wedstrijd vanavond met drums, hi-hats en beats die over elkaar heen buitelen. Het resterende pluche en de trappen trillen mee. Het publiek is compleet uitzinnig, een meisje is nu op de kansel geklommen en ook op de boxen die boven de zaalvloer uittorenen, op de rand van de dj-booth, op de pluche stoelen boven en ja overal, staan mensen te dansen. Iemand klimt gewapend met een plastic haai omhoog en springt terug het publiek in, een ander gaat op de schouders rond en de beveiliging heeft de handen vol.
Abonnementhouders van het Concertgebouw zouden eens moeten zien hoe het hier los gaat op Maceo Plex. Het zou veel VVD/D66/PVV-politici vast ook behagen om te zien hoe zo'n toonaangevend, 'subsidieslurpend' muziekgebouw wordt ingezet voor een groot feest met een gemêleerd publiek. De zaal is waarschijnlijk de natte droom van menig technicus en het lichtplan is met die zwevende driehoek boven de booth dan ook fabuleus. Al met al is de locatie plus 10; je ziet iedereen bij binnenkomst vol ongeloof rondkijken en vervolgens filmen en genieten. If God was a dj, he want this to be his house. Volgend jaar weer svp.